tag:blogger.com,1999:blog-90029055871304266942024-03-13T19:10:56.114+02:00Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνάσιου ΓιαννιτσώνΛέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.comBlogger20125tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-47218465439694687542013-02-27T18:23:00.001+02:002013-02-27T18:23:31.702+02:00Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκη Μέρος 2ο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwqZIIZeJ7Q2sVJp5vjStxWJLPLa2O77Otb_SPSg4tbl-FNLtu1ZqycwVzazdlsMY_p5UOEDAgdg1qp9pCO2A' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-12493551422236799542013-02-27T17:26:00.001+02:002013-02-27T17:26:45.591+02:00Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκη Μέρος 1ο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dx2V-23w0NzJPnsOTJkQ5c8Bp8KWueHSKhSFd0vNX7iMvUnCjR9vqrgeRa6dhdh90Ssci_Ywqu1HyL06OCzHw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<br /></div>
Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-86242443053802518072012-03-15T13:56:00.000+02:002012-03-15T13:56:25.096+02:00Μένουμε Πέλλα!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dwyFAvKTLiNSezsdEl4O9rUnkLxrOPE04SFvSl8_UxhPT7FsWtlFg-Q25XZGXDh87MlYEKAwNYnsnNafjPv3A' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-35758074895228342302012-01-25T14:16:00.000+02:002012-01-25T14:16:19.802+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dzPi3_mxOGeuPjonrTU6cQ73na_bdMZc21duM0ccCAr7hfnkrIQ5itQoduCeTkfabXK2Y1r61ZNZ6VcFU-rEg' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><br />
</div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-16200379179938636462011-05-05T16:00:00.000+03:002011-05-05T16:00:13.802+03:00Επίσκεψη της Βούλας Μάστορη στη Λέσχη μας!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><h3 class="post-title entry-title"> <a href="http://voulamastori-paidika-vivlia.blogspot.com/2011/05/3.html">3ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών</a> </h3><div class="post-header"> </div><div dir="ltr" style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;">Στις 3 Μαίου 2011, στα πλαίσια του προγράμματος "Συγγραφείς & εικονογράφοι στα σχολεία" του ΕΚΕΒΙ, βρέθηκα στα Γιαννιτσά καλεσμένη της Λέσχης Ανάγνωσης του 3ου Γυμνασίου για το βιβλίο μου "στο γυμνάσιο". Τα παιδιά </span><span style="font-size: medium;">(45 περίπου παιδιά της Α' & Β΄ τάξης) </span><span style="font-size: medium;">συζήτησαν μαζί μου με λόγια, βλέμματα και σιωπές. Βλέμματα και σιωπές, πιστέψτε με, είναι μερικές φορές πιο εύγλωττες! Τα εύσημα στην Ελένη Ακριτίδου, μια εμπνευσμένη Δασκάλα και Παιδαγωγό, και στη συνεργάτιδα/συνοδοιπόρο της Βούλα Παρασκευά!</span><br />
<br />
<div dir="ltr" style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw-bg4ULu6HAb0Jc-wLT7rTDERFVjBrloOO35TnmbqS2yqMG_6nCgHnzq3_Dh_OHg3N5fZlZNH6etnw49rYVq1ang4FbE418K7KqO5I5GKT56NebwvoZ4pOY0qDedpfdzpT1LWZQoVPR8/s1600/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC+3+%25CE%259C%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BF%25CF%2585+2011+%25282%2529.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgw-bg4ULu6HAb0Jc-wLT7rTDERFVjBrloOO35TnmbqS2yqMG_6nCgHnzq3_Dh_OHg3N5fZlZNH6etnw49rYVq1ang4FbE418K7KqO5I5GKT56NebwvoZ4pOY0qDedpfdzpT1LWZQoVPR8/s320/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC+3+%25CE%259C%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BF%25CF%2585+2011+%25282%2529.JPG" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;">Στη βιβλιοθήκη</div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpC3pNuhw5KC1GsuYxtiUUTC_BWepj4o5WbJTqFY1-QWNrqxkGvO57lNYw1DiFd6GgcRhS5fq20rIaD6_dx0XB0RHqpOs3IcYk5MoNT6-H7129VO0_yCyN6AQa0u_wtwAZhifC7Gy_Gak/s1600/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC+3+%25CE%259C%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BF%25CF%2585+2011+%25283%2529.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpC3pNuhw5KC1GsuYxtiUUTC_BWepj4o5WbJTqFY1-QWNrqxkGvO57lNYw1DiFd6GgcRhS5fq20rIaD6_dx0XB0RHqpOs3IcYk5MoNT6-H7129VO0_yCyN6AQa0u_wtwAZhifC7Gy_Gak/s320/%25CE%2593%25CE%25B9%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25BD%25CE%25B9%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25AC+3+%25CE%259C%25CE%25B1%25CE%25AF%25CE%25BF%25CF%2585+2011+%25283%2529.JPG" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;">Δεξιά μου η Ελένη Ακριτίδου, αριστερά μου η Βούλα Παρασκευά. </div><div style="text-align: center;">Πίσω μας φανατικές αναγνώστριες!</div></div></div></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-83594258530463352842011-03-27T21:41:00.000+03:002011-03-27T21:41:44.980+03:00Καπουρτζούδη Χριστίνα "Οι πειρατές της παγωτομηχανής"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span lang="E"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;">ΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΓΩΤΟΜΗΧΑΝΗΣ</span></span></span><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;">»</span></span></span><br />
<span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"> </span></span></span><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"> </span></span></span><span style="font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="font-family: Georgia; font-size: medium;">«</span></span><span style="font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="font-family: Georgia; font-size: medium;">ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ</span></span><span style="font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="font-family: Georgia; font-size: medium;">»</span></span><br />
<span style="font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="font-family: Georgia; font-size: medium;"> </span></span><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Georgia; font-size: medium;"> <br />
</span></span></span><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;">Στην πολιτεία του Χόρχε Χόρχε στην μαγευτική Ισπανία μια ομάδα έμπειρων και γενναίων πειρατών υπερασπίζονταν το μοναδικό πλούτο της πόλης τους. Τη μεγάλη Παγωτομηχανή της Φαντασίας. Την είχαν κλέψει οι πρόγονοί τους από τους τρομερούς και φοβερούς μάγους Πεταλούδες που την ήθελαν για να φτιάχνουν το δικό τους παγωτό και να το πουλάνε στο κόσμο για να πλουτίσουν. Οι πειρατές της Παγωτομηχανής όμως αντιστάθηκαν και κατάφεραν να τους αποτρέψουν. Αυτοί οι τολμηροί και καλόκαρδοι πειρατές είχαν μακριά γενειάδα από σκόνη πολύχρωμης ζάχαρης. Τα ρούχα τους ήταν ποτισμένα από λικέρ φράουλα για να μπορούν να κολλάν και να σκαρφαλώνουν στα πιο απόκρημνα βουνά της χώρας τους και των άλλων χωρών για να κατασκοπεύουν και τους άλλους εχθρούς που ήθελαν το πολύτιμο αυτό απόκτημά τους. Ήταν μικροσκοπικοί, τόσο που πέντε θα χωρούσαν κάλλιστα στη σακούλα του μικρότερου νάνου. Παρόλα αυτά είχαν ψυχή καλοσυνάτη και γενναία που θα μπορούσαν άνετα να τα βάλουν και με ένα δράκο!<br />
Οι εχθροί τους ήταν όλοι πολύ μοχθηροί και εγωιστές γι' αυτό και συχνά μάλωναν μεταξύ τους για το ποιός θα καταφέρει να βάλει το μαγικό μάγκο μέσα στη παγωτομηχανή πρώτος. Αχ, Συγγνώμη! Παρέλειψα να σας πω πως για να πάρει κάποιος τη παγωτομηχανή για τον εαυτό του έπρεπε να ρίξει το μαγικό μάγκο μέσα στη μηχανή για να την βάλει σε λειτουργία και να πετάξει με τα φανταχτερά ασημένια φτερά της μακριά! Αυτό ήταν το όνειρο κάθε πλάσματος που υπήρχε: τέρατος, νεράιδας, ξωτικού, καλικάτζαρου, μάγισσας, φαντάσματος, μούμιας και μάγου. Όχι όμως πειρατή γιατί εκείνοι ήταν αγνοί και καλοί και το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να είναι αγαπημένοι και χαρούμενοι. Και φυσικά να προστατεύουν το διαμάντι της πόλης τους. Τη μαγική Παγοτομηχανή της Φαντασίας.<br />
</span></span><span style="font-size: medium;"> «</span><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;">ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ</span></span><span style="font-size: medium;">»</span><br />
<span style="font-size: medium;"> </span><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: medium;"> <span style="font-family: Times New Roman;">Όλα άλλαξαν μια μέρα όταν στην πόλη των πειρατών έφτασε ένας μάντης περίεργος και καμπούρης. Φορούσε ένα κόκκινο χιτώνα και για κουμπιά είχε κουλουράκια από μαύρη κουβερτούρα σοκολάτας. Έδιναν μια μάλλον ευχάριστη και μυρωδάτη νότα στη σκοτεινή φιγούρα του γέρου μάντη. Προχωρούσε και προχωρούσε ώσπου έφτασε στο μέρος όπου έστεκε πελώρια η παγοτομηχανή. Όλοι οι πειρατές μαζεύτηκαν γύρω του για να είναι έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Εκείνος κάθισε κάτω και πρόσταξε σε όλους να κάνουν το ίδιο. Όλοι υπάκουσαν με επιφύλαξη.</span><br />
<span style="font-family: Times New Roman;">Μετά από μερικά λεπτά γλυκιάς σιωπής ο μάντης τους ανακοίνωσε τον ερχομό διαφόρων εχθρικών πλασμάτων με σκοπό να πάρουν τη παγωτομηχανή. Αναστατωμένοι οι πειρατές έστειλαν φρουρούς να φυλάνε τη πόλη για παν ενδεχόμενο. Μόλις γύρισαν να κοιτάξουν το μάντη εκείνος καλύφθηκε από καπνό καραμέλας και εξαφανίστηκε.</span><br />
<span style="font-family: Times New Roman;">Πέρασε μια εβδομάδα και κανένας εχθρός δεν είχε εμφανιστεί στην πόλη Χόρχε Χόρχε, όταν ξαφνικά πολλές μοχθηρές πεταλούδες εμφανίστηκαν στον ουρανό. Οπλισμένοι με σπαθιά και τουφέκια που πετούσαν βρομερά ζελεδάκια οι πειρατές βγήκαν για μάχη. Οι αντίπαλοι είχαν μεγαλύτερα όπλα που το κακό έβγαινε από τα τουφέκια τους σε μορφή αμπούλας βρόμας. Μετά από ώρες σκληρής μάχης οι πεταλούδες έφυγαν για να πάρουν ενισχύσεις. Έτσι οι πειρατές βρήκαν χρόνο για να κάνουν ένα σχέδιο. Πανικοβλημένοι άρχισαν να προβλέπουν πως αυτό θα είναι το τέλος τους. Την ίδια στιγμή όμως ένας αισιόδοξος νέος πειρατής πρότεινε ένα σχέδιο πιο έξυπνο και πιο ασφαλές αλλά που ταυτόχρονα ήταν και πολύ περίπλοκο. Το σχέδιο ήταν το εξής: Η ομάδα ρολς</span></span></span></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: Times New Roman;"><span lang="EN">, </span><span lang="E">η πιο γρήγορη ομάδα, φορώντας τα ρόλερ τους από σφολιάτα ανάλαφρα για να μπορούν να αναπηδούν στον αέρα θα οδηγούσαν τους εχθρούς κρατώντας ένα ψεύτικο ομοίωμα της παγωτομηχανής στην κοιλάδα του γίγαντα οζ. Ήταν ένας τρομερός γίγαντας που πεινούσε συνέχεια και συχνά μαζί με τα </span></span></span><span style="font-size: medium;"><span lang="EN">66</span></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: medium;"> <span lang="E">παιδιά του, τρόμαζαν ή ακόμα και έτρωγαν περαστικούς που είχαν κακό στο μυαλό τους, διότι οι γίγαντες μπορούσαν να διαβάσουν και το μυαλό. Επειδή λοιπόν οι πειρατές ήταν αγνοί δεν θα έπαιρναν μυρωδιά την άφιξη τους. Καθώς λοιπόν θα οδηγούσαν τους εχθρούς εκεί, η ομάδα του κρυφτού που ήταν εξπέρ στο κρυφτό θα έκρυβε την αληθινή παγωτομηχανή. Οι πειρατές καμουφλάζ που ήταν ντυμένοι ακριβώς όπως τα πράγματα γύρω ήταν φημισμένη παντού αφού τα ρούχα τους ήταν μαγικά γιατί μπορούν να πάρουν ό,τι χρώμα και μορφή θέλουν γιατί η μητέρα ενός πειρατή τα είχε πλύνει στο τσουκάλι των χρωμάτων και μετά το κατέστρεψε για να είναι τα μοναδικά. </span></span></span></span><br />
<span style="font-family: Times New Roman;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: medium;"><span lang="E"> </span></span></span></span><span style="font-size: medium;"> «</span><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;">ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ</span></span><span style="font-size: medium;">»</span><br />
<span style="font-size: medium;"> </span><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: medium;"> <span style="font-family: Times New Roman;">Οι εχθροί δεν άργησαν να έρθουν. Η ομάδα ρολς κατάφερε να φέρει εις πέρας το πρώτο μέρος του σχεδίου της. Οι εχθροί ήταν αμέτρητοι. Προέρχονταν από εφτά πολιτείες που ήταν και από τις μεγαλύτερες και πιο ισχυρές όμως οι πειρατές με σθένος κράτησαν αντίσταση. Η επίθεση αυτή δεν ήταν αυθόρμητη, αλλά ούτε και τυχαία. Όλα τα πλάσματα που μάχονταν ήθελαν τη μηχανή για τον εαυτό τους όμως για να νικήσουν συμμάχησαν ώστε να είναι εύκολη η νίκη. </span><br />
<span style="font-family: Times New Roman;">Όλοι οι κακοί συμμάχησαν εκτός από τις μάγισσες, που ήταν από τις πιο εγωκεντρικές υπάρξεις στον πλανήτη αλλά και του κόσμο φαντάζομαι. Οι γίγαντες καταβρόχθισαν μερικούς κι έτσι οι υπόλοιποι τρομοκρατημένοι έφυγαν. Τα ξωτικά επειδή δεν φημίζονταν και για την εξυπνάδα τους παρέσυραν τους ίδιους και τις νεράιδες στο λάκκο με το σιρόπι κεράσι και κόλλησαν, με αποτέλεσμα να μαλώσουν άγρια. Κάποιοι περίεργοι και κουτσομπόληδες πειρατές κρυφοκοίταζαν και χασκογελούσαν με τα χάλια των παγιδευμένων πλασμάτων. Το γέλιο τους ήταν σαν καμπανάκια που κουδουνίζουν, γαργαλιστικό και τόσο υπέροχο που δεν θες να σταματήσεις να το ακούς. Την ίδια στιγμή η ομάδα καμουφλάζ με δυο δρασκελιές κατάφερε να κρύψει την Παγωτομηχανή της Φαντασίας. Παράλληλα οι καλλικάτζαροι κρατώντας τα ξύλινα κούτσουρά τους πάλευαν με αδεξιότητα και μανία τους πειρατές οι οποίοι τους νίκησαν για πλάκα.</span><br />
<span style="font-family: Times New Roman;">Ξαφνικά μέσα από τα ροζ σύννεφα που πλαισίωναν τον ουρανό εμφανίστηκε η αρχηγός των μαγισσών Ροδακινιά Βερίκοκο, τρανή βασίλισσα και πολεμίστρια, άκαρδη γυναίκα και δολοπλόκα. Είχε μακριά πράσινα μαλλιά που πάνω τους είχαν τα κλεμμένα αντικείμενα από τις νίκες στις μάχες που έδινε. Τα αμυγδαλωτά κατακόκκινα μάτια της έβγαζαν φωτιές όταν θύμωνε και πιστέψτε με αυτό γινόταν συχνά. Τα ρούχα της ήταν πολύχρωμα και στέκονταν άγαρμπα πάνω στο πανύψηλο σώμα της. Το ύψος των μαγισσών ξεπερνούσε τα </span></span></span><span style="font-size: medium;"><span lang="EN"><span style="font-family: Times New Roman;">2</span></span></span><span style="font-size: medium;"><span style="font-size: medium;"><span style="font-family: Times New Roman;"> </span><span lang="E"><span style="font-family: Times New Roman;">μέτρα! Στα χέρια τους όλες κρατούσαν τα μαγικά ραβδιά τους φτιαγμένα από λάσπη βούρκου που την έβρισκες μόνο στο απόκρημνο δάσος Λούμπα Λούμπα. Αντί για σκούπες είχαν μαγικά βατράχια που πετούσαν.</span><br />
<span style="font-family: Times New Roman;">Μόλις τις είδαν όλοι ένιωσαν τη βρομερή τους ανάσα να τους διαπερνά και κρύος ιδρώτας να τους βαραίνει. Όλοι τρομοκρατήθηκαν και σαν κάστορες που γυρνούν στις τρύπες τους απομακρύνθηκαν και πήγαν στις πόλεις τους. Όλοι εκτός φυσικά από τους γενναίους φίλους μας. Όντως η καρδιά τους είχε θάρρος. Μάγισσες έπεφταν σαν μύγες στο μαλακό έδαφος από πασπάτες. Χάνονταν ανάμεσα στις άσπρες γευστικές μπάλες πασπάτας κρύβοντας την ασχήμια τους και απαλύνοντας τη ντροπή που ένιωθαν. Φυσικά και οι πειρατές είχαν τις απώλειες τους όμως δεν ήταν τόσο μεγάλες γιατί ο ένας βοηθούσε τον άλλο. </span><br />
</span></span></span><span style="font-size: medium;"> «</span><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;">ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ</span></span><span style="font-size: medium;">»</span><br />
<span style="font-size: medium;"> </span><span style="color: purple; font-family: Rockwell Extra Bold; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Rockwell Extra Bold; font-size: medium;"><span style="color: purple; font-family: Rockwell Extra Bold; font-size: medium;"><span lang="EN"> </span></span></span></span><span style="font-family: Rockwell Extra Bold; font-size: medium;"><span style="font-family: Rockwell Extra Bold; font-size: medium;"><span lang="E"> Τα βατράχια έγλυφαν τους πειρατές με τις αηδιαστικές μπλε γλώσσες τους κι εκείνο</span></span></span><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;">ι, οι πιο ευαίσθητοι για την ακρίβεια, λιποθυμούσαν μόνο στην όψη των βρομερών σαλιών τους.</span></span><span style="font-family: Times New Roman;"><span lang="EN"> </span></span><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: medium;"><span lang="E">Η κούραση δεν άργησε να έρθει. Οι μάγισσες ήρθαν στη μάχη πιο μπροστά και είχαν αρκετό απόθεμα δυνάμεων σε αντίθεση με τους πειρατές που έπρεπε να ανακτήσουν τις δικές τους. Με το σύνθημα ενός πειρατή, του λεγόμενου φωνακλά, όλοι οι πειρατές κρύφτηκαν στο σωρό από πασπάτες και χωρίς να τους πάρουν είδηση οι μάγισσες σύρθηκαν ως το εργοστάσιο φαγητών στην άκρη της πόλης τους. Εκεί είχαν πολλά δυναμωτικά φαγητά τόσο λαχταριστά και μυρωδάτα που μύριζε όλη η πόλη ευωδιαστά αρώματα από μπαχαρικά, σοκολάτες, καραμέλες, φρούτα και σάλτσες. Ένας ένας έμπαιναν μέσα κι έτρωγαν από κάτι δυναμωτικό και επέστρεφαν στη μάχη. Το εργοστάσιο είχε τα πάντα εκτός φυσικά από μάγκο για ευνόητους λόγους.<br />
Όταν έφτασαν στη πλατεία η άλλη ομάδα πήγε για ανεφοδιασμό. Μετά από ώρες σκληρής μάχης οι λιγοστές μα πανούργες μάγισσες άρχισαν να κουράζονται, ώσπου τελικά έφυγαν. Ο τόπος είχε μόνο ερείπια από τη μάχη. Η παγωτομηχανή όμως ήταν σώα και αβλαβής τοποθετημένη στο κέντρο της πόλης. <br />
Μετά από δύο βδομάδες οι πειρατές κατάφεραν να τακτοποιήσουν τη πόλη τους και να τη κάνουν να λάμψει ξανά! Φρούρησαν καλύτερα τη πόλη τους κι έτσι οι εχθροί τους διαπίστωσαν πως η δύναμη που είχαν δεν έφτανε την εσωτερική δύναμη των πειρατών και εγκατέλειψαν σιγά-σιγά τις προσπάθειες περί κατάκτησης της Παγωτομηχανής. <br />
Οπότε να μην ανησυχείτε για την τύχη των πειρατών μας, θα τα καταφέρουν σε ότι θέλουν γιατί θα είναι πάντα ενωμένοι σαν μια γροθιά! </span></span></span></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-91534473820337928252011-03-21T22:11:00.000+02:002011-03-21T22:11:03.646+02:00Λέσχες Ανάγνωσης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="page-super-title">ΛΕΣΧΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ</div><h2 class="page-title">Η ποίηση που ενώνει</h2><div class="post-meta"> <span class="post-meta-item sign">Της ΓΙΟΥΛΗΣ ΒΟΛΑΝΑΚΗ</span> </div><div id="post-description"> Οι Λέσχες Ανάγνωσης έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας -υπάρχουν περίπου 150 λέσχες ενηλίκων και 80 παιδιών, καλύπτοντας όλη την ελληνική επικράτεια και πλήθος αντικειμένων. </div><span class="multimediaMIDDLE imageItemMEDIUM"> <a href="http://s.enet.gr/resources/2011-03/22-43f4-thumb-large.jpg" rel="shadowbox" title="Τυπική εικόνα από μια Λέσχη Ανάγνωσης: 150 για ενήλικες υπάρχουν στην Ελλάδα"> <img alt="Τυπική εικόνα από μια Λέσχη Ανάγνωσης: 150 για ενήλικες υπάρχουν στην Ελλάδα" src="http://s.enet.gr/resources/2011-03/22-43f4-thumb-medium.jpg" /> </a> <span class="caption">Τυπική εικόνα από μια Λέσχη Ανάγνωσης: 150 για ενήλικες υπάρχουν στην Ελλάδα</span> </span> Πρόκειται για ομάδες ανθρώπων που έχουν συμφωνήσει να συναντιούνται σε τακτά διαστήματα (συνήθως μία φορά τον μήνα) και να συζητούν για βιβλία που αποφάσισαν από κοινού. Ο θεσμός βασίζεται στην ελευθερία, την ευελιξία και την προσαρμογή στα ενδιαφέροντα αυτών που τις απαρτίζουν. <br />
Οι λέσχες μπορεί να ασχολούνται με διάφορα λογοτεχνικά είδη (μυθιστόρημα, διήγημα, ποίηση, δοκίμιο) ή να επιλέγουν μια συγκεκριμένη θεματολογία. Είναι άλλοτε συνδεδεμένες με βιβλιοπωλεία ή βιβλιοθήκες, άλλοτε την πρωτοβουλία αναλαμβάνουν απλοί φιλαναγνώστες. Ενδεικτικά αναφέρουμε λέσχες που ασχολούνται με τη μαθηματική λογοτεχνία, τη φιλοσοφία ή τη γαστρονομία. Ολα εξαρτώνται από τα ενδιαφέροντα των μελών τους και στόχος είναι η καλλιέργεια της σχέσης με το διάβασμα. <br />
Ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, είναι, όμως, οι Λέσχες Ανάγνωσης Ποίησης. Ισως επειδή υπάρχουν και εγγενείς δυσκολίες, από την ίδια τη φύση της ποίησης, και «χρειάζεται από τους συμμετέχοντες καλύτερη προπαίδεια», όπως μας λέει ο Ευριπίδης Γαραντούδης. Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας και ποιητής, έχει γράψει και επιμεληθεί μελέτες για τη λογοτεχνία («Ο Σεφέρης για νέους αναγνώστες», «Η ελληνική ποίηση του 20ού αιώνα, μια συγχρονική ανθολογία» κ.ά.). Είναι υπεύθυνος της Λέσχης Ανάγνωσης Ποίησης που λειτουργεί στον Πολυχώρο των εκδόσεων «Μεταίχμιο». <br />
<strong>Τι σας ώθησε να αναλάβετε την καθοδήγηση μιας Λέσχης Ανάγνωσης Ποίησης;</strong> <br />
«Βασικό κίνητρο στάθηκε η συμμετοχή μου σε μια διαδικασία ανάγνωσης της ποίησης και σχολιασμού της, όπου οι ρόλοι του "καθοδηγητή" και των συμμετεχόντων δεν είναι ουσιαστικά διαβαθμισμένοι, αλλά ισότιμοι. Ολοι αναγνωρίζουν πως αυτό που τους παρακινεί να συμμετέχουν στη λέσχη είναι η αγάπη τους για την ποίηση, μια αγάπη που θέλουν να την κοινωνήσουν και ίσως να τη μοιραστούν με τους άλλους». <br />
<strong>Υπάρχει κάποια ιδιαιτερότητα στον τρόπο που λειτουργεί μια λέσχη ανάγνωσης για την ποίηση εν σχέσει με άλλες μορφές λογοτεχνίας;</strong> <br />
«Αν υπάρχει ιδιαιτερότητα, πηγάζει από το γεγονός ότι η ποίηση είναι ο σκληρός πυρήνας της λογοτεχνίας. Υπό την έννοια αυτή μια λέσχη ποίησης προσφέρεται λιγότερο, επειδή προϋποθέτει καλύτερη προπαίδεια και μεγαλύτερη εντρύφηση στην ποίηση, αλλά και περισσότερο, επειδή μπορεί να προσφέρει αισθητική συγκίνηση και στοχαστική επικοινωνία». <br />
<strong>Από την εμπειρία σας συντελείται πράγματι ώσμωση, μια ουσιαστική κοινωνία μεταξύ των συμμετεχόντων, αφ' ενός, και με τον κάθε φορά υπό επισκόπηση ποιητή, αφ' ετέρου;</strong> <br />
«Οσο περνά ο καιρός και τα μέλη της λέσχης γνωρίζονται καλύτερα μεταξύ τους, αναπτύσσεται ουσιαστική επαφή με το έργο των ποιητών που γίνεται αντικείμενο ανάγνωσης και συζήτησης. Κυρίως προσφέρονται από τις συναντήσεις τα ερεθίσματα ώστε οι προσωπικές αναγνώσεις των ποιητών, ύστερα από τις συναντήσεις, να προχωρήσουν σε μεγαλύτερο βάθος». <br />
<strong>Κυκλοφορεί ο μύθος πως συμμετέχουν κυρίως γυναίκες στις λέσχες ανάγνωσης. Ισχύει αυτό στη δική σας; Σημαίνει κάτι;</strong> <br />
«Πράγματι, η μεγάλη πλειονότητα των μελών της συγκεκριμένης λέσχης ανάγνωσης είναι γυναίκες. Αν αυτό σημαίνει κάτι, είναι ότι επαληθεύει τη γενικότερη διαπίστωση πως λογοτεχνία διαβάζουν κυρίως οι γυναίκες, οι οποίες εν γένει φαίνεται να είναι καλύτεροι δέκτες ευαισθησίας απ' ό,τι οι άνδρες». <br />
<strong>Ελληνική ποίηση, μόνο, ή και παγκόσμια;</strong> <br />
«Αυτονόητα η οικείωση όλων μας με την ελληνική ποίηση είναι πολύ μεγαλύτερη, γι' αυτό μέχρι τώρα επελέγησαν Ελληνες ποιητές και ποιήτριες, αλλά δεν πρέπει να αποκλειστεί η ιδέα της μελλοντικής ανάγνωσης και του σχολιασμού και ξένων ποιητών».* <br />
<strong>info: </strong>Λέσχη Ανάγνωσης Ποίησης-Πολυχώρος Μεταίχμιο (polychoros@metaixmio.gr) <br />
Αλλες Λέσχες Ανάγνωσης Ποίησης: στο Νευροκόπι (magika_k @yahoo.gr), Ηρακλείου Κρήτης «Λυχνοστάτης» (info@lychno statis.gr), alexarab@gmail.com, poiisis@ yahoo.gr, e-περιοδικό (.poema..) Κορώνη, vasman@e-poema.eu <br />
Στον ιστότοπο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, www.ekebi.gr, μπορούμε να βρούμε τις λέσχες ανάγνωσης λογοτεχνίας της κάθε περιοχής και στοιχεία για τη θεματική τους. </div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-88241094255160062622011-03-21T22:00:00.000+02:002011-03-25T10:28:47.338+02:00Κυριακή Πασχούδη "Διακοπές της συμφοράς"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><u><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">KEΦΑΛΑΙΟ 1</span></span></u></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Έφτασε επιτέλους το καλοκαίρι! Όλα τα παιδιά ανυπομονούν να πάνε διακοπές και να διασκεδάσουν με την παρέα τους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που πας διακοπές με ανεπιθύμητους συγγενείς ?</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μας την δώσουν ο Κώστας και η Άννα δύο δίδυμα αδερφάκια . Ο Κώστας και η Άννα πήγαιναν πρώτη γυμνασίου και δεν τα πήγαιναν καλά στα μαθήματα. Ο πατέρας τους για να τους τονώσει το ηθικό για τις εξετάσεις τους είπε πως αν γράψουν καλά και περάσουν την τάξη θα τους πάει διακοπές όπου θέλουν. Τα παιδιά ήθελαν να πάνε διακοπές εκεί που θα πήγαινε η οικογένεια των φίλων τους. Έτσι αποφάσισαν να βάλουν τα δυνατά τους και να γράψουν καλά στις εξετάσεις. Όμως, όσο και αν προσπάθησαν τα πήγαν χάλια. Η Άννα πέρασε την τάξη με βαθμούς που παραλίγο και θα άγγιζαν την βάση ενώ ο Κώστας έμεινε σε δύο μαθήματα, με αποτέλεσμα να πρέπει να διαβάζει όλο το καλοκαίρι για να πάει το Σεπτέμβρη να ξαναδώσει, ώστε να περάσει την τάξη. Φυσικά, η συμφωνία που είχαν κάνει με τον πατέρα τους διαλύθηκε και τώρα ήταν αναγκασμένοι να πάνε όπου θέλουν οι γονείς τους. Ο μπαμπάς και η μαμά των παιδιών κανόνισαν να πάνε διακοπές με τον ξάδερφο του μπαμπά της Άννας και του Κώστα, τον θείο Νίκο και την οικογένειά του, δηλαδή την θεία Βούλα και τον μικρό Γιώργο, ο οποίος ήταν ένα ψηλό, άχαρο αγόρι στην ηλικία των παιδιών. Ο Γιώργος ήταν άριστος μαθητής και οι γονείς των παιδιών σκέφτηκαν ότι θα μπορούσε να βοηθήσει και τα παιδιά στα μαθήματα που δεν καταλάβαιναν.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Όταν άκουσαν τα παιδιά τα σχέδια των γονιών τους αντέδρασαν πολύ άσχημα μιας και από όλους τους συγγενείς μόνο τον θείο Νίκο και την οικογένειά του δεν χώνευαν. Τον θεωρούσαν χαζό και χωρίς τρόπους, την θεία Βούλα την θεωρούσαν χαζή ξανθιά και τον ξάδερφό τους φυτό που διαβάζει χωρίς σταματημό και δεν ζει την ζωή.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Εγώ δεν πάω με αυτούς διακοπές, τσίριξε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Βρε, Αννούλα μου μην το παίρνεις τόσο άσχημα. Κατά βάθος ξέρεις πόσο καλοί άνθρωποι είναι, είπε η μητέρα της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ναι, θυμάμαι πόσο καλοί είναι, την προηγούμενη φόρα που βγήκαμε έξω για φαγητό θυμάσαι τι έγινε? Είπε ειρωνικά ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Είπε ο θείος Νίκος ένα ανέκδοτο και όλο το μαγαζί γύρισε και μας κοίταζε. Είχαμε γίνει ρεζίλι! συμπλήρωσε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Αυτή τη φορά δεν θα είναι έτσι! Θα του πούμε να μην λέει ανέκδοτα σε δημόσιους χώρους, είπε η μητέρα της και έβαλε μέσα στην βαλίτσα τα ρούχα που πέταξε η Άννα κάτω από το θυμό της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τώρα είναι πολύ αργά για να το ακυρώσουμε. Όλα είναι έτοιμα! Αύριο σαλπάρουμε για Ρόδο, είπε ο πατέρας των παιδιών.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Μα μπαμπά……. είπε αγανακτισμένος ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τελείωσε δεν ακούω κουβέντα. Και τώρα άντε στα κρεβάτια σας γιατί αύριο θα ξυπνήσουμε νωρίς, είπε ο πατέρας τους.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Εκείνο το βράδυ αν και τα παιδιά ξάπλωσαν νωρίς δεν κοιμήθηκαν. Σχεδίαζαν πως θα νευριάσουν τους συγγενείς τους ώστε να φύγουν και να περάσουν μόνοι τις διακοπές τους.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Σου λέω αυτό είναι, είπε ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">- Καλή ιδέα. Όμως αν τους ρίξουμε καθαρκτικό θα πρέπει να τους πάμε εμείς στο νοσοκομείο και έτσι θα χαλάσουν οι δικές μας διακοπές. Πρέπει να σκεφτούμε κάτι άλλο, είπε η Άννα και αναστέναξε. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Μάταια, όμως έμειναν ξυπνητοί όλο το βράδυ δεν βρήκαν καμιά ιδέα. Έτσι το πρωί φόρτωσαν τα πράγματα στο αμάξι και ξεκίνησαν για το λιμάνι.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><b><u><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;">ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2</span></u></b><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"></span></b></span> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> -Να αυτοί είναι… είπε ο Πατέρας και κατευθύνθηκε προς το συγγενικό ζευγάρι που κάθονταν στην κουπαστή του πλοίου.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Και να μην μας το έλεγες θα το καταλαβαίναμε από μακριά. Μόνο η θεία Βούλα θα έβαζε τέτοια ρούχα, είπε η Άννα ψιθυριστά.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Η θεία Βούλα φορούσε μια φούξια μπλούζα και ένα ασημί κολάν. Ενώ στα μαλλιά της είχε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Καθ όλη την διάρκεια του ταξιδίου ο θείος Νίκος έλεγε ανέκδοτα που μόνο σε αυτόν φαίνονταν αστεία και όλοι επιβάτες του πλοίου γύριζαν και τον κοιτούσαν. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Οι δυο μικροί μας φίλοι δεν έβλεπαν την ώρα να φτάσουν στην Ρόδο και να ξεφορτωθούν τον ξάδελφο τους, ο οποίος τους είχε τρελάνει με τις γνώσεις του στα μαθηματικά και στα άλλα μαθήματα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Άντε, πότε θα φτάσουμε, ρώτησε η Άννα που τώρα είχε γίνει κατακόκκινη αλλά όχι από την ζέστη αλλά από τα νεύρα της μιας και ο ξάδερφός της προσπαθούσε να της εξηγήσει την φιλοσοφία του Πλάτωνα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Σε λίγο, γλυκιά μου, απάντησε η μητέρα της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Αλήθεια πως θα χωρίσουμε τα δωμάτια? Ρώτησε ο Γιώργος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Εσύ θα κοιμάσαι με τα ξαδέλφια σου, του απάντησε η θεία Βούλα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Πλακά μας κάνουν. Θα κοιμηθούμε όλοι μαζί? Είπε πνιχτά η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Δεν νομίζω να μας κάνουν πλάκα. Αλλά σκέψου πως τώρα θα έχουμε την ευκαιρία να του κάνουμε την ζωή του δύσκολη και να φύγει, της είπε ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">- Αυτό σκέφτομαι και δεν πέφτω στη θάλασσα, είπε η Άννα και φαντάστηκε πως θα ήταν αν πήγαιναν διακοπές με τους δικούς τους φίλους.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Α! Κοιτάξτε! Να η Ρόδος!!!!!! φώναξε ο θείος Νίκος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Και όπως ήταν φυσικό όλο το καράβι γύρισε και κοίταξε την Ρόδο.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Επιτέλους!! φώναξε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Ενώ ο μικρός Γιώργος έτρεξε να τραβήξει κάμερα τον μπαμπά του που έκανε μια μικρή ξενάγηση στους τουρίστες του καραβιού.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Κοίτα! Τι κάνει εκεί ο θείος Νίκος!!!!!! είπε ο Κώστας στην αδερφή του.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Θεέ μου! Έχουμε γίνει ρεζίλι…. είπε είναι και έβγαλε ένα βαρύ αναστεναγμό.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Όταν κατέβηκαν από το καράβι οι δύο οικογένειες, πήγαν κατευθείαν στο ξενοδοχείο.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Λοιπόν, παιδιά από εδώ είναι το δωμάτιό σας, είπε η θεία Βούλα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ευχαριστούμε, είπε κοφτά ο Κώστας και πήρε το κλειδί από τα χέρια της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Μπαίνοντας στο δωμάτιο η Άννα πέταξε την τσάντα της στο πάτωμα και ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα στο παράθυρο.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Άννα, εσύ θα πάρεις εκείνο το κρεβάτι? Ρώτησε ο Γιώργος ενώ ταχτοποιούσε τα πράγματά του στην ντουλάπα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Η Άννα δεν του απάντησε. Τότε ο Γιώργος ρώτησε τον Κώστα:</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Εσύ πιο κρεβάτι θες?</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Το μεσαίο, είπε ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τότε ακούστηκαν τα τακούνια της θείας Βούλας και ξεπρόβαλε από την πόρτα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ελπίζω να ταχτοποιηθήκατε. Βάλτε και τα μαγιό σας γιατί πάμε στην παραλία.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ωραία, είπε η Άννα και πετάχτηκε από το κρεβάτι μιας και ήθελε σαν τρελή να κάνει μπάνιο και βουτιές στην θάλασσα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Στην παραλία πήγαν με το αυτοκίνητο. Φτάνοντας εκεί κατέβηκαν από το αμάξι και οι γονείς τις Άννας έβγαλαν τα πράγματα .Οι γονείς του Γιώργου έβγαλαν από το αμάξι τους ένα τεράστιο φουσκωτό δελφίνι.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τι είναι αυτό? Ρώτησε γεμάτος έκπληξη ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Το φέραμε για να παίξετε όλοι μαζί, είπε ο θείος Νίκος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-φυσικά και θα παίξουμε, είπε ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Μα τι λες? Δεν είπαμε πως δεν θα τους μιλάμε για να φύγουν, του ψιθύρισε η Άννα στο αυτί.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Δεν θέλω να χαλάσω το σχέδιο. Αλλά έλα τώρα να παίξουμε, να ευχαριστηθούμε τις διακοπές μας και ας αφήσουμε το σχέδιο για το ξενοδοχείο.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Καλά θα έρθω αλλά μόνο γιατί θέλω να παίξω με το δελφίνι και όχι για τον ξάδερφό μας, είπε η Άννα και έτρεξε στη θάλασσα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τα τρία παιδιά πέρασαν υπέροχες ώρες γεμάτες χαρά παίζοντας με το δελφίνι. Όταν όμως γύρισαν στο ξενοδοχείο τα δύο αδέλφια είχαν τα ίδια κατεβασμένα μούτρα με πριν. Η Άννα ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της για ώρες, ενώ ο Κώστας πότε έπαιζε παιχνίδια στο κινητό του και πότε έλεγε καμιά κουβέντα με τον Γιώργο. Μετά από αρκετή ώρα ήρθε η μητέρα των παιδιών και είπε πως θα έβγαιναν βόλτα. Οι δυο οικογένειες βγήκαν να γνωρίσουν την νυχτερινή Ρόδο. Αφού περπάτησαν αρκετά έφτασαν έξω από ένα ταβερνάκι και αποφάσισαν να κάτσουν εκεί.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Η Άννα και ο Κώστας καθ όλη την διάρκεια του φαγητού δεν μίλησαν καθόλου μόνο αντάλλασαν άγρια βλέμματα και πότε πότε ψιθύριζε ο ένας κάτι στο αυτί του άλλου. Οι ψίθυροι αυξήθηκαν όταν ο θείος Νίκος ήπιε δύο ποτηράκια παραπάνω και άρχισε πάλι να λέει ανέκδοτα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Δεν αντέχω άλλο! είπε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Κουράγιο! Έβαλα τις ωτοασπίδες μέσα στην τσάντα σου, είπε ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Μισό λεπτό να τις βρω. Μα που είναι η τσάντα μου?? Φώναξε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Εδώ είναι, Άννα. Είπε ο Γιώργος και της έδωσε την τσάντα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Α! Ευχαριστώ, είπε η Άννα</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Όμως η Άννα και ο Κώστας δεν χρειάστηκαν τις ωτοασπίδες μιας και ήρθε η ώρα να φύγουν. Όμως η μοίρα επιφύλασσε μια έκπληξη στην Άννα. Καθώς κατέβαιναν την κατηφόρα δύο άγνωστα αγόρια ακολουθούσαν την Άννα για αρκετή ώρα. Όταν την πλησίασαν αρκετά η Άννα πήγε κοντά στο αδελφό της επειδή άρχισε να φοβάται αλλά μέχρι να του πει τι της συμβαίνει και ο Κώστας να μπορέσει να αντιδράσει, ο Γιώργος είχε είδη πλησιάσει τα δύο αγόρια. Ο Γιώργος φαινόταν αποφασισμένος να τους σταματήσει. Μίλησαν μαζί για λίγο και τα αγόρια απομακρύνθηκαν τρομαγμένα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ευχαριστώ!!!! είπε η Άννα που νόμιζε πως η καρδιά της θα έσπαγε από τον φόβο.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Παρακαλώ, είπε ο Γιώργος που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να κερδίσει την συμπάθεια της Άννας που από την ώρα που ήρθαν είχε κατεβασμένα τα μούτρα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Η Άννα πήγε δίπλα στον αδερφό της, ενώ στην υπόλοιπη διαδρομή κοίταζε συνεχώς πίσω της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Εσύ γιατί δεν με υπερασπίστηκες και άφησες τον Γιώργο? Ρώτησε η Άννα τον αδερφό της κοιτώντας τον με άγριο βλέμμα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Αφού μέχρι να μου το πεις είχε πάει ήδη! είπε ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Και τώρα γιατί εσύ χρειάζεσαι μια ώρα για να καταλάβεις τι γίνεται γύρω σου, εγώ χρωστάω χάρη στον ξάδερφο...!!!!!!!!!!!!! αναφώνησε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Καλά ντε, πως κάνεις έτσι? Είπαμε να μην τους μιλάμε άλλα ένα ευχαριστώ έπρεπε να του το πεις. Της απάντησε ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ευχαριστώ του είπα αλλά……… μονολόγησε η Άννα αφού ο αδερφός της είχε πάει μπροστά με τους γονείς τους.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο η Άννα έπεσε στο κρεβάτι κοιμήθηκε κατ ευθείαν μιας και η κούραση της ημέρας την είχε καταβάλει.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> <u>ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3</u></span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Το πρωί τα δύο αδέρφια ξύπνησαν ακούγοντας την θεία Βούλα να φωνάζει:</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Σηκωθείτε! Ο ήλιος λάμπει έξω και τα πουλάκια κελαηδούν. Σήμερα θα πάμε στο Κάστρο των Ιπποτών και μετά για μπάνιο στη θάλασσα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Κατάλαβα, ο θείος θα κάνει πάλι των ξεναγό στους τουρίστες του κάστρου, είπε η Άννα στον αδερφό της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Όταν κατέβηκαν τα παιδιά για πρωινό οι γονείς τους είχαν ήδη φάει το πρωινό τους και έτσι περίμεναν και αυτά να φάνε. Μετά πήγαν όλοι μαζί στο κάστρο.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Δεν είναι πολύ ωραίο? Ρώτησε ο Γιώργος την Άννα, η οποία απολάμβανε την ξενάγηση μιας και ο θείος Νίκος δεν ήταν εκεί να την χαλάσει. Έπρεπε να αλλάξει λάστιχο στο αυτοκίνητο γιατί είχε πατήσει έναν σκαντζόχοιρο στην διαδρομή και το λάστιχο έσκασε.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ναι, όντως είναι μαγευτικά, του απάντησε η Άννα και του χαμογέλασε για πρώτη φορά από τότε που θυμόταν τον εαυτό της μωρό.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τα τρία ξαδέρφια ήταν μαζί καθ όλη την διάρκεια της ξενάγησης και φαίνεται πως περνούσαν καλά μιας και όλη την ώρα γελούσαν. Ενώ τα δύο δίδυμα είχαν ξεχάσει το σχέδιό τους κατά μιας και διασκέδαζαν την βόλτα με τον ξάδερφό τους. Όταν, όμως ήρθε ο θείος Νίκος η διάθεση των διδύμων άλλαξε πάλι αφού ο θείος Νίκος άρχισε πάλι να κάνει τον ξεναγό και όλοι κοιτούσαν προς το μέρος τους.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Το μεσημεράκι πήγαν για φαγητό σε ένα εστιατόριο δίπλα στην παραλία η Άννα έκατσε κοντά στον αδερφό της και άρχισε πάλι να του ψιθυρίζει στο αυτί.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ξέρεις τι κατάλαβα σήμερα?</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τι κατάλαβες σήμερα? Την ρώτησε ειρωνικά ο αδερφός της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τελικά ο ξάδερφος μια χαρά παιδί είναι. Αυτοί που μας χαλάνε τις διακοπές είναι ο θείος και η θεία ,είπε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Συμφωνώ αλλά δεν γίνεται να τους διώξουμε και να κρατήσουμε μόνο τον Γιώργο, απάντησε ο αδερφός της και άφησε να ξεφύγει από τα χείλη του ένα μικρό χαχάνισμα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Κάτι θα σκεφτώ και γι αυτό, ψιθύρισε η Άννα στο αυτί του αδερφού της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τα τρία παιδιά όταν γύρισαν στο ξενοδοχείο δεν κοιμήθηκαν καθόλου όλο το μεσημέρι. Έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια, τραγουδούσαν και χόρευαν για ώρες. Ώσπου ο μπαμπάς της Άννας και του Κώστας άνοιξε την πόρτα και τους είπε πως θα πάνε στην θάλασσα. Τότε τα τρία παιδιά έκαναν σαν τρελά. Έτρεχαν από εδώ και από εκεί ψάχνοντας τα μαγιό και τα παιχνίδια θαλάσσης.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Σήμερα θα παίξετε με το δελφίνι? Ρώτησε η θεία Βούλα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Όχι, μαμά σήμερα θα εξερευνήσουμε τον βυθό, απάντησε ο Γιώργος στην μαμά του.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Να προσέχετε. Είπε ο μπαμπάς των δύο παιδιών.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τα παιδιά κολυμπούσαν για πολύ ώρα στο βυθό της θάλασσας, ώσπου:</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!! Βοήθεια κάτι με τσίμπησε!!!!!!! φώναξε έντρομη η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τι έγινε????? Ρώτησε ο Κώστας που έβγαλε την μάσκα του και έτρεξε να βοηθήσει την αδερφή του.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Βοηθήστε με να βγω έξω από την θάλασσα, παρακάλεσε η Άννα τα δύο αγόρια. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Ο Κώστας και ο Γιώργος έβγαλαν την Άννα από την θάλασσα και την βοήθησαν να περπατήσει μέχρι την ξαπλώστρα των γονιών τους μιας και το πόδι της πονούσε πολύ! Όταν η γονείς της είδαν το πόδι παραξενεύτηκαν μιας και δεν έμοιαζε με τσίμπημα από κάποιο ψάρι. Έμοιαζε με τσίμπημα από βελόνα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Αννούλα μου, είσαι σίγουρη ότι ήταν ψάρι αυτό που σε τσίμπησε? Την ρώτησε η μαμά της, η οποία της περιποιόταν το πόδι.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ναι, σας λέω. Τι άλλο μπορεί να ήταν? Απάντησε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τότε μια γνώστη φωνή τους έκανε να γυρίσουν και να κοιτάξουν πίσω τους. Ήταν ο θείος Νίκος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Συγγνώμη, Άννα. Έριξα το καλάμι μακριά και αντί για ψάρι το αγκίστρι έπιασε το πόδι σου, είπε ο θείος Νίκος και έριξε το καλάμι του στην άκρη.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τι????? Είπε η Άννα που έπαθε σοκ από αυτά που της είπε ο θείος της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ολόκληρη θάλασσα πάνω στο πόδι της αδερφής μου έριξες το αγκίστρι σου? Ρώτησε αγανακτισμένος ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Κατά λάθος έγινε, αγόρι μου. Ο θείος δεν ήθελε το αγκίστρι να τρυπήσει την Άννα, είπε ο πατέρας του στον Κώστα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Ο Κώστας όμως δεν του απάντησε παρά μόνο πήγε κοντά στην Άννα και της ψιθύρισε κάτι στο αυτί.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">- Σκέφτηκα τι θα κάνουμε στον θείο για να τον ξεφορτωθούμε για λίγο, της είπε.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τι θα κάνουμε? Ρώτησε η Άννα ,η όποια ήθελε να εκδικηθεί τον θείο της μετά από αυτό το περιστατικό.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Θα χαλάσουμε το καλάμι ψαρέματος, ώστε να πρέπει να πάει στην χώρα να πάρει ανταλλακτικά για να το φτιάξει και έτσι θα ξοδέψει όλο το πρωινό του σε αυτό και εμείς θα κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα όλο το πρωί ανενόχλητοι. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Καμιά φόρα απορώ πως έμεινες σε δύο μαθήματα με τόσο μυαλό. Λοιπόν, συμφωνώ αυτό θα κάνουμε, είπε αποφασιστικά η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><b><u><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;">ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 </span></u></b><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"></span></b></span> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τα δύο παιδιά σε όλη την διάρκεια του γυρισμού σκέφτονταν πως θα θέσουν σε εφαρμογή το σχέδιό τους. Τελικά σκέφτηκαν πως η δουλειά πρέπει να γίνει όταν γυρίσουν από το εστιατόριο.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Θα πούμε πως δεν θέλουμε να κοιμηθούμε και πως θέλουμε να κάνουμε μια βόλτα. Έτσι θα μπορέσουμε να πάμε στα σύνεργα του θείου και να χαλάσουμε το καλάμι, είπε η Άννα στον αδερφό της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Δίκιο έχεις. Όταν θες να πάμε κάνε νόημα, της είπε. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Η Άννα κατά την διάρκεια του γεύματος δεν έβγαλε κουβέντα, μόνο που και που προσποιούνταν πως πονούσε το πόδι της, ώστε να τραβήξει την προσοχή.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Άννα είσαι καλύτερα τώρα, την ρώτησε ο Γιώργος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Πονάει ακόμη! απάντησε η Άννα με θυμωμένο ύφος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">- Να δεις που σε λίγο θα περάσει, της είπε ο Γιώργος θέλοντας να την παρηγορήσει.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Η Άννα όμως δεν νοιάζονταν το τραυματισμένο πόδι της αλλά για το σχέδιο που είχαν σκεφτεί με τον αδερφό της. Έτσι όταν έφτασαν μετά από πολύ ώρα στο ξενοδοχείο είπε στους γονείς της:</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Εγώ δεν νυστάζω. Λέω να πάω καμιά βόλτα με τον Κώστα. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Εντάξει Άννα. Όμως μην αργήσετε, της είπε ο πατέρας της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τα δύο παιδιά απομακρύνθηκαν αρκετά από τους γονείς τους και όταν πια δεν φαίνονταν άρχισαν να τρέχουν. Ώσπου έφτασαν στην αποθήκη που είχε ο θείος Νίκος το καλάμι του. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τι περιμένεις? Άνοιξε την πόρτα, είπε η Άννα στον αδερφό της που κοιτούσε αρκετή ώρα την πόρτα χωρίς όμως να την ανοίγει.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Μήπως δεν είναι σωστό? Ρώτησε ο Κώστας που άρχισε να έχει από τώρα τύψεις για αυτό που θα έκανε.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Και ήταν σωστό που με τρύπησε με το αγκίστρι? Του απάντησε η Άννα και άνοιξε αποφασίστηκα την πόρτα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Πού είναι το καλάμι? Ρώτησε ο Κώστας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Να το!! φώναξε η Άννα και το πήρε στα χέρια της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τώρα τι κάνουμε?</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Αφαιρούμε όλα τα αγκίστρια και σπάμε τον μηχανισμό, είπε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τα δύο παιδιά δεν χρειαστήκαν πολύ ώρα για να χαλάσουν το καλάμι. Μετά το τοποθέτησαν εκεί που το βρήκα και έφυγαν τρέχοντας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Το άλλο πρωί οι φωνές του θείου Νίκου ξεσήκωσαν το ξενοδοχείο.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ποιος μπορεί να το έκανε? Γιατί το έκανε? Φώναζε και ξαναφώναζε.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τα δύο παιδιά καθ όλη την διάρκεια του πρωινού δεν έβγαλαν κουβέντα μιας και φοβόντουσαν μην προδοθούν. Τελικά όμως πέτυχαν τον στόχο τους. Ο θείος Νίκος πήγε να φτιάξει το καλάμι και τα τρία παιδιά έπαιζαν ξέγνοιαστα όλο το πρωί κάτω από τον καυτό ήλιο της θάλασσας.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Είδες που σου έλεγα πως θα πετύχει! Τώρα ο θείος είναι στην πόλη και εμείς παίζουμε χωρίς να φοβόμαστε στην θάλασσα, είπε η Άννα με καμάρι.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Συμφωνώ καλά περνάμε… Όμως δεν λυπάσαι τον άνθρωπο που τρέχει να βρει ανταλλάχτηκα μέσα στον καύσωνα? Την ρώτησε ο αδερφός της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Φυσικά και τον λυπάμαι αλλά λυπάμαι και τον εαυτό μου. Σταμάτα όμως τώρα γιατί έρχεται ο ξάδερφος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Σας έχω καλά νέα!! Ο μπαμπάς μου έφτιαξε το καλάμι και τώρα είναι στο δρόμο του γυρισμού.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τι?????? Φώναξε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Τι ωραίο νέο θέλει να πει. Έτσι Άννα? Την ρώτησε ο Κώστας μιας και προσπαθούσε να καλύψει την αντίδραση της αδερφής του.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ναι φυσικά!!! είπε η Άννα που προσπαθούσε να μην δείχνει την απογοήτευσή της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Από εκείνη την στιγμή η διάθεση της Άννας άλλαξε. Στην ιδέα και μόνο πως ο θείος της θα ξανάρχιζε το ψάρεμα με το που ερχόταν, φοβόταν να μπει στην θάλασσα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Άννα, έλα να πάμε να κολυμπήσουμε, της είπε ο Γιώργος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Πάνε εσύ και θα έρθω σε λίγο εγώ, του απάντησε η Άννα που ήθελε να αποφύγει να κάνει μπάνιο όταν ο θείος ψάρευε. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Η μικρή Άννα έμεινε για πολύ ώρα ξαπλωμένη στην ξαπλώστρα και σκεφτόταν πως σε τρεις μέρες τελείωναν οι διακοπές και δεν είχε προλάβει να τις ευχαριστηθεί εξαιτίας των συγγενών της. Έτσι αποφάσισε να μπει στην θάλασσα γιατί θα την έβλεπε ξανά του χρόνου. Έπαιξε για αρκετή ώρα με τον αδερφό και τον ξάδερφό της, ώσπου αποφάσισε να κολυμπήσει πιο βαθιά. Όμως απομακρύνθηκε αρκετά και χωρίς να το καταλάβει πως είχε απομακρυνθεί από τα άλλα δύο παιδιά. Σε λίγο, άρχισε να τρομοκρατείται και να χάνει την ψυχραιμία της με αποτέλεσμα να σταματήσει να κολυμπά και να αρχίσει να πνίγεται.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-ΒΟΗΘΕΙΑ!! ΒΟΗΘΕΙΑ!! ΠΝΙΓΟΜΑΙ! Η Άννα φώναζε απεγνωσμένα βοήθεια όμως κανείς δεν την άκουγε γιατί ήταν μακριά από την ακτή.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τα κύματα άρχισαν να την τυλίγουν και πια μετά βίας μπορούσε να κρατήσει το κεφάλι της έξω από το νερό. Όμως μέσα από τον θόρυβο των κυμάτων η Άννα άκουσε ένα θόρυβο από πίσω της και νομίζοντας πως είναι μεγάλο ψάρι γύρισε απότομα πίσω για να δει….. Όμως η έκπληξη της ήταν μεγάλη!!!!!!! Ο θείος Νίκος έκανε βόλτα με το θαλάσσιο ποδήλατο που είχε νοικιάσει. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Όταν την είδε ο θείος της έσπευσε να την βοηθήσει. Της έπιασε το χέρι και την τράβηξε πάνω. Όμως το χέρι της γλιστρούσε και έτσι χρειάστηκε να βουτήξει ο θείος Νίκος για να την βγάλει από την θάλασσα. Όταν έκατσε η Άννα στο θαλάσσιο ποδήλατο δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πως σώθηκε από βέβαιο θάνατο και πολύ περισσότερο ότι την έσωσε ο πιο αντιπαθητικός συγγενής της. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Κατά την διάρκεια του γυρισμού, θείος και ανίψια είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν και να λύσουν τις διαφωνίες που είχαν δημιουργηθεί ανάμεσά τους.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Και πως βρέθηκες μέσα στην θάλασσα, έτοιμη να πνιγείς??? Ρώτησε ο θείος Νίκος την κατάκοπη Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Να, είπα να κολυμπήσω λίγο και βρέθηκα να παλεύω μέσα στα κύματα!!! του απάντησε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Άννα, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι εδώ και μέρες……</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Ρώτα, θείε, του είπε η Άννα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Αυτές τις μέρες έχεις κάποιο πρόβλημα??? Την ρώτησε ο θείος Νίκος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Όχι θείε μου τίποτα……. είπε η Άννα που κοκκίνισε από την ντροπή. </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Μήπως δεν ήθελες να πάμε μαζί διακοπές? </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Κοίτα, θείε στην αρχή δεν ήθελα να έρθω .Τώρα όμως άρχισα να περνάω καλά και δεν μετάνιωσα που ήρθα. Ακόμη και με τον Γιώργο περνάω πολύ καλά. Αλλά σε παρακαλώ μην το πεις στον Γιώργο και στην θεία και νευριάσουν και φύγετε, είπε η Άννα και έσκυψε το κεφάλι γιατί κατάλαβε το λάθος της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Μην στεναχωριέσαι δεν θα το πω σε κανένα. Άλλα και εσύ άρχισε να γελάς και σταμάτα να έχεις αυτό το θυμωμένο βλέμμα, της είπε ο θείος Νίκος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Εντάξει θα σταματήσω να έχω θυμωμένο βλέμμα και θα χαμογελάω, του είπε η Άννα και χαμογέλασε.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> <u>ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5</u></span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Τον Κώστα καθώς και όλη την οικογένεια που κάθονταν στην παραλία τους περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Η Άννα γύρισε στην ξαπλώστρα κρατώντας τον θείο της από το χέρι! Ο Κώστας δεν πίστευε στα μάτια του. Ενώ όλοι οι άλλοι είχαν μείνει άφωνοι.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Η Άννα διηγήθηκε στον αδερφό της όλα όσα έγιναν και συμφώνησαν πως πρέπει να σταματήσουν να τους κρατούν μούτρα. Έτσι οι μέρες που ακολούθησαν ήταν γεμάτες χαρά και διασκέδαση. Τα παιδιά έπαιζαν για ώρες στην παραλία και έκαναν μπάνιο χωρίς σταματημό. Ενώ όταν πήγαιναν σε εστιατόρια και ο θείος έλεγε ανέκδοτα η Άννα ήταν η πρώτη που άρχιζε να γελά χωρίς όμως να ξέρει γιατί άρχισαν να της αρέσουν τόσο τα ανέκδοτα του θείου της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Όμως όλα τα ωραία πάντοτε τελειώνουν….. Έφτασε η μέρα του γυρισμού. Η Άννα σε όλη την διάρκεια της διαδρομής κοίταζε την θάλασσα και σκεφτόταν πόσο μεγάλο λάθος έκανε και δεν μιλούσε στους συγγενείς της.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού, είπε ο θείος Νίκος.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">-Μην στεναχωριέστε όμως του χρόνου θα ξαναπάμε διακοπές όλοι μαζί, συμπλήρωσε η θεία Βούλα.</span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #bf5b09; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> Οι δύο οικογένειες αποχαιρετίστηκαν και μετά από λίγο σκόρπισαν ξανά. Ενώ έδωσαν ραντεβού για του χρόνου !!!!!! </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #e36c0a; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="color: #e36c0a; font-size: 16pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;"> </span></span></b> </div><div class="yiv1465671670MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri;"><b><span style="color: #e36c0a; font-size: 16pt; line-height: 115%;"> </span></b><b><i><u><span style="color: #e36c0a; font-size: 24pt; line-height: 115%;">ΤΕΛΟΣ</span></u></i></b></span> </div><div></div><br />
<div class="contentbuttonbar msgview clearfix" id="contentbuttonbarbottom"><form action="showMessage;_ylc=X3oDMTBucXRndmxkBF9TAzM5ODM1NTAyNwRhYwNkZWxNc2dz?mid=1_6326_AEZn%2BFcAAEC4TYZEeQt2ezi6%2B5g&fid=Inbox&sort=date&order=down&startMid=0&filterBy=&.rand=323446509" method="POST" name="showMessageForm"><input name="fromMsgButtonAction" type="hidden" value="1" /><input name="mid" type="hidden" value="1_6326_AEZn+FcAAEC4TYZEeQt2ezi6+5g" /><input name="startMid" type="hidden" value="0" /><input name="filterBy" type="hidden" value="" /><input name="fid" type="hidden" value="Inbox" /><input name="sort" type="hidden" value="date" /><input name="order" type="hidden" value="down" /><input name="externalPopServer" type="hidden" value="" /><input name="mcrumb" type="hidden" value="UJsFdbXGWXa" /><input name="ymcjs" type="hidden" value="0" /><input name="uc" type="hidden" value="1" /><input name="pSize" type="hidden" value="25" /><input name="nextMid" type="hidden" value="1_6326_AEZn+FcAAEC4TYZEeQt2ezi6+5g" /><input name="prevMid" type="hidden" value="" /><input name="m" type="hidden" value="1_6980_ABtn+FcAAL0uTYj5Rg0SJiaszY4,1_6326_AEZn+FcAAEC4TYZEeQt2ezi6+5g,1_5662_AE1n+FcAAQ1VTXkAKApRTldcjeA,1_4998_ABtn+FcAAPCeTXedZgH0syrZqBM,1_4437_AExn+FcAAW5LTXY2mAu9nRC9p0I,1_159_AEBn+FcAAHOxTXUm1Qm/Z1obD+w," /><input name="cmd" type="hidden" value="msg.delete" /><input name="deleteMid" type="hidden" value="1_6980_ABtn+FcAAL0uTYj5Rg0SJiaszY4" /></form></div><div class="bottompagination"><div class="pagination_right clearfix"><br />
<a accesskey="6" href="http://gr.mc1322.mail.yahoo.com/mc/compose?fid=Inbox&mid=1_6980_ABtn%2BFcAAL0uTYj5Rg0SJiaszY4&cmd=msg.reply&ymcjs=1&order=down&.rand=323446509" title="Απάντηση"><span class="offscreen"></span></a><a accesskey="7" href="http://gr.mc1322.mail.yahoo.com/mc/compose?fid=Inbox&mid=1_6980_ABtn%2BFcAAL0uTYj5Rg0SJiaszY4&cmd=msg.replyall&ymcjs=1&order=down&.rand=323446509" title="Απάντηση σε Όλους"><span class="offscreen"></span></a><a accesskey="8" href="http://gr.mc1322.mail.yahoo.com/mc/compose?fid=Inbox&mid=1_6980_ABtn%2BFcAAL0uTYj5Rg0SJiaszY4&cmd=msg.fwd&fA=1&ymcjs=1&order=down&.rand=323446509" title="Προώθηση"><span class="offscreen"></span></a><a accesskey="9" href="http://gr.mc1322.mail.yahoo.com/mc/compose?fid=Inbox&mid=1_6980_ABtn%2BFcAAL0uTYj5Rg0SJiaszY4&cmd=msg.fwd&ymcjs=1&order=down&.rand=323446509" title="Προώθηση"><span class="offscreen"></span></a></div></div></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-57494185722522917572011-03-21T21:53:00.000+02:002011-03-21T21:53:47.233+02:00Δήμκου Άννα "Το όνειρο"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 1</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο</u></span></sup><sup><span style="font-size: medium;"> </span></sup><span style="font-size: medium;">– </span><span style="font-size: medium;"><i>Η μητέρα της Φωτεινής</i></span><span style="font-size: medium;"> </span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Μια σκοτεινή νύχτα του Απρίλη γεννήθηκε ένα μικρό και χαριτωμένο κοριτσάκι. Η μητέρα του ,μια 30χρονη γυναίκα, αποφάσισε να κρατήσει την μικρή ,παρόλο που ήταν μόνη της στον κόσμο. Την ονόμασε Φωτεινή ,γιατί είχε φέρει φως στην σκοτεινή ζωή της.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;">Η μητέρα της Φωτεινής ονομάζονταν Γεωργία. Οι γονείς της ήταν φτωχοί αλλά την αγαπούσαν πολύ. Η Γεωργία από μικρή είχε ένα όνειρο : να γίνει γιατρός. Προσπάθησε πολύ αλλά δεν τα κατάφερε ποτέ, λόγω της φτώχιας των γονιών της και λόγω του φύλου της. Κατάφερε όμως να παντρευτεί. Δυστυχώς όμως ο άντρας της πέθανε σε τροχαίο όταν αυτή ήταν έγκυος στην Φωτεινή. Οι γονείς της είχαν πεθάνει λίγα χρόνια πριν. Γενικά η Γεωργία είχε μία όμορφη παιδική ηλικία η οποία όμως μετατράπηκε σε μία μίζερη ζωή, μετά τον θάνατο των γονιών της.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Η γέννηση της μικρής έφερε χαρά στην Γεωργία που αποφάσισε να την μεγαλώσει πάση θυσία…</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 2</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο</u></span></sup><span style="font-size: medium;"> – </span><span style="font-size: medium;"><i>η Φωτεινή μεγαλώνει και αποφασίζει να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της μητέρας της</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Η μικρή Φωτεινή άρχισε σιγά-σιγά να μεγαλώνει. Σε όλη την διάρκεια της μέχρι τότε ζωής της η μητέρα της της έλεγε ιστορίες από την ζωή της. Έτσι η μικρή έμαθε το όνειρο της μητέρας της να γίνει γιατρός και κατάλαβε ότι τελικά δεν το πραγματοποίησε. </span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Έτσι πήγε στο δημοτικό και εκεί έμαθε τα πρώτα της γράμματα και έκανε τις πρώτες της φιλίες. Μέσα από την βοήθεια του δασκάλου της αγάπησε τα γράμματα και αποφάσισε να πραγματοποιήσει το όνειρο της μητέρας της.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;">Υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι θα τα καταφέρει όσο και αν αυτό της στοιχίσει. Δυστυχώς όμως τα εμπόδια που θα συναντούσε ήταν πολλά...</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 3</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο</u></span></sup><span style="font-size: medium;"><u> </u></span><span style="font-size: medium;">–</span><span style="font-size: medium;"><i>γυμνάσιο και λύκειο</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Η Φωτεινή μεγάλωσε πολύ γρηγορότερα από όσο περίμενε η μητέρα της. Έγινε μια όμορφη κοπέλα και πήγε στο γυμνάσιο. Παρόλο που ήταν ιδιαίτερα κοινωνική έκανε μόνο μία αλλά πολλή καλή φίλη , την Άννα. Η Άννα ήταν ένα χαριτωμένο και έξυπνο κορίτσι που αγαπούσε πολύ την Φωτεινή και το όνειρο της ήταν να γίνει μια πετυχημένη αρχαιολόγος και να κάνει οικογένεια. Η Φωτεινή την αγαπούσε πολύ και γενικά ήταν πολύ δεμένες.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Έτσι τα δυο κορίτσια μεγάλωσαν μαζί και πήγαν γυμνάσιο. Η Φωτεινή αποφάσισε να διαβάσει όσο περισσότερο γίνονταν ώστε να πετύχει και να βγάλει καλούς βαθμούς, με πρωταρχικό της στόχο, πάντα, να γίνει γιατρός.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Πέρασαν τα χρόνια και η Φωτεινή έβγαλε το γυμνάσιο σχετικά εύκολα και με αρκετά καλούς βαθμούς, πάντα μαζί με την κολλητή της φίλη την Άννα. Έτσι πήγε στο λύκειο. Δυστυχώς όμως τα πράγματα εκεί ήταν πολύ δυσκολότερα από όσο περίμενε. Η μητέρα της ,γύρω στα πενήντα της χρόνια, αρρώστησε βαριά και δεν μπορούσε πια να δουλέψει. Έτσι βρέθηκε ξαφνικά υπεύθυνη για τα οικονομικά του σπιτιού και την φροντίδα της μητέρας της. Κανένας δεν μπορούσε να την βοηθήσει παρά μόνο ο εαυτός της. Αποφάσισε λοιπόν να εγκαταλείψει το σχολείο για να βρει κάποια δουλειά. Αυτό όμως στάθηκε πολύ δύσκολο…</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Τελικά ,μετά από μεγάλη προσπάθεια, βρήκε δουλειά σαν σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο, με την βοήθεια της Άννας, μια και ο θείος της ήταν ιδιοκτήτης του εστιατορίου . Η ζωή της όμως είχε μετατραπεί σε μια μίζερη ζωή που την κούραζε αφάνταστα. Παρόλα αυτά το όνειρο της να γίνει γιατρός δεν είχε σβήσει από μέσα της.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;">Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να συνεχίσει το σχολείο αλλά και να εργάζεται παράλληλα. Αυτό όμως ήταν αδύνατο, γιατί η δουλειά της ήταν πρωινή. Έψαξε λοιπόν για ένα νυχτερινό σχολείο και τελικά βρήκε αυτό που έψαχνε. Έτσι συνέχισε το σχολείο και εξακολούθησε να διαβάζει για να πετύχει…</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 4</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο</u></span></sup><span style="font-size: medium;"><u> </u></span><span style="font-size: medium;">– </span><span style="font-size: medium;"><i>εξετάσεις για το πανεπιστήμιο</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Όταν η Φωτεινή έφτασε στον 3</span><sup><span style="font-size: medium;">ο</span></sup><span style="font-size: medium;"> χρόνο του λυκείου ήρθε η ώρα να δώσει εξετάσεις για να περάσει στο πανεπιστήμιο. Άρχισε να διαβάζει χωρίς να σταματάει ούτε λεπτό γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να περάσει. Δεν είχε χρόνο για άλλη ευκαιρία.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Ήρθαν λοιπόν οι διακοπές για το Πάσχα. Η Φωτεινή διάβαζε και διάβαζε χωρίς σταματημό ολόκληρες τις διακοπές. Η Άννα την έβλεπε να διαβάζει τόσο πολύ που έφτασε σε σημείο να ανησυχεί για την φίλη της. Της πρότεινε συχνά να βγαίνουν έξω αλλά η Φωτεινή αρνούνταν, γιατί ήθελε να διαβάσει.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Έτσι πέρασαν οι διακοπές του Πάσχα. Μετά από αυτές άρχιζαν οι εξετάσεις για τα παιδιά του 3</span><sup><span style="font-size: medium;">ου</span></sup><span style="font-size: medium;"> έτους του λυκείου. Οι εξετάσεις λοιπόν άρχισαν και η Φωτεινή τα πήγαινε αρκετά καλά. Όλα κύλησαν ρολόι. Ήξερε τα θέματα και τα πήγαινε υπέροχα</span>.</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Τελείωσαν λοιπόν οι εξετάσεις και ήρθε η ώρα των αποτελεσμάτων. Με μεγάλη της χαρά η Φωτεινή είδε ότι τελικά είχε περάσει στο πανεπιστήμιο! Το μόνο κακό ήταν ότι είχε περάσει σε ένα μέρος αρκετά μακριά από το σπίτι της και από το μέρος όπου είχε περάσει η Άννα. Αυτή είχε περάσει κοντά στην πόλη όπου κατοικούσαν και η Φωτεινή για πρώτη φορά ζήλεψε την φίλη της. «γιατί αυτή να περάσει κοντά στην πόλη μας ενώ εγώ στην άλλη άκρη του κόσμου…?» σκέφτηκε. Αλλά προσπάθησε να διώξει αυτήν την σκέψη αυτή από το μυαλό της. Η Άννα ήταν φίλη της δεν έπρεπε να την ζηλεύει. Παρόλα αυτά η σκέψη αυτή δεν έλεγε να φύγει…</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 5</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο </u></span></sup><span style="font-size: medium;">– </span><span style="font-size: medium;"><i>αναχώρηση</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Ήρθε λοιπόν η ώρα που η Φωτεινή έπρεπε να φύγει για να πάει στη πόλη όπου είχε περάσει. Ο μόνος τρόπος για να φτάσει εκεί ήταν να πάρει τρένο. Έκλεισε τα εισιτήρια και η αναχώρηση της ήταν την μεθεπόμενη μέρα. Άρχισε να πακετάρει τα πράγματα της, ώστε να είναι έτοιμη την ημέρα της αναχώρησης. </span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Οι δύο αυτές μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα για την Φωτεινή και η μέρα που θα έφευγε από το σπίτι της ήρθε. Ξύπνησε πολύ νωρίς εκείνη τη μέρα και ξεκίνησε για τον σταθμό μαζί με την μητέρα της που δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει. Όταν έφτασαν στον σταθμό η Φωτεινή αντίκρισε με μεγάλη της ευχαρίστηση όλους τους φίλους της που είχαν έρθει να την αποχαιρετήσουν. Φυσικά εκεί βρίσκονταν και η Άννα. Μόλις είδε την φίλη της βούρκωσε. Πόσο καιρό θα έκανε άραγε να την δει…? Το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα την ξαναέβλεπε κάποτε. Αγκαλιάστηκαν σφιχτά και υποσχέθηκαν ότι θα ειδωθούν ξανά στο άμεσο μέλλον. Έτσι η Φωτεινή ανέβηκε στο τρένο που θα την πήγαινε σε ένα άγνωστο για αυτήν κόσμο…</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 6</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο</u></span></sup><span style="font-size: medium;"><u> </u></span><span style="font-size: medium;">–</span><span style="font-size: medium;"><i>η εγκατάσταση στη νέα πόλη </i></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Μέτα από δύο μέρες ταξιδιού η Φωτεινή έφτασε στον προορισμό της. Μόλις πάτησε το πόδι της στον σταθμό πελάγωσε. Ήταν συνηθισμένη να ζει σε μία φιλήσυχη κοινωνία με λίγους ανθρώπους που όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Τώρα όμως βρισκόταν μέσα σε τόσο πολύ κόσμο που τα έχασε. «είναι τόσοι πολλοί… πώς θα επιβιώσω ανάμεσα τους..?» σκέφτηκε. Και ενώ τα σκεφτόταν όλα αυτά εμφανίστηκε μπροστά της ένας άνθρωπος, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για να την μεταφέρει στο σπίτι που θα την φιλοξενούσε. </span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Αυτοί που θα την φιλοξενούσαν ήταν παλιοί φίλοι του πατέρα της και χάρηκαν πολύ όταν έμαθαν ότι η κόρη του φίλου τους ακολουθούσε το όνειρο της και δέχτηκαν αμέσως να την φιλοξενήσουν.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Ο κύριος που θα την μετέφερε στο σπίτι της συστήθηκε ως Πήτερ. Ο Πήτερ ήταν ένας συμπαθητικός άνθρωπος ,γύρω στα εξήντα, και τα χέρια του ήταν ροζιασμένα από την πολύ δουλειά. Αυτά ήταν τα πρώτα στοιχεία που πρόσεξε η Φωτεινή. Όταν αργότερα τον γνώρισε καλύτερα κατάλαβε ότι ήταν ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που αγαπούσε τα ζώα…</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Η Φωτεινή επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο του Πήτερ και έτσι ξεκίνησαν για το σπίτι όπου θα φιλοξενούνταν. Καθ’ όλη την διαδρομή η Φωτεινή περιεργάζονταν την πόλη όπου θα έμενε για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν συνηθισμένη να ζει σε ένα μικρό τόπο με λίγους κατοίκους και τώρα μπροστά της απλώνονταν μία τεράστια πόλη με χιλιάδες ανθρώπους. Θα έπρεπε να μάθει να ζει σε μία τέτοια πόλη όσο δύσκολο και αν της ήταν.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Μέτα από λίγη ώρα έφτασαν στο σπίτι. Ήταν μεγάλο και πρόδιδε την καλή οικονομική κατάσταση της οικογένειας. Από έξω απλώνονταν ένας μεγάλος κήπος με πανέμορφα λουλούδια. Ο Πήτερ την οδήγησε μέσα στο σπίτι όπου ήταν μαζεμένη ολόκληρη η οικογένεια για να την υποδεχτεί. Ο κύριος του σπιτιού την υποδέχτηκε και συστήθηκε ως Χαράλαμπος ,ο άντρας αυτός φάνηκε ιδιαίτερα συμπαθής στην Φωτεινή, μια και είχε ένα υπέροχο εγκάρδιο χαμόγελο! Μέτα, σειρά είχε η σπιτονοικοκυρά, η οποία συστήθηκε ως Σοφία. Το βλέμμα της ήταν πολύ ψυχρό προς την Φωτεινή και αυτό την έκανε να την αντιπαθήσει από την πρώτη στιγμή. Και τέλος η μικρή Έφη, ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, γύρω στα έξι, που κοιτούσε την Φωτεινή με φανερή περιέργεια. Η οικογένεια αυτή ήταν ιδιόρρυθμη και της φάνηκε ιδιαίτερα παράξενη…</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Μετά από την παρουσίαση των προσώπων της οικογένειας η Σοφία οδήγησε την Φωτεινή στο δωμάτιο όπου θα έμενε. Ήταν ένα μικρό και στενάχωρο δωμάτιο. Μόλις το είδε της έμοιασε με φυλακή αλλά δεν είπε τίποτα. Η Σοφία της μίλησε για πρώτη φορά και της είπε ότι στο σπίτι της υπήρχαν κανόνες, τους οποίους δεν έπρεπε να τους παραβεί γιατί θα έπαιρνε πόδι. «μα τι αντιπαθητικός άνθρωπος..?» σκέφτηκε «αντί να με καλωσορίσει μου λέει ότι θα φύγω αν κάνω κάποιο λάθος!». Παρόλα αυτά δεν μίλησε. «δεν θα μπορέσει με να διώξει με τίποτα από εδώ μέσα!» είπε στον εαυτό της. Η Σοφία εξαφανίστηκε και η Φωτεινή έμεινε μόνη της στο δωμάτιο που θα έμενε για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Έκατσε εκεί για πολύ ώρα και σκέφτονταν. Θυμήθηκε την Άννα. Τι να έκανε άραγε? Ήλπιζε να είναι καλά. Και όντως ήταν πολύ καλά…</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 7</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο</u></span></sup><span style="font-size: medium;">-</span><span style="font-size: medium;"><i>Άννα</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Η Άννα είχε περάσει σε μία πόλη πολύ πιο κοντά στην παλιά της πόλη. Είχε περάσει αρχαιολογία, όπως ακριβώς είχε ονειρευτεί. Για το μόνο που στεναχωριόταν ήταν η Φωτεινή που ήταν μακριά της. Άλλα δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό. Όταν η Φωτεινή έφυγε η Άννα έμεινε στη πόλη της και θα έφευγε ένα μήνα αργότερα. Πέρασε αυτός ο μήνας λοιπόν και έτσι έφυγε για την πόλη όπου είχε περάσει. Εγκαταστάθηκε σε ένα σπίτι το οποίο νοίκιαζε, μια και η οικογένεια της ήταν ευκατάστατη. Τα μαθήματα ξεκίνησαν πολύ γρήγορα και η Άννα τα παρακολουθούσε με ενδιαφέρον μια και ήθελε να περάσει. Εκεί γνώρισε μια κοπέλα, την Νάσια. Είχαν κοινά ενδιαφέροντα και ήταν και οι δύο μόνες τους στην πόλη. Έτσι έγιναν πολύ καλές φίλες. Η Άννα έβλεπε στην Νάσια το πρόσωπο της Φωτεινής και έτσι της έλειπε λιγότερο η κολλητή της. Όμως η Νάσια δεν μπορούσε να την αντικαταστήσει. Έτσι οι μέρες περνούσαν ευχάριστα για την Άννα, η οποία βρίσκονταν όλο και πιο κοντά στον δικό της στόχο, να γίνει αρχαιολόγος…</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 8</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο</u></span></sup><span style="font-size: medium;">-</span><span style="font-size: medium;"><i> η Φωτεινή στην νέα της πόλη</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Η Φωτεινή, λοιπόν, κάθονταν στο κρεβάτι της και σκεφτόταν την Άννα, όταν χτύπησε η πόρτα του δωματίου. Ήταν η Σοφία. Της είπε ότι τώρα ήταν η ώρα του φαγητού και ότι έπρεπε να κατέβει κάτω για να γευματίσει και έφυγε. Η Φωτεινή σηκώθηκε τακτοποιήθηκε και κατέβηκε κάτω. Το φαγητό ήταν αρκετά καλό αλλά η ατμόσφαιρα ήταν ψυχρή, αφού κανένας δεν μιλούσε. Έτσι τελείωσε το 1</span><sup><span style="font-size: medium;">ο</span></sup><span style="font-size: medium;"> γεύμα της Φωτεινής στο σπίτι. Τότε σηκώθηκε και ξαναπήγε στο δωμάτιο της. Έμεινε εκεί όλη την υπόλοιπη ημέρα και σκέφτονταν την παλιά ζωή της…</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Την επόμενη ημέρα άρχιζαν τα μαθήματα. Το 1</span><sup><span style="font-size: medium;">ο</span></sup><span style="font-size: medium;"> μάθημα της φάνηκε ευχάριστο και ο καθηγητής επίσης συμπαθητικός. Όταν γύρισε στο σπίτι είδε την οικογένεια να τρώει. Η Σοφία μόλις την είδε να μπαίνει της είπε ότι είχε αργήσει και ότι κανονικά δεν θα επιτρέπονταν να κάτσει αλλά επειδή δεν ήξερε ακόμα τους κανόνες θα έτρωγε μαζί τους. Μετά το γεύμα η Φωτεινή ανέβηκε στο δωμάτιο της για να διαβάσει. Τότε η Σοφία μπήκε μέσα κρατώντας ένα χαρτί. «οι κανόνες του σπιτιού» είπε και έφυγε. Η Φωτεινή πήρε το χαρτί και το κοίταξε περίεργα. «μα τι χαζό να μου φέρει τους κανόνες σε χαρτί… δεν μπορούσε να μου τους πει? Ε δεν θα είναι και τόσοι πολλοί» σκέφτηκε. Ήταν όμως τόσοι πολλοί που βαρέθηκε να τους διαβάζει. «ε δεν θα είναι τόσο δύσκολο να τους τηρήσω. Θα τα καταφέρω.». Ήταν πολύ δύσκολο όμως. Έπρεπε να κάνει όλη την μέρα ησυχία για να μην ενοχλεί το 5χρονο που διάβαζε. Όταν όμως εκείνη προσπαθούσε να διαβάσει μέσα στο σπίτι γινόταν χαμός. Έτσι αναγκάζονταν να διαβάζει αργά το βράδυ και το πρωί να πηγαίνει για τα μαθήματα.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Έτσι πέρασε ένας μήνας. Τα νεύρα όμως της Φωτεινής είχαν σπάσει! Δεν άντεχε άλλο και αποφάσισε να φύγει. Πως θα συντηρούνταν όμως? Αποφάσισε να βρει πρώτα μια δουλειά μετά ένα μικρό σπίτι για να νοικιάσει και έτσι να φύγει. Αυτό δεν ήταν και τόσο δύσκολο και έτσι η Φωτεινή, αφού είχε βρει σπίτι και δουλειά ,εγκατέλειψε την οικογένεια. Έτσι μετακόμισε στο καινούριο της σπίτι. Τι σπίτι δηλαδή, ένα δυαράκι στο κέντρο της πόλης με μικρό ενοίκιο.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Η ζωή της από εδώ και πέρα ήταν πολύ κουραστική, από την δουλειά στο πανεπιστήμιο και από το πανεπιστήμιο στη δουλειά. Αλλά αυτό δεν την πείραζε, γιατί το όνειρο της όλο και πλησίαζε στην πραγματοποίηση του.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 9</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο</u></span></sup><span style="font-size: medium;"><u> </u></span><span style="font-size: medium;">–</span><span style="font-size: medium;"><i>εξεταστική</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Έτσι πέρασε ο καιρός –η Φωτεινή βρίσκετε τώρα στο 3</span><sup><span style="font-size: medium;">ο</span></sup><span style="font-size: medium;"> έτος - και ήρθε η ώρα για τις τελικές εξετάσεις. Αν περνούσε θα έπαιρνε το πτυχίο της. Έτσι ξεκίνησε το διάβασμα. Διάβαζε όλη την μέρα και όλη την νύχτα. Διάβαζε τόσο πολύ που δεν πήγαινε καν στην δουλειά. Μέτα από λίγο καιρό ήρθε η ώρα των εξετάσεων. Η Φωτεινή έδωσε εξετάσεις και, προς μεγάλη της χαρά, πέρασε σε όλα τα μαθήματα εκτός από τρία. Ήταν τόσο χαρούμενη! Άλλα τρία μαθήματα και θα έπαιρνε το πτυχίο της! Θα γινόταν μια πτυχιούχος γιατρός. Παρόλο που ήταν τόσο ενθουσιασμένη δεν σταμάτησε να διαβάζει. Έπρεπε να περάσει και σε αυτά τα τρία μαθήματα για να πάρει το πτυχίο της. Και πέρασε! Έτσι μετά από τόσους κόπους είχε καταφέρει να γίνει γιατρός! Γιατρός με πτυχίο. Τι πείραζε που είχε περάσει με 5. Σημασία είχε ότι πλέον ήταν πτυχιούχος.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Η χαρά της αυτή όμως έφυγε πολύ γρήγορα, γιατί τώρα μπορεί να είχε πάρει πτυχίο αλλά μετά? Τα θα έκανε τώρα? Που θα πήγαινε? Που θα εξασκούσε το επάγγελμα της? Μετά από πολύ σκέψη κατέληξε στο ότι θα μπορούσε να πάει στην πόλη της, στο σπίτι της και εκεί, μια και δεν υπήρχε γιατρός μπορούσε αυτή να αναπληρώσει αυτή τη θέση και έτσι να εξασκήσει το επάγγελμα της. Έτσι ξεκίνησε με μεγάλη χαρά για την πόλη της όπου θα έβλεπε την Άννα και την πολυαγαπημένη της μητέρα.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 10</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο</u></span></sup><span style="font-size: medium;">-</span><span style="font-size: medium;"><i>επιστροφή</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Η Φωτεινή μπήκε λοιπόν στο τρένο που θα την πήγαινε στην πόλη της, στο σπίτι της. Η διαδρομή της φάνηκε ατελείωτη, ανυπομονούσε να φτάσει. Σκεφτόταν το σπίτι της ,την Άννα, την μαμά της, τους φίλους της, την πανέμορφη πόλη της. Στην πραγματικότητα ήταν μια μικρή κωμόπολη με λιγοστούς κατοίκους και λίγα μαγαζιά. Αλλά η Φωτεινή την έβλεπε σαν μία πανέμορφη πόλη, μια και της είχε λείψει τόσο πολύ! Μέσα σε αυτές τις σκέψεις έφτασε στην πόλη της.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Μόλις κατέβηκε βούρκωσε. Είχε να πατήσει το πόδι εκεί πάνω από τρία χρόνια. Άρχισε να τρέχει με σκοπό να φτάσει στο σπίτι της και να αντικρίσει την μητέρα της. Όταν όμως έφτασε εκεί δεν βρήκε κανένα. Το σπίτι ήταν έρημο και φαίνονταν σαν να μην είχε ζήσει κάποιος εκεί για καιρό. Ένιωσε πολύ περίεργα. Πήγε γρήγορα να ρωτήσει την γειτόνισσα, κάτι θα ήξερε σίγουρα. Την καλησπέρισε και την ρώτησε αμέσως που ήταν η μητέρα της. Εκείνη δίστασε, πως θα έλεγε στην Φωτεινή ότι η μητέρα της είχε πεθάνει. Η Φωτεινή όμως την πίεσε και εκείνη αναγκάστηκε να της πει το μακάβριο νέο. «μα πως? Γιατί?» είπε. Και τότε η γειτόνισσα της τα εξήγησε όλα. Λίγο καιρό μετά από την αναχώρηση της Φωτεινής η Γεωργία είχε πάθει, για άλλη μια φορά την ίδια βαριά ασθένεια. Αυτή τη φορά όμως δεν κατάφερε να την ξεπεράσει και έτσι πέθανε. Προσπάθησαν να την ειδοποιήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν. Ήξεραν την διεύθυνση της οικογένειας που έμενε στην αρχή αλλά έμαθαν ότι είχε φύγει και έτσι δεν κατάφεραν να την ειδοποιήσουν. Όταν τα άκουσε αυτά η Φωτεινή κόντεψε να λιποθυμήσει. Η μητέρα της, το πιο αγαπημένο της πρόσωπο είχε πεθάνει! Δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει! Η μόνη που της είχε μείνει πια ήταν η Άννα, ναι η Άννα, αυτή μπορούσε να την βοηθήσει να ξεπεράσει αυτά που άκουσε, μόνο αυτή! Σηκώθηκε από την καρέκλα που την είχε καθίσει η γειτόνισσα και έτρεξε στο σπίτι της Άννας. Εκείνη είχε επιστρέψει στην πόλη, πτυχιούχος και αυτή, πριν από λίγες μέρες. Η Φωτεινή, λοιπόν, έφτασε στο σπίτι της κολλητής της σε έξαλλη κατάσταση. Χτύπησε την πόρτα και άνοιξε η ίδια η Άννα.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Μόλις τα δύο κορίτσια συναντήθηκαν αγκαλιάστηκαν κλαίγοντας. Επιτέλους μετά από τόσο καιρό έβρισκαν η μία την άλλη! Η Φωτεινή, που μόλις άκουσε τα κακά νέα ένιωσε μόνη στον κόσμο, τώρα ένιωθε ασφαλής κοντά στην Άννα. Μετά από αρκετή ώρα τα κορίτσια άφησαν η μια την άλλη και άρχισαν να συζητούν. Η Άννα με το κέφι της και την καλή της διάθεση έκανε την Φωτεινή να ξεχάσει τον θάνατο της μητέρας της. Έτσι για τις επόμενες ημέρες η Άννα ήταν στο πλευρό της φίλης της και την έκανε να ξεπεράσει τον θάνατο του πιο αγαπημένου της προσώπου. Έτσι πέρασε λίγος καιρός και η Φωτεινή συνήλθε τελείως από το σοκ που έπαθε.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><u>Κεφάλαιο 11</u></span><sup><span style="font-size: medium;"><u>ο</u></span></sup><span style="font-size: medium;">-</span><span style="font-size: medium;"><i>η πρώτη και οριστική δουλειά την Φωτεινής</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Η Φωτεινή λοιπόν έψαξε να βρει κάποια δουλειά στην πόλη της. Λόγω της έλλειψης κάποιου γιατρού αυτό δεν της στάθηκε καθόλου δύσκολο. Έτσι έπιασε δουλειά στους κατοίκους της πόλης της. Η Άννα είχε βρει δουλειά σε ένα μουσείο πολύ κοντά στον τόπο της, μπορούσε να πηγαίνει εκεί κάθε μέρα, μια και η απόσταση ήταν μόλις 15 λεπτά. Έτσι και οι δύο φίλες βρήκαν δουλειά και ζούσαν με τα δικά τους χρήματα.</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">Περνούσαν, έτσι, τα χρόνια και όλα ήταν υπέροχα και για τα δύο κορίτσια που είχαν παντρευτεί και ζούσαν ευτυχισμένα. Κάποια στιγμή η Φωτεινή γέννησε ένα κοριτσάκι που το ονόμασε Γεωργία. Όταν το κοριτσάκι έγινε πέντε ετών η Φωτεινή πήγε στον τάφο της μητέρας της. Έσκυψε εκεί και είπε «είδες, μητέρα? Τα κατάφερα! έκανα οικογένεια και πάνω από όλα έγινα γιατρός! Ναι μητέρα… τα κατάφερα! Κατάφερα να εκπληρώσω το όνειρο σου! Και τώρα ετοιμάζω ένα καινούριο γιατρό, την κόρη μου την Γεωργία. Ναι μητέρα και αυτή θέλει να γίνει γιατρός. Για εσένα και μόνο τα κατάφερα! προσπάθησα και τα κατάφερα! Τελικά μετά από προσπάθεια όλα τα όνειρα πραγματοποιούνται..!»</span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-39357286402844947702011-03-16T15:01:00.000+02:002011-03-16T15:01:24.982+02:00Λέσχες Ανάγνωσης ΕΚΕΒΙ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Αγαπητά μέλη της λέσχης των Μικρών Βιβλιομάγων,<br />
<br />
Με μεγάλη χαρά σας ανακοινώνουμε ότι η Λέσχη μας βρίσκεται πλέον και επίσημα στο site του ΕΚΕΒΙ! Για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στο site www.ekebi.gr στη στήλη προώθηση της ανάγνωσης και βρείτε τη λέσχη μας!!!</div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-42935484136788534142011-03-12T21:52:00.000+02:002011-03-12T21:52:05.023+02:00Κοσμίδου Τατιάνα "Ισαβέλλα"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="float: left; font-size: 400%;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;">Ή</span></span><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">ταν μεσημέρι και ετοίμαζε τα πράγματά της για να φύγει. Είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από την ώρα που θα έφευγε το αεροπλάνο, αλλά απ’ ότι φαίνεται, είχε αργήσει αρκετά ώστε τώρα να βιάζεται. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Πριν δυο εβδομάδες έχασε και τη μητέρα της, και γι’ αυτόν τον λόγο τώρα φεύγει. Δεν έχει κανέναν άλλο εδώ και αυτή είναι αρκετά μικρή, μόλις 16 ετών, και αναγκάζεται να μετακομίσει στην Αμερική για να μείνει με τον μόνο συγγενή της, την θεία της. Αλλά δυστυχώς, δεν έχουν καθόλου καλές σχέσεις μεταξύ τους αυτές οι δυο. Και όπως καταλαβαίνετε, ούτε η θεία της ήθελε να την αναλάβει, αλλά δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς! </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Τώρα βρίσκεται στο αεροδρόμιο, αλλά μάλλον καθυστέρησε αρκετά με αποτέλεσμα να χάσει την πτήση της.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Μα σας λέω πρέπει να φύγω σήμερα οπωσδήποτε! Με περιμένει η θεία μου και αν δεν φτάσω εκεί την ώρα που με περιμένει, εγώ δεν ξέρω πού να την βρω! Σας παρακαλώ κάντε κάτι!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Θα το ήθελα πολύ, αλλά δυστυχώς, εγώ είμαι μια απλή υπάλληλος! Δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Λυπάμαι!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Πρέπει να φύγω σήμερα! Και θα φύγω! Και εσύ, θα με βοηθήσεις. Λοιπόν, βρες μου ένα αεροπλάνο>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<…Το έχω ερευνήσει και δεν υπάρχει κανένα αεροπλάνο. Όλα έχουν φύγει.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Αν δεν ήταν ανάγκη δεν θα σας το ζητούσα. Και ο χρόνος μου είναι περιορισμένος, οπότε δεν μπορώ να σας τα εξηγήσω όλα. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι το ότι οι γονείς μου έχουν φύγει από την ζωή και εγώ πρέπει να φύγω αναγκαστικά για Αμερική. Με περιμένει η θεία μου. Λοιπόν; Θα με βοηθήσετε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Η υπάλληλος, την λυπήθηκε, και την κατάλαβε αρκετά διότι και η ίδια είχε χάσει την μητέρα της σε ένα ατύχημα. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εντάξει λοιπόν! Θα σου βρω ένα τζετ. Υπάρχει ένα εκτάκτων περιπτώσεων. Μπορώ να σε βάλω εκεί! Σε μισή ώρα θα φύγεις!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Πραγματικά με σώζετε! Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να σας ευχαριστήσω…>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν χρειάζεται! Την δουλειά μου κάνω! Τώρα, έλα να σε πάω στο τζετ σου!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Ήταν πολύ τυχερή η Ισαβέλλα. Επιβιβάστηκε, και σε λιγότερο απ’ ότι νόμιζε, είχαν απογειωθεί. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Ο πιλότος, ήταν γύρω στα 40. Παντρεμένος και διαζευγμένος.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Είσαι γενικά τυχερή στη ζωή σου ή η τύχη σου χαμογέλασε μόνο τώρα;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Μπα. Μόνο τώρα.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Μην ντρέπεσαι! Έχω κι εγώ μια κόρη στην ηλικία σου. Μένει με την μητέρα της στο Μανχάταν.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Α! Αλήθεια; Κι εγώ εκεί πάω να μείνω τώρα!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Τότε μπορεί να την συναντήσεις. Είναι ντροπαλή σαν εσένα. Θα χαιρόταν αν σε γνώριζε. Θα σου πω σε ποιο σχολείο πάει να γραφτείς κι εσύ εκεί!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ευχαριστώ.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Και, αν επιτρέπεται, γιατί θεωρείς ότι δεν είσαι τυχερή;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Επειδή, δεν έχω γονείς, και τώρα πάω στο Μανχάταν να μείνω με την θεία μου, με την οποία δεν έχουμε καθόλου καλές σχέσεις. Και αυτό γιατί δεν έχω κανέναν άλλον στην Ελλάδα.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Α! Λυπάμαι πολύ!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν χρειάζεται. Ελπίζω να κάνω φίλους εκεί και να με συμπαθήσει η θεία μου.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Χωρίς να το καταλάβουν, έφτασαν στον προορισμό τους. Ο πιλότος την συνόδευσε μέχρι το σημείο όπου την περίμενε η θεία της. Δεν την είχε ξαναδεί η Ισαβέλλα, και η μόνη φορά που την είδε η θεία της ήταν όταν η Ισαβέλλα ήταν 1 ετών. Αλλά για κάποιον λόγο η θεία της την μισούσε. Μάλλον επειδή μισούσε και τους γονείς της. Και ο λόγος; Τα περιουσιακά. Ο πατέρας της (δηλαδή ο παππούς της Ισαβέλλας) τα είχε αφήσει όλα στον γιό του (τον μπαμπά της Ισαβέλλας).</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Καλησπέρα θεία!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Γεια.>> μόνο ένα ξερό ‘γεια’.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Χωρίς λόγια έφτασαν στο σπίτι. Ήταν τεράστιο, πράγμα που παραξένεψε την Ισαβέλλα. Ήταν πολύ αυστηρή και δούλευε σκληρά, και μάλλον το ίδιο θα έκανε και η Ισαβέλλα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Με λένε Ισαβέλλα. Αλλά το δικό σας όνομα δεν το γνωρίζω ακόμα.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Το ξέρω το όνομά σου! Και το δικό μου είναι Άνναμπελ, αλλά με φωνάζουν Άννα.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Θεία Άννα!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Την κοίταξε με ένα παγωμένο βλέμμα και προχώρησε προς το δωμάτιο της μικρής.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Αυτό είναι το δωμάτιό σου. Έτσι καθαρό όπως το βλέπεις, έτσι θέλω να παραμείνει. Συνεννοηθήκαμε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Μάλιστα θεία Άννα.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Βράδιασε. Η Ίσα, έτσι την φώναζαν, σκεφτόταν την επόμενη μέρα. Θα πήγαιναν με την θεία της να την γράψει στο σχολείο. Τι θα γινόταν άραγε; Θα έκανε φίλους; Θα ήταν ωραίο το σχολείο; Θα ήταν αυστηρό όπως η θεία της; Ή χαλαρό όπως στην χώρα της; Όλα αυτά τα ερωτήματα την βασάνιζαν, μέχρι την ώρα που την πήρε ο ύπνος.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Το άλλο πρωί ξύπνησαν μιάμιση ώρα πριν από την έναρξη των μαθημάτων. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Έφτασε η ώρα για να φύγουν. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Μόλις έφτασαν, και η Ίσα είδε το εξωτερικό του κτιρίου, εντυπωσιάστηκε. Σε αυτό το λύκειο είχε πει ο πιλότος ότι φοιτούσε και η κόρη του. Ήλπιζε να την γνωρίσει και να γίνουν φίλες. Η ώρα πέρασε σαν νερό, και η Ίσα μπήκε στην τάξη της.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Καθίστε όλοι στις θέσεις σας. Απ’ ότι βλέπω έχουμε μια καινούρια συμμαθήτρια. Σήκω όρθια και συστήσου!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Ήταν πολύ ευγενική και καλή η καθηγήτρια αυτή. Η Ίσα συστήθηκε, και ακούστηκαν μερικά χαχανητά από τα παιδιά. Ήλπιζε ότι θα ήθελαν να την γνωρίσουν και να γίνουν φίλοι με αυτή.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Στο διάλειμμα, κάθισε μόνη της στην τραπεζαρία για να φάει το μεσημεριανό της. Την πλησίασα. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Μπορώ να καθίσω;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εμ, ναι φυσικά!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ο πατέρας μου, μου είπε για σένα. Ισαβέλλα δεν σε λένε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ναι! Πού το ξέρεις;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ο πιλότος;…></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Αα! Τώρα κατάλαβα! Ο πιλότος είναι ο πατέρας σου! Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω. Το όνομά σου;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Τάλυ.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Καθίσαμε στο ίδιο θρανίο και γίναμε πολύ καλές φίλες. Ήταν ο μόνος λόγος που η Ίσα ήταν χαρούμενη. Η θεία της, στο σπίτι, την έβαζε να κάνει δουλειές και της φερόταν σαν να ήταν υπηρέτρια! </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Οι μέρες κυλούσαν με τον ίδιο ρυθμό.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Μια μέρα, εκεί που καθόμασταν εγώ και η Ίσα, εμφανίστηκε μπροστά μας ένα μελαχρινό αγόρι, με γαλανά μάτια.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Μπορώ να καθίσω μαζί σας;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Βέβαια!>> </span></span><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><span lang="en-US"> </span></span></span><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">πετάχτηκα εγώ.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ονομάζομαι Φίλλιπος.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εγώ Τάλυ! Χάρηκα για την γνωριμία!>> είπα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εσύ; Δεν έχεις όνομα;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ίσα>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Και από βγαίνει το Ίσα;>> αναρωτήθηκε ο Φίλλιπος.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Από το Ισαβέλλα>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ωραίο όνομα!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ευχαριστώ πολύ! Κι εσύ έχεις πολύ, πρωτότυπο όνομα!>> είπε η Ίσα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ευχαριστώ!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εγώ; Κανένα σχόλιο για το όνομα μου;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Κι εσύ έχεις ωραίο όνομα. Συγγνώμη που δεν το επισήμανα νωρίτερα.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν πειράζει.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Χα χα.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Γίναμε πολύ καλοί φίλοι οι τρεις μας. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Την Παρασκευή το απόγευμα, πήγαμε στο σινεμά. Έπαιζε μια ωραία ταινία, και πήγαμε να την δούμε οι τρεις μας. Μετά πήγαμε για φαγητό, και στο τέλος πρότεινα στην Ίσα να κοιμηθεί στο σπίτι μου και να γνωρίσει την μητέρα μου.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν μπορώ να μείνω, Τάλυ. Άλλωστε ξέρεις ότι η θεία μου είναι πολύ αυστηρή.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Έλα. Θα περάσουμε υπέροχα. Θα μιλήσω εγώ στην θεία σου.>> είπα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Μα…>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εντάξει. Την παίρνω τηλέφωνο.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Και τελικά χάρη σε εμένα, με πολύ δυσκολία βέβαια, η θεία Άννα άφησε την Ίσα να κοιμηθεί μαζί μου.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Μας περίμενε η μητέρα μου. Είχε μαγειρέψει κάτι για να καλωσορίσει την φίλη μου. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Καλωσορίσατε κορίτσια!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Γεια σας.>> είπε η Ίσα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Πώς είσαι; Ελπίζω να μην με ντρέπεσαι. Σαν στο σπίτι σου!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ευχαριστώ.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Καθίσαμε, φάγαμε και πήγαμε στο δωμάτιό μου, να δούμε ταινίες, να φτιάξουμε τα μαλλιά μας και άλλα τέτοια κοριτσίστικα πράγματα. Είχαμε σκοπό να μείνουμε ξύπνιες όλο το βράδυ και να το χαρούμε που ήμασταν μαζί. Άλλωστε την επόμενη μέρα, δεν είχαμε σχολείο!</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Ξημέρωσε χωρίς να το καταλάβουμε. Δεν κλείσαμε μάτι όλη τη νύχτα. Μόνο για κανένα τέταρτο κοιμηθήκαμε. Αλλά περάσαμε εκπληκτικά! Ποτέ στην ζωή μου δεν έχω ξαναδιασκεδάσει έτσι!</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα, ώσπου έφτασε καλοκαίρι. Οι μέρες ήταν πολύ ζεστές, αλλά και οι νύχτες το ίδιο. Κανονίσαμε να συναντηθούμε εγώ, η Ίσα και ο Φίλλιπος. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Πού είναι πια αυτό το κορίτσι; Γιατί πρέπει συνέχεια να αργεί;>> νευρίασα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Χα χα, ηρέμησε! Έρχεται σε λίγο! Γιατί βιάζεσαι τόσο;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εε… δεν βιάζομαι! Απλά το κάνει συνέχεια!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Η Ίσα ήρθε τρέχοντας και καταϊδρωμένη.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Συγγνώμη που άργησα παιδιά! Είχε κίνηση.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ναι καλά!>> είπα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Τέλος πάντων. Πάμε γιατί θα χάσουμε το λεωφορείο;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Πάμε.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Θα πηγαίναμε μονοήμερη σε μια θάλασσα για μπάνιο. Πήραμε πετσέτες, μάσκες, βατραχοπέδιλα και φυσικά τα μαγιό μας!</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Έι! Μην με βρέχεις! Κρυώνω!>> είπε η Ίσα</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Χα χα, άντε μπες! Αλλιώς θα σε βρέξω ακόμα πιο πολύ!>> την απείλησε ο Φίλλιπος.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ωχ! Εντάξει. Μπαίνω!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Από τον τρόπο που κοιτάζονταν, ο Φίλλιπος με την Ίσα, κατάλαβα ότι μάλλον κάτι τρέχει μεταξύ τους και δεν το έχουν καταλάβει. Μάλλον δεν είναι μόνο φιλία αυτό που νιώθει ο ένας για τον άλλον. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και γίναμε 22 ετών. Δεν πάμε και οι τρεις μας στο ίδιο πανεπιστήμιο αλλά είμαστε ακόμα φίλοι! Κάθε μέρα συναντιόμαστε και είμαστε το ίδιο. Η Ίσα και ο Φίλλιπος, φοιτούν σε μια δικηγορική σχολή, ενώ εγώ σε μια αρχιτεκτονική. Και μάλιστα σήμερα η Ίσα τα κλείνει τα 22. Είναι η μικρότερη της παρέας! Θα της κάνουμε ένα πάρτι-έκπληξη! Ελπίζω να μην κατάλαβε τίποτα και να της αρέσει!</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν καταλαβαίνω γιατί με κάνεις να περπατάω με ένα μαντήλι τυλιγμένο στο κεφάλι μου!>> αναρωτήθηκε η Ίσα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Σουτ! Μην λες πολλά. Και τώρα… βγάλε το μαντήλι!!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Να ζήσεις Ισαβέλλα και χρόνια πολλά μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά…>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ουάου! Δεν το πιστεύω! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ παιδιά! Είστε καταπληκτικοί! Αλλά ο Φίλλιπος δεν ήρθε; Με ξέχασε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Άνοιξε τα δώρα!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Υπήρχε ένα μεγάλο κουτί, περίπου στο ύψος της Ίσας.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Έκπληξη!!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Φίλλιπε! Ήρθες τελικά! Νόμιζα πως με ξέχασες!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ήρθα όμως! Χρόνια σου πολλά!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Ήταν όλα πολύ όμορφα! </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Μια μέρα, ένας ανθοπώλης χτύπησε την πόρτα του σπιτιού της θείας Άνναμπελ.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εδώ κατοικεί η δεσποινίς… Ισαβέλλα Νιβερφιλντ;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ναι.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Αυτά τα λουλούδια είναι για αυτήν>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ευχαριστώ>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Χωρίς δεύτερη σκέψη, η θεία Άννα πήρε από μέσα την κάρτα που υπήρχε. Η κάρτα έγραφε:</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Αγαπημένη μου Ίσα, δεν ξέρω αν αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος για να στο πω, αλλά έτσι μόνο μπορώ. Αναγκάζομαι να φύγω για ένα χρόνο εκτός χώρας, διότι πήρα μια υποτροφία. Το συζήτησα με τους γονείς και με έπεισαν να πάω. Δεν ξέρω αν συμφωνείς, πάντως θα ήθελα να έρθεις στο αεροδρόμιο για να με αποχαιρετήσεις. Να ξέρεις ότι σ’ αγαπώ.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Φίλλιπος>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Τον αντιπαθούσε τόσο πολύ η Άννα, που ποτέ δεν έφτασε στα χέρια της Ίσας το γράμμα αυτό.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Μετά από λίγες μέρες απουσίας του Φιλλίπου, καταλάβαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Γιατί δεν απαντάει στα τηλεφωνήματα που του κάνουμε;>> είπα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν ξέρω.>> είπε η Ίσα μελαγχολικά. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Έχω μια ιδέα!>> είπα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Περάσαμε από το σπίτι του αλλά μάταια. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Γεια σας. Είστε η μητέρα του Φίλλιπου;>> </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ναι. Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ο Φίλλιπος έχει εξαφανιστεί εδώ και πολλές μέρες. Πού βρίσκεται;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Έφυγε. Αυτή την στιγμή βρίσκεται σε μια σχολή της Γαλλίας.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Πού;;;></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Στην Γαλλία. Δεν το ξέρατε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Όχι! Πότε έφυγε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Πριν 2 εβδομάδες.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ευχαριστούμε.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Μου είπε ότι το είπε στην Ίσα.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Όχι δεν μου είπε τίποτα.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Σου έστειλε γράμμα μέσα σε λουλούδια.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν έλαβα λουλούδια.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Λυπάμαι!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Οι μέρες αυτές χωρίς την παρουσία του Φιλλίπου, ήταν μαρτύριο για την Ίσα. Στεναχωριόμουν και ανησυχούσα γι’ αυτή. Για πόσο καιρό ακόμα θα ήταν έτσι; </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Την πήρα τηλέφωνο.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Καλημέρα! Πάμε βόλτα να ξεσκάσουμε λίγο; Έχεις να βγεις από κει μέσα 1 μήνα! Ντύσου!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Όχι!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν έχει όχι. Θα έρθεις και θα πεις κι ένα τραγούδι! Έρχομαι από το σπίτι σου. Σε 15 λεπτά θα είμαι εκεί.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Ήρθε με το ζόρι. Αλλά έτσι έπρεπε. Δεν την έκανα καλύτερα, αλλά προσπάθησα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Τι να έγιναν άραγε εκείνα τα λουλούδια που έστειλε ο Φίλλιπος; Πού πήγαν; Ποιος τα πήρε; Μήπως δεν τα έστειλαν καν; Αχ! Τι απέγιναν τα λουλούδια και το γράμμα; Πρέπει να μάθω! Μόνο έτσι θα συνέλθει η Ίσα!</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Το άλλο πρωί, δεν πήγα στη σχολή. Πήγα στο ανθοπωλείο από το οποίο είχε παραγγείλει τα λουλούδια ο Φίλλιπος.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Καλημέρα σας.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Καλημέρα. Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ήθελα να σας ρωτήσω κάποια πράγματα. Πριν 1 μήνα περίπου, είχε παραγγείλει από δω λουλούδια, ένα μελαχρινό αγόρι, με πράσινα μάτια, στα 22 ετών και περίπου στο ύψος σας. Μήπως τον θυμάστε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εγώ είμαι καινούργιος εδώ. Ήρθα πριν 5 μέρες. Περιμένετε να φωνάξω τον υπεύθυνο του καταστήματος.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Καλημέρα σας. Τι θα θέλατε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Πριν από περίπου ένα μήνα </span></span><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">είχε παραγγείλει από δω λουλούδια, ένας μελαχρινός πρασινομάτης, 22 ετών και περίπου1.85 ύψος. Τον θυμάστε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ναι. Ήταν πολύ λυπημένος, επειδή θα έφευγε και θα άφηνε εδώ την μεγαλύτερη αγάπη του!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ωραία. Η ανθοδέσμη στάλθηκε στο σπίτι που σας είπε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ναι. Και μάλιστα την παρέδωσα εγώ ο ίδιος.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Είστε σίγουρος ότι την παρέλαβε αυτή για την οποία προοριζόταν;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εμ… Νομίζω όχι. Την πήγα στην διεύθυνση που είχε ζητήσει, αλλά την πήρε μια κυρία γύρω στα 45.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Αυτή είναι η θεία της! Και η ανθοδέσμη είχε μέσα ένα γράμμα!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ναι. Είχε.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ευχαριστώ πολύ!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Παρακαλώ.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Τώρα πια ήξερα πια ήταν η πέτρα του σκανδάλου. Πώς δεν μου είχε περάσει από το μυαλό; Αφού είναι τόσο κακιά και ικανή για όλα. Πρέπει να το πω στην Ίσα! Ή μήπως όχι; Μήπως θα έπρεπε να μιλήσω πρώτα με την θεία της; Ουφ… τι να κάνω;</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Όλο το βράδυ σκεφτόμουν τι θα κάνω με την θεία Άννα… δεν με έπιανε ύπνος. Ακόμα και προβατάκια που μέτρησα δεν έλεγε να με πιάσει. Κάθισα να δω τηλεόραση. Τελικά αποκοιμήθηκα. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Την επόμενη μέρα, ετοιμάστηκα και πήγα στο σπίτι της. Είχα βεβαιωθεί ότι η Ίσα θα έλειπε, οπότε είχαμε το σπίτι ελεύθερο.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Καλημέρα. Γιατί με ενοχλείς πρωινιάτικα;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Πρέπει να μιλήσουμε για κάτι.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν νομίζω ότι έχουμε τίποτα να πούμε!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Κι όμως έχουμε!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Καθίσαμε στο σαλόνι, μου έβαλε ένα φλιτζάνι καφέ (βλέπετε μου έπαιζε την καλή) και άρχισα την ανάκριση.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ξέρω για τα λουλούδια!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ποια λουλούδια;>> είπε κάνοντας την αθώα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Τα λουλούδια του Φιλλίπου και το γράμμα!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα μιλάς!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Τα ξέρω όλα! Και αν δεν τα ομολογήσεις… θα τα μάθει και η Ίσα… >></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ας τα μάθει! Δεν με ενδιαφέρει. Δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα. Δεν φτάνει που μένει στο σπίτι μου…>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Έλα τώρα. Ξέρουμε κι οι δυο ότι κατά βάθος είσαι καλός άνθρωπος! Όλοι οι άνθρωποι έχουν και την καλή τους πλευρά!>> </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Κάνεις λάθος. Και το γράμμα δεν πρόκειται να το πάρεις ποτέ!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Εντάξει. Όπως θες. Να ξέρεις όμως πως θα το μετανιώσεις. Κατά βάθος την αγαπάς την Ισαβέλλα. Αντίο.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Συναντηθήκαμε με την Ίσα και της τα είπα όλα. Σε λιγότερο από μια εβδομάδα, είχε πάρει τα πράγματα της και μετακόμισε σε ένα δικό της σπίτι. Μπορούσε να πληρώνει τα νοίκια, επειδή είχε πιάσει δουλειά μερικής απασχόλησης. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Μετά από λίγο καιρό, η θεία της αποφάσισε ότι έπρεπε να της δώσει το γράμμα.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Καθώς το διάβαζε η Ίσα, δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της. Έπρεπε να σκεφτεί τι θα κάνει. Να πάει στην Γαλλία να τον βρει ή να περιμένει 10 μήνες και ίσως τότε να γυρίσει; Όλα αυτά τριγύριζαν στο κεφάλι της για ώρες ολόκληρες, μέρες, εβδομάδες…</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Μια μέρα, εκεί, στην καφετέρια που δούλευε η Ίσα, μπήκε ένας παράξενος πελάτης.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Τι θα θέλατε να σας φέρω;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Δεν πήρε απάντηση από τον πελάτη. Φορούσε μαύρο σακάκι, καπέλο και γυαλιά.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Θα παραγγέλλετε κάτι;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν κατάλαβες ποιος είμαι έτσι;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Παρακαλώ;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν με αναγνώρισες;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Έβγαλε τα γυαλιά και το καπέλο.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Τώρα μήπως με γνωρίζεις;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Δάκρυα χαράς και συγκίνησης έτρεξαν από τα μάτια της Ίσας.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Φίλλιπε;>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Ναι. Εγώ είμαι!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν .</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Γιατί δεν ήρθες στο αεροδρόμιο να με αποχαιρετήσεις; Σε περίμενα!>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Δεν έλαβα το γράμμα που μου έστειλες! Το πήρα πριν λίγες μέρες από τη θεία μου.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Σ’ αγαπώ Ίσα.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Κι εγώ.>></span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Τελικά αναγνώρισαν τα συναισθήματά τους.</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Ένα χρόνο μετά παντρεύτηκαν, και αργότερα έκαναν παιδί. Φυσικά εγώ το βάφτισα. </span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;">Εγώ; Εγώ πήρα το πτυχίο μου, όπως και οι δυο τρελοί φίλοι μου. Βρήκα δουλειά, βρήκα σπίτι και τώρα ζούμε όλοι χαρούμενοι. Και να σας δώσω μια συμβουλή; Κάποιος είπε:</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-family: Century Gothic,serif;"><span style="font-size: x-small;"><<Τα δέντρα που θέλουν να φτάσουν σε περήφανα ύψη, έχουν ανάγκη από καταιγίδα!>> …</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-88228692311702532812011-03-12T21:42:00.000+02:002011-03-12T21:42:29.408+02:00Σειρηνάκη Κωνσταντίνα "Η Λυδία και το παραμυθι της"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> <br />
<div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: x-large;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% rgb(0, 255, 0);">Η ΛΥΔΙΑ </span></span><span style="font-size: x-large;"><span lang="en-US"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% rgb(0, 255, 0);">KAI</span></span></span><span style="font-size: x-large;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% rgb(0, 255, 0);"> </span></span><span style="font-size: x-large;"><span lang="en-US"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% rgb(0, 255, 0);">TO</span></span></span><span style="font-size: x-large;"> </span><span style="font-size: x-large;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% rgb(0, 255, 0);">ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: green;"> </span><span style="font-size: medium;"><b>Όλα τα παραμύθια αρχίζουν κάπως έτσι « Μια φορά και έναν καιρό» ή «Σε ένα μεγάλο κάστρο ζούσε». Το δικό μας αρχίζει διαφορετικά…</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;">...</span><span style="font-size: medium;"><b>Σε κάποια βουνά πολύ μακριά από εδώ, που για να φτάσεις χρειάζεται να διασχίσεις χαράδρες και ποτάμια, βρίσκεται το χωριό της ιστορίας μας. Σε αυτό το χωριό ζουν οι παραμυθάδες, κάτι μικρούλικες νεράιδες οι οποίες λένε από ένα παραμύθι στα νεογέννητα βρέφη. Μετά αφηγούνται τα παραμύθια στους γονείς μας για να τα λένε και αυτοί σε εμάς. Λοιπόν η Λυδία είναι μία κάτοικος αυτού του χωριού. Αυτή είναι αρκετά άβουλη και φοβάται να μιλήσει σε κάποιον για τα δικαιώματα της. Το αγαπημένο της παραμύθι είναι ο νάνος πειρατής και το ξωτικό του δάσους.. Αυτό το παραμύθι μιλάει για τα δικαιώματα των ανθρώπων και για την ελευθερία που έχει κάθε λαός, μέσα από μια ιστορία για παιδιά. Καθώς αφηγούταν το παραμύθι έγινε κάτι ασυνήθιστο: ο νάνος πειρατής και το ξωτικό του δάσους βγήκαν από τα παραμύθια τους και εμφανίστηκαν μπροστά στη Λυδία. Ξαφνιασμένοι και οι τρεις άρχισαν να φωνάζουν και να κατηγορούν ο ένας τον άλλο. Η Λυδία προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται και γι’ αυτό ρώτησε τον νάνο γιατί είναι εδώ, στον πραγματικό κόσμο;</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"> </span><span style="font-size: medium;"><i>- Δεν ξέρω πραγματικά</i></span><span style="font-size: medium;"><i><b>, </b></i></span><span style="font-size: medium;"><b>είπε ο νάνος</b></span><span style="font-size: medium;"><i>. Εγώ ήμουν στο καράβι μου και ετοιμαζόμουν να φάω την αγαπημένη μου σούπα αχινού τυλιγμένου σε φύκι όταν ένας ανεμοστρόβιλος με άρπαξε και με έφερε εδώ. </i></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"> </span><span style="font-size: medium;"><i>- Και εμένα ένας ανεμοστρόβιλος με άρπαξε και με έφερε εδώ καθώς πήγαινα να κυνηγήσω έναν λαγό, </i></span><span style="font-size: medium;"><b>πρόσθεσε το ξωτικό.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i> - Εσείς τίποτα άλλο δεν κάνετε παρά να κυνηγάτε λαγούς, </i></span><span style="font-size: medium;"><b>είπε κατηγορηματικά ο πειρατής</b></span><span style="font-size: medium;"><i>.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i> - Εσείς το μόνο που ξέρετε είναι να κυνηγάτε εμάς</i></span><span style="font-size: medium;">, </span><span style="font-size: medium;"><b>του απάντησε το ξωτικό.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i> - Ώστε έτσι;</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i> - Ναι έτσι.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i> - Σταματήστε, </i></span><span style="font-size: medium;"><b>τους φώναξε η Λυδία</b></span><span style="font-size: medium;"><i>. Ξυπνήσατε το μωρό που εξαιτίας μάς δεν θα έχει καλά όνειρα.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i> - Τι εννοείς</i></span><span style="font-size: medium;"><i><b>; </b></i></span><span style="font-size: medium;"><b>Ρώτησαν και οι δυο μαζί</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i> - Πως θα πάμε στον Ορφέα</i></span><span style="font-size: medium;">, </span><span style="font-size: medium;"><b>τους απάντησε με δάκρυα στα μάτια… </b></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: x-large;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% rgb(0, 255, 0);">ΣΤΟΝ ΟΡΦΕΑ</span></span><span style="font-size: medium;"> </span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><b>Ο Ορφέας ήταν ο πιο παλιός παραμυθάς. Ζούσε λίγο πιο έξω από το χωριό σε ένα τεράστιο παλάτι. Αυτός έμοιαζε με τον άγιο Βασίλη επειδή είχε παραπανίσια κιλά και ένα μακρύ άσπρο μούσι. Το αγαπημένο του φαΐ είναι τα κατσικάκια. Αυτόν τον επισκέπτονται πολλοί τουρίστες. Τέλος είχε έναν μεγάλο καθρέπτη από τον οποίο έβλεπε κάθε παραμυθά που έκανε κάποιο λάθος, τον έφερνε με τον μαγικό του τρόπο στο παλάτι και τον τιμωρούσε.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"> </span><span style="font-size: medium;"><i>- Ποιος είναι ο Ορφέας</i></span><span style="font-size: medium;"><b>; </b></span><span style="font-size: medium;"><b>Ρωτούσε συνέχεια ο πειρατής</b></span><span style="font-size: medium;"><b>.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"> </span><span style="font-size: medium;"><i>- Χαχαχαα</i></span><span style="font-size: medium;"><i><b>,</b></i></span><span style="font-size: medium;"><b> ακούστηκε μία βροντερή φωνή</b></span><span style="font-size: medium;"><i>. Εγώ είμαι ο Ορφέας.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Καιι, τι θα μας κάνετε</i></span><span style="font-size: medium;"><b>; ρώτησε ευγενικά το ξωτικό</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Θα μας τιμωρήσει</i></span><span style="font-size: medium;">, </span><span style="font-size: medium;"><b>του ψυθίρισε η Λυδία</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Μα τι κάναμε; </i></span><span style="font-size: medium;">Συνέχισε ο πειρατής</span><span style="font-size: medium;"><i>. Δεν κάναμε τίποτα.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Ξυπνήσατε το μωρό και αυτό ξέρετε είναι πολύ σοβαρό, </i></span><span style="font-size: medium;"><b>είπε ο Ορφέας βγάζοντας από ένα συρτάρι μια μεγάλη λίστα.</b></span><span style="font-size: medium;"><i><b> </b></i></span><span style="font-size: medium;"><i>Για να δούμε, α ναι, όπως το θυμόμουν, είναι το πιο σημαντικό λάθος που μπορεί να κάνει ένας παραμυθάς. Γι’ αυτό θα τιμωρηθείτε χωρίς έλεος!! Στη συνέχεια είναι η λάθος αφήγηση των παραμυθιών και μετά</i></span><span style="font-size: medium;"><i><b>… </b></i></span><span style="font-size: medium;"><b>φλυαρούσε ο Ορφέας χωρίς σταματιμό</b></span><span style="font-size: medium;"><i>.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>Πάμε να φύγουμε τώρα που δεν κοιτάζει, </i></span><span style="font-size: medium;"><i><b>είπε </b></i></span><span style="font-size: medium;"><b>το ξωτικό προσπαθώντας να ξεκολλήσει την Λυδία από τη θέση της</b></span><span style="font-size: medium;"><b>.</b></span><span style="font-size: medium;"><i> </i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i>- Έλα μην φοβάσαι, θα του ξεφύγουμε.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Ναι Λυδία μην φοβάσαι, θα του ξεφύγουμε </i></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Μαααα.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Δεν έχει μα, προχώρα.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b>Και οι τρεις άρχισαν να τρέχουν προς την ίδια κατεύθυνση ώσπου συνάντησαν τρεις μεγάλες πόρτες</b></span><span style="font-size: medium;"><i>.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Και τώρα, ποια από αυτές τις πόρτες είναι η σωστή;</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Ο μύθος λέει πως εάν θες να ξεφύγεις από τον Ορφέα πρέπει να περάσεις και απ’ τις τρεις πόρτες</i></span><span style="font-size: medium;"><b>, είπε λίγο σκεφτική η Λυδία.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Άρα ο καθένας θα περάσει από μια πόρτα, σωστά; </i></span><span style="font-size: medium;"><b>Ρώτησε το ξωτικό.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Σωστά.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Λοιπόν ποια διαλέγεις;</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Αυτήν.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Ωραία άρα εγώ θα πάρω αυτήν και η Λυδία αυτήν</i></span><span style="font-size: medium;"><b>, είπε ο πειρατής με ένα αρχηγικό τόνο στη φωνή του.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><b>Οι τρεις φίλοι άρχισαν να περπατάν στους διαδρόμους που διαλέξανε και σύντομα έφτασαν στα δωμάτια του κάστρου.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b>Ο πειρατής βρέθηκε στο δωμάτιο με τους τουρίστες. Όλοι τους μόλις τον είδαν έτρεξαν κατά πάνω του και άρχισαν να τον ζουπάνε και να του τραβάν τα μάγουλα. Μόλις τον άφησαν ήσυχο, τους ζήτησε τον δρόμο για την έξοδο, τους ευχαρίστησε στα γαλλικά και τους αποχαιρέτησε. </b></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b>Το ξωτικό βρέθηκε στο δωμάτιο με τα κατσίκια του Ορφέα. Εκείνος άρχισε να τους μιλάει στη δική τους γλώσσα και να τους εξηγεί τι συνέβη. Τελικά τον βοήθησαν να βρει τον πειρατή, αυτοί οι δυο μαζί έφτασαν στην έξοδο. Στο μεταξύ η Λυδία παγιδεύτηκε στον λαβύρινθο. Δεν ήξερε πραγματικά τι έπρεπε να κάνει για να βγει απ’ αυτόν ώσπου συνάντησε έναν μαγικό καθρέπτη. Μετά από λίγες ερωτήσεις για το ποια είναι η πιο όμορφη στον κόσμο των παραμυθάδων, τον ρώτησε πως θα βρει τον δρόμο για την έξοδο. Εκείνος της έδειξε κατευθείαν το μονοπάτι και την αποχαιρέτησε δίνοντας της ένα τζίνι ως δώρο. Μετά από αρκετή ώρα βρέθηκαν και οι τρεις. Τότε ακούστηκε μια φωνή μέσα από το κάστρο ΄΄ Μα πού πήγατε;΄΄ Όλοι τους άρχισαν να τρέχουν γρήγορα ώσπου σκόνταψαν και έπεσαν στο έδαφος.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: x-large;"><span style="background: none repeat scroll 0% 0% rgb(0, 255, 0);">ΣΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ</span></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i>- Τι θα κάνω τώρα; </i></span><span style="font-size: medium;"><b>Αναρωτήθηκε με μια ήρεμη φωνή η Λυδία</b></span><span style="font-size: medium;"><i>. Κοιτάξτε</i></span><span style="font-size: medium;"><b>, τους είπε και έδειξε το τζίνι</b></span><span style="font-size: medium;"><i>, με αυτό θα πάτε σπίτι. Όμως εγώ; Εγώ τι θα κάνω;</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;">- </span><span style="font-size: medium;"><i>Μπορείς να έρθεις μαζί μας, στο παραμύθι.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Ναι</i></span><span style="font-size: medium;"><b>, συμφώνησε ο πειρατής</b></span><span style="font-size: medium;"><i>.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Μα αυτό είναι απίθανο.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Τίποτα δεν είναι απίθανο, </i></span><span style="font-size: medium;"><b>της απάντησε ο πειρατής</b></span><span style="font-size: medium;"><i>, εάν το θέλεις πραγματικά θα γίνει. Κοίτα εμάς, ήμασταν φυσικοί εχθροί και τώρα είμαστε πραγματικοί φίλοι.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>Εννοώ πως εγώ είμαι φτιαγμένη για να λέω παραμύθια πως θα ζήσω με εσάς;</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>Στο χωριό μου είναι κάποιοι πλανόδιοι αφηγητές αυτοί πηγαίνουν από τόπο σε τόπο και λένε παραμύθια στους κατοίκους. Επίσης όλοι τους θεωρούν πολύ σοφούς γιατί ο τρόπος που μιλάνε είναι πολύ παράξενος. Θα χαρείς να είσαι μία από αυτούς, </i></span><span style="font-size: medium;"><b>της εξήγησε το ξωτικό.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Αυτό είναι θαυμάσιο! Όμως πως θα ταξιδεύω αφού δεν έχω κανένα μεταφορικό μέσο.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Και το καράβι μου τι είναι</i></span><span style="font-size: medium;"><b>; Της λέει ο πειρατής.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Το μεταφορικό μου μέσο;</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Σωστά, χαχαχα.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Λοιπόν πως δουλεύει αυτό το μαραφέτι;</i></span><span style="font-size: medium;"><b> Ρώτησε το ξωτικό που παιδευόταν να ανοίξει το τζίνι.</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>Θα σου δείξω, κοίτα , τρίβουμε απαλά το καπάκι του, ύστερα διαβάζουμε προσεκτικά τα λόγια από τον πάτο και…</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><b>Εκείνη τη στιγμή ένα μεγάλο γαλάζιο τζίνι εμφανίστηκε μπροστά τους</b></span><span style="font-size: medium;"><i>.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Οοοοοοοο, </i></span><span style="font-size: medium;"><b>κάνανε όλοι μαζί</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Απ’ ότι άκουσα θέλετε να σας πάω κάπου, σωστά</i></span><span style="font-size: medium;"><b>, τους ρώτησε το τζίνι. </b></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Ναι, σε έναν μαγικό κόσμο που όλοι ζουν πια μαζί ειρηνικά, που όλα είναι πράσινα και…</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="font-size: medium;"><i>- Και όλα δυνατά, </i></span><span style="font-size: medium;"><b>πρόσθεσε η Λυδία</b></span><span style="font-size: medium;"><i>.</i></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Στο σπίτι μας δηλαδή, </i></span><span style="font-size: medium;"><b>συνέχισε ο πειρατής.</b></span><span style="font-size: medium;"><i> </i></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><i>- Μάλιστα, </i></span><span style="font-size: medium;"><b>είπε το τζίνι και με ένα ξαφνικό άρπαγμα τους έκλεισε στην αγκαλιά του και άρχισε να πετάει…</b></span></div><div style="margin-bottom: 0cm;"> <span style="font-size: medium;"><b>Λοιπόν απ’ ότι ξέρω έφτασαν στο σπίτι τους και πραγματικά όσα ονειρεύονταν έγιναν αληθινά. Όλοι ήταν εκεί που πραγματικά ανήκαν. Το ξωτικό δεν χρειάστηκε να ξαναπροστατέψει την οικογένεια του γιατί δεν υπήρχαν πια εχθροί. Ο πειρατής έπεισε το πλήρωμα του να κάνουν ταξίδια με την Λυδία σε όλο τον κόσμο χωρίς να βλάπτουν κανέναν. Και τέλος η Λυδία, συνέχισε το όνειρο της. Έλεγε παραμύθια σε όλο τον κόσμο χωρίς να φοβάται πλέον κανέναν. Οι παραμυθάδες έλεγαν παραμύθια συνέχεια στα παιδιά και ένα από αυτά ήταν και αυτό. Όλοι το έλεγαν διαφορετικά αλλά πάλι το νόημα ήταν ένα : </b></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><span style="color: #cc99ff;"><span style="font-size: medium;"><b>ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ ΓΙΑΤΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ. </b></span></span> </div><div style="margin-bottom: 0cm;"><br />
</div></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-39175490398180608122011-03-08T22:33:00.000+02:002011-03-08T22:33:13.933+02:00Καπουρτζούδη Χριστίνα "Ελπίδα"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span lang="E">«<span style="color: #ff6600; font-family: Comic Sans MS;"><span style="color: #ff6600; font-family: Comic Sans MS;"><span style="color: #ff6600; font-family: Comic Sans MS; font-size: small;">Ελπίδα</span></span></span><span style="color: #ff6600; font-family: Comic Sans MS;"><span style="color: #ff6600; font-family: Comic Sans MS;"><span style="color: #ff6600; font-family: Comic Sans MS;"><span style="font-size: small;">»</span><br />
<span style="font-size: small;"> </span></span></span></span><span style="font-family: Comic Sans MS; font-size: small;"> ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ</span><span style="font-family: Century Gothic;"> </span><span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">Όσο κι αν δεν θέλω να θυμάμαι αυτή την ιστορία καλοί μου φίλοι θα πρέπει να τη μοιραστώ μαζί σας. Έχουν περάσει φυσικά </span></span><span lang="EN"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">7 </span></span><span lang="E"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">χρόνια, όμως αυτές οι εμπειρίες μένουν χαραγμένες στη μνήμη κάθε παιδιού για πάντα. Όλοι λένε πως τα παιδικά και εφηβικά χρόνια είναι τα καλύτερα της ζωής μας, γεμάτα ανεμελιά και παιχνίδια. Όπως κάθε μεγάλος σε αυτόν τον πλανήτη και τον κόσμο, φαντάζομαι κάνει λάθος.</span><br />
<span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">Η ιστορία που ακολουθεί δεν αφορά δικές μου εμπειρίες, αλλά εμπειρίες μιας καλής μου φίλης. Της Ελπίδας. Κάθε μέρα δίναμε ραντεβού έξω από το σπίτι μου. Ερχόταν και με έπαιρνε πάντα μια ώρα πιο μπροστά από την ώρα του ραντεβού και ήταν πάντα τρομαγμένη και λαχανιασμένη. Γι’ αυτό κι εγώ της έβγαλα το παρατσούκλι Καπετάν Τρομάρας. Πού να ήξερα όμως γιατί ήταν έτσι!</span><br />
<span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">Μια μέρα σαν τις άλλες η Ελπίδα δεν ήρθε στο ραντεβού. Έτσι πήρα την πρωτοβουλία να πάω σπίτι της, μήπως έπαθε κάτι. Το σπίτι της ήταν στη Σκοτεινή Λεωφόρο, ένα πολύ περίεργο και σκοτεινό μέρος. Δεν πήγαινα συχνά σπίτι της. Φοβόμουν. Και δεν ήμουν η μόνη. Έχω την εντύπωση πως και αυτή φοβόταν, αλλά ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί. Μετά από κανένα δεκάλεπτο περπάτημα έφτασα στη</span><br />
<span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">Σκοτεινή Λεωφόρο. Όλα τα σπίτια είχαν μαύρα παράθυρα, μαύρες κουρτίνες και πόρτες, που ίσα-ίσα διέκρινες κανένα θαμπό φως από καμιά χαραμάδα των μαύρων κατάμαυρων πατζουριών. Έπεφτα συνέχεια πάνω σε κολόνες και σχισμές του πεζοδρομίου. Κατάφερα να φτάσω στην είσοδο του σπιτιού της Ελπίδας ζωντανή, με όλα τα μέλη του σώματός μου στη θέση τους. Πάτησα το κουδούνι και ο τσιριχτός ήχος του θυροτηλέφωνου βούιξε σαν μέλισσα μέσα στα αυτιά μου.</span></span><span lang="EN"> <span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">-</span></span><span lang="E"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">Την Ελπίδα θα ήθελα, η Άννα είμαι. Απάντησα όσο πιο γλυκά μπορούσα.</span></span><span lang="EN"> <span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">-</span></span><span lang="E"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">Είναι άρρωστη. Δεν μπορεί να σου μιλήσει καλή μου, είπε βιαστικά η μητέρα της.</span></span><span lang="EN"> <span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">-</span></span><span lang="E"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">Μήπως θα μπορούσα να της μιλήσω?</span></span><span lang="EN"> <span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">-</span></span><span lang="E"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">Λυπάμαι καρδιά μου, είναι πραγματικά εξαντλημένη. Θα τα πείτε και στο σχολείο, Άννα μου, όταν νιώσει καλύτερα, είπε η μητέρα της προσπαθώντας να με ξεφορτωθεί με ευγενικό τρόπο.</span></span><span lang="EN"> <span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">-</span></span><span lang="E"><span style="font-family: Times New Roman; font-size: small;">Εντάξει κυρία Γιαννούλα. Τα περαστικά μου πείτε της, είπα κι έφυγα. Ήξερα πως κάτι μου έκρυβε η μητέρα της. Ανυπομονούσα να τη δω τη Δευτέρα στο σχολείο για να μου τα πει όλα.</span><br />
<b><span style="font-family: Comic Sans MS; font-size: small;"> ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ</span><span style="font-family: Times New Roman;"> </span></b><span style="font-family: Times New Roman;"><span style="font-size: small;">Η Δευτέρα έφτασε γρήγορα. Έβρεχε, οπότε με πήγε σχολείο η μητέρα μου με το αυτοκίνητο. Η Ελπίδα ήταν εκεί. Με χαλαρό ύφος, δίχως να θέλω να δώσω ιδιαίτερη βαρύτητα, τη ρώτησα για την αρρώστια της. Εκείνη ταράχτηκε και είπε πως δεν ήταν τίποτα. Φυσικά δεν την πίστεψα. Είμαι αρκετά έξυπνη για να καταλάβω πότε έχει πρόβλημα η κολλητή μου. Έτσι επέμενα. Αυτή τη φορά όμως με αυστηρότητα, τέτοια αυστηρότητα που μου θύμιζα τη μάνα μου. Τότε τρομοκρατήθηκα εγώ, αλλά κατάφερα να αποβάλλω αυτή τη φριχτή ομοιότητα από το μυαλό μου... </span></span></span><br />
<span lang="E"><span style="font-family: Times New Roman;"><span style="font-size: small;">Εκείνη μου απάντησε:</span><br />
<span style="font-size: small;">-Ωχ παιδάκι μου αλήθεια σου λέω τίποτα δεν έγινε! Φαινόταν ενοχλημένη με την επιμονή μου.</span><br />
<span style="font-size: small;">-Ελπίδα, κορίτσι μου δεν μπορείς να μου κρυφτείς. Σε ξέρω καλύτερα από τον καθένα! </span><br />
<span style="font-size: small;">-Πες μου τι συμβαίνει, θα σε καταλάβω και θα σε στηρίξω! Είπα</span><br />
<span style="font-size: small;">-Δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται! Δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα! είπε νευριασμένη πλέον.</span><br />
<span style="font-size: small;">-Θα σε καταλάβω γιατί είμαι φίλη σου!! Θα τα καταφέρουμε μαζί! Όπως πάντα!</span></span><span style="font-family: Century Gothic;"> </span><span style="font-family: Times New Roman;"><span style="font-size: small;">Βουρκωμένη και φανερά ανήσυχη και ταλαιπωρημένη μου εξήγησε την ιστορία της.</span><br />
<span style="font-size: small;">Τα λόγια της συνοδεύονταν από αναστεναγμούς γεμάτους απόγνωση και τρόμο. Μπορεί να τα μεγαλοποιώ αλλά έτσι ένιωθα εκείνη τη στιγμή. </span><br />
<span style="font-size: small;">Εδώ και αρκετό καιρό κάποια παιδιά μεγαλύτερα από την ίδια την περιμένουν έξω από το σπίτι της, αλλά και έξω από το σχολείο για να τη δείρουν. Ως τώρα της έχουν ματώσει δυο φορές τη μύτη και της έχουν σπάσει το χέρι. Και όλα αυτά κάτω από τη μύτη μου!! Πώς και δεν το πήρα είδηση! Ειλικρινά απορούσα με τον εαυτό μου για αυτή μου την απροσεξία. Την απειλούν συνέχεια πως θα της κάνουν κι άλλο κακό για να πληρώσει για όσα τους έκλεψε ο αδερφός της. Θα τους τα επέστρεφε έλεγε τα λεφτά αλλά τελικά έφυγε με αυτά και δεν τον ξαναείδαν. Η μητέρα της δεν έχει τόσα λεφτά για να τους τα δώσει, αλλά ούτε και τη δύναμη να τους αντιμετωπίσει οπότε η Ελπίδα μένει μόνη. Μόνη και ανυπεράσπιστη. Χθες την περίμεναν έξω από το σπίτι της. Ήταν τρείς. Τα χτυπήματα πολλά και οι μελανιές ακόμα περισσότερες. Μου τις έδειξε. Η μέση της είχε ένα έντονο μοβ με μαύρο χρώμα. Ο δεξής της ώμος είχε γρατζουνιές και μώλωπες. Μόλις τα είδα και τα άκουσα όλα αυτά δάκρυσα. Ένιωθα και κάπως υπεύθυνη μπορώ να πω. Όμως ήξερα πως έπρεπε να κάνω κάτι γι’ αυτό, οπότε, μόλις τελείωσε το σχολείο, πήρα την Ελπίδα από το χέρι και πήγα σπίτι μου για να καταστρώσουμε ένα σχέδιο. Το σχέδιο Διάσωσης της Ελπίδας.</span></span><b><span style="font-family: Comic Sans MS; font-size: small;"> </span></b></span><br />
<span lang="E"><b><span style="font-family: Comic Sans MS; font-size: small;">ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ</span><span style="font-family: Century Gothic;"> </span></b><span style="font-family: Times New Roman;"><span style="font-size: small;">Μόλις φάνηκε το σπίτι μου αρχίσαμε κι οι δυο το τρέξιμο και σε ένα λεπτό βρεθήκαμε στην είσοδο. Ο πατέρας, που άκουσε τον ήχο και τη βαβούρα που κάναμε με τα λαχανιάσματα μας είχε ήδη ανοίξει τη μεγάλη καφέ μας πόρτα.</span></span><span style="font-family: Century Gothic;"> <span style="font-size: small;">-</span></span><span style="font-family: Times New Roman;"><span style="font-size: small;">Το φαγητό είναι έτοιμο! Ελπίδα κάτσε και φάε μαζί μας σήμερα. Θα συνεννοηθώ εγώ με τη μητέρα σου, πρότεινε ευγενικός ο μπαμπάς μου.</span><br />
<span style="font-size: small;">Ήταν η τέλεια δικαιολογία που μας έβγαλε και από τη δύσκολη θέση να σκεφτούμε κι άλλες. Έτσι είπαμε το εντάξει με ένα στόμα μια φωνή.</span><br />
<span style="font-size: small;">Αφού φάγαμε το υπέροχο φαγητό της μητέρας μου πήγαμε σφαίρα στο δωμάτιο μου. Καθίσαμε στο μαλακό ροζ κρεβάτι μου για να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε.</span><br />
<span style="font-size: small;">Μετά από δύο ώρες καταλήξαμε τελικά σε ένα αξιοπρεπές και σίγουρο κατά τη γνώμη μας σχέδιο. Αύριο θα τους συναντούσαμε έξω από το σχολείο μιας και την περιμένουν πάντα εκεί. Ο πατέρας μου, αφού είναι και αστυνομικός, θα είναι κρυμμένος πίσω από τα δέντρα που υπάρχουν στη περίφραξη του σχολείου και θα παραμονεύει για να τους πιάσει στα πράσα να διαπράττουν τον εκφοβισμό ή ακόμα και να γίνονται βίαιοι εναντίον μας. Όταν λοιπόν γίνει αυτό, ο πατέρας θα εμφανιστεί και θα τους απειλήσει με σύλληψη! Έτσι αυτοί θα τρομάξουν, θα αφήσουν ήσυχη την Ελπίδα και θα γίνουν όλα όπως πριν.</span><br />
<span style="font-size: small;">Το είπαμε στον πατέρα και στην αρχή μας κατσάδιασε, γιατί του κρύψαμε την αλήθεια. Όταν φυσικά άκουσε το σχέδιο, συμφώνησε. Το μόνο που έμενε να κάνουμε ήταν να περιμένουμε να ξημερώσει η νέα μέρα. Η πιο σημαντική.</span></span><b><span style="font-family: Comic Sans MS;"> </span></b></span><br />
<span lang="E"><b><span style="font-family: Comic Sans MS;"><span style="font-size: small;">ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ</span><br />
</span></b><span style="font-family: Times New Roman;"><span style="font-size: small;">Η μέρα ξημέρωσε με άγχος και ανυπομονησία. Άγχος, γιατί φοβόμουν μήπως όλα πάνε λάθος και ανυπομονησία, γιατί δεν έβλεπα την ώρα να τελειώσουν όλα αυτά. Ετοιμάστηκα και περίμενα να περάσει από το σπίτι η Ελπίδα, πράγμα που δεν έγινε. Έτσι πήγα με τον μπαμπά μου να δούμε, γιατί άλλαξε γνώμη. Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι της στη Σκοτεινή Λεωφόρο, την είδαμε να κλαίει στα σκαλιά της εισόδου το σπιτιού της. Το κλάμα της ήταν σαν μοιρολόι και αντηχούσε σε όλο το δρόμο.</span><br />
<span style="font-size: small;">-Τι κάνεις Ελπίδα; Τι συμβαίνει;</span><br />
<span style="font-size: small;">-Φοβάμαι, δεν θα τα καταφέρουμε, είπε με κατεβασμένο το κεφάλι.</span><br />
<span style="font-size: small;">-Όλα θα πάνε καλά! Εγώ είμαι εδώ, είπε ο πατέρας μου στοργικά.</span><br />
<span style="font-size: small;">-Δεν είσαι μόνη σου πια, εμείς θα σε προστατέψουμε!, συμπλήρωσε.</span><br />
<span style="font-size: small;">-Εντάξει, θα έρθω, δήλωσε αποφασισμένη πλέον και σηκώθηκε να φύγουμε για το σχολείο.</span><br />
<span style="font-size: small;">Όταν με το καλό πλησιάσαμε ο πατέρας με αθόρυβες κινήσεις κρύφτηκε πίσω από τα δέντρα. Τα αγόρια ήταν εκεί. Περίμεναν την κατάλληλη στιγμή για να μας πειράξουν.</span><br />
<span style="font-size: small;">Καθώς πλησιάζαμε κρατώντας η μία το χέρι της άλλης ένας από αυτούς χαστούκισε την Ελπίδα. Τότε ξεπρόβαλλε ο πατέρας μου και άρχισε να τους μαλώνει και να τους απειλεί με σύλληψη. Εκείνοι φοβισμένοι άρχισαν να απολογούνται και να ορκίζονται πως θα μας αφήσουν ήσυχες. Ρίξαμε κάτι γέλια μόλις είδαμε τους νταήδες να κλαψουρίζουν, που μας πονούσε το στομάχι μισή ώρα.</span><br />
<span style="font-size: small;">Τελικά όλα φτιάξανε με το πέρασμα του χρόνου και ο φόβος καταπολεμήθηκε. Πλέον όλοι μας ζούμε χωρίς να φοβόμαστε και συνεχίζουμε να στηρίζουμε η μια την άλλη.</span><br />
</span></span></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-49787294159781862962011-03-07T20:24:00.000+02:002011-03-08T15:18:25.437+02:00Σκόντα Αναστασία "Κούλα, η πονεμένη ιστορία!!!"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><i><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Κούλα, η πονεμένη ιστορία!!!</span></i></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Κεφάλαιο 1<sup>ο</sup></span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;"> </span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Λίγα λόγια για την Κούλα</span></b></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Κούλα ήταν ένα κορίτσι 17 χρονών και ζούσε στην πόλη των Γιαννιτσών. Πήγαινε γυμνάσιο ακόμα επειδή είχε μείνει σε 2 τάξεις. Ακόμα της άρεσε να βλέπει ταινίες του Χάρι Πότερ και αν και είναι περίεργο είχε διαβάσει όλα τα βιβλία της σειράς.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> Οι γονείς της, δύο καταπληκτικοί άνθρωποι, δούλευαν ώρες ατελείωτες για να μπορούν και να εξασφαλίζουν τα απαραίτητα, εφόσον η Κούλα σπαταλούσε χρήματα συνέχεια σε καινούρια ρούχα και παπούτσια. Όσες φορές και να την είχαν μαλώσει αυτή απλά τους αγνοούσε. Οι γονείς της είχαν καταλάβει ότι δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο και γι’ αυτό ήλπιζαν πως κάποια μέρα η Κούλα θα καταλάβαινε ότι ήταν πολυέξοδη και όταν αποκτούσε οικογένεια θα σταματούσε το ,όπως το έλεγε, </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">shopping</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">therapy</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">. </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> Επίσης η Κούλα είχε ένα όνειρο, να γίνει δασκάλα. Όλοι φυσικά την κορόιδευαν λέγοντας της πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Εκείνη όμως δεν το έβαζε κάτω και επιδίωκε κάποια μέρα να μπει σε αίθουσα σχολείου όχι ως μαθήτρια αλλά ως εκπαιδευτικός.</span></div><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><br clear="all" /> </span> <br />
<div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Κεφάλαιο 2<sup>ο</sup></span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;"> </span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Οι διακοπές της Κούλας</span></b></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><b><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></b></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ήταν καλοκαίρι και η Κούλα, εφόσον της το επέτρεψαν οι γονείς της, είχε κανονίσει να επισκεφτεί με τις φίλες της ένα από τα ωραιότερα νησιά του Ιονίου, τη Ζάκυνθο. Ήταν κατενθουσιασμένη με αυτές τις διακοπές επειδή ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινε διακοπές με τις φίλες της.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Οι διακοπές της ξεκίνησαν τον Αύγουστο. Είχε ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα την βαλίτσα της και αισθανόταν πως αυτό το καλοκαίρι θα συνέβαινε κάτι το διαφορετικό, κάτι που θα σημάδευε τη ζωή της και θα δεν θα το ξεχνούσε ποτέ.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Το πρωί στις 2 Αυγούστου η Κούλα συναντήθηκε με τις φίλες της στο Κτελ. Είχαν συνεννοηθεί με ένα τουριστικό γραφείο να τις μεταφέρει στη Ζάκυνθο. Όταν έβαλαν όλες τις βαλίτσες τους στη μπαγκαζιέρα του λεωφορείου επιβιβάστηκαν και ήταν έτοιμες να ζήσουν μια εμπειρία που νιώθεις για πρώτη φορά όταν πας διακοπές με τους φίλους σου.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού η Κούλα συζητούσε με τις φίλες της για το τι θα έκαναν όταν θα επισκέπτονταν τη Ζάκυνθο. Αν και υπήρχαν διαφωνίες στο ποιες παραλίες θα επισκέπτονταν τελικά κατέληξαν να επισκεφτούν τη παραλία του Λαγανά όπου εμφανίζονταν οι θαλάσσιες χελώνες καρέτα καρέτα, το Ναυάγιο με τα γαλαζοπράσινα νερά και τις λευκές πέτρες και τον Μακρύ Γιαλό. Οι μέρες που θα κάθονταν στη Ζάκυνθο ήταν μόνο πέντε και έτσι δεν είχαν πολλές επιλογές. Ήθελαν να επισκεφτούν τα πιο ωραία μέρη αυτού του νησιού, μέρη για τα οποία είχαν ακούσει καλά λόγια.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Αρχικά πέρασαν τον νομό Πέλλας και βρέθηκαν στον νομό Κοζάνης. Μετά από αρκετές ώρες έφτασαν στην Πελοπόννησο και από εκεί πήραν το πλοίο για να περάσουν στην απέναντι όχθη.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Αφού επιβιβάστηκαν στο πλοίο κάθισαν στην πλώρη του πλοίου. Ένα αεράκι ανακάτευε τα μαλλιά της Κούλας και αυτή χαρούμενη έβγαζε φωτογραφίες τις φίλες της και το γαλάζιο τοπίο που επικρατούσε γύρω της.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Μετά από μία ώρα σχεδόν κατέβηκαν από το πλοίο και ανακουφίστηκαν που έφτασαν σώες και αβλαβείς. Όταν παρέλαβαν τις αποσκευές τους πήραν ένα από τα πολλά ταξί που καρτερούσαν με ανυπομονησία να μεταφέρουν τουρίστες.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Το ξενοδοχείο στο οποίο είχαν κάνει κράτηση βρισκόταν στην Δροσιά. Έτσι μετά από λίγη ώρα το ταξί τους είχε μεταφέρει εκεί .</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Κούλα όταν μπήκε στο ξενοδοχείο χάρηκε. Όσο περνούσε η ώρα όλο και περισσότερο ανυπομονούσε να ανακαλύψει τις ομορφιές του νησιού αλλά και να πραγματοποιήσει όλα εκείνα τα σχέδια που είχε κάνει με τις φίλες της.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Όταν μπήκαν στο δωμάτιο η Κούλα ξάπλωσε στο κρεβάτι και παρότρυνε τις φίλες της να κάνουν το ίδιο. Στη συνέχεια κοιμήθηκε επειδή ήδη ήταν βράδυ και αυτή εξαντλημένη. Την επομένη θα επισκέπτονταν την παραλία του Μακρύ Γιαλού.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ένα χτύπημα από ξυπνητήρι και μετά μια χαρούμενη φωνή που φώναζε ‘’Ξυπνήστε!’’ χαρακτήριζαν το επόμενο πρωί. Η Κούλα αρχικά τρόμαξε αλλά μετά συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί και έτσι σηκώθηκε από το κρεβάτι.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Βγείτε από το μπάνιο όλες! είπε η Κούλα και με μια αστραπιαία κίνηση πήρε το μαγιό της και κατευθύνθηκε στο μπάνιο.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Έτσι ετοιμάστηκε και ακολούθησε τις φίλες της που είχαν κατέβει ήδη στην αίθουσα όπου σερβιριζόταν το πρωινό. Αφού πήρε ένα δίσκο και έβαλε το πρωινό της κάθισε στο τραπέζι και είπε:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Λοιπόν είστε έτοιμες; Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που θα πάμε σε μια παραλία μόνες, χωρίς γονείς.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Και τότε όλες αναφώνησαν με μία φωνή:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ναιιιιιιιιιιιιι!!!!!!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Έπειτα πήραν όλες μαζί πρωινό και συζήτησαν τι θα έκαναν! </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Για τη μεταφορά τους στην πόλη είχαν νοικιάσει ένα μικρό αυτοκίνητο, το οποίο θα το οδηγούσε η μεγαλύτερη της παρέας. Η Κούλα κρατούσε έναν τοπικό χάρτη και έδινε οδηγίες:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Στρίψε δεξιά! Όχι όχι αριστερά και μετά δεξιά! και όλες γελούσαν.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τελικά μετά κόπων και βασάνων έφτασαν στον Μακρύ Γιαλό. Η Κούλα κρατώντας ένα στρώμα θαλάσσης και μια ψάθα έτρεξε στην παραλία που ήταν γεμάτη πέτρες, όπως άλλωστε και όλες οι παραλίες τις Ζακύνθου, και είπε με τσιριχτή φωνή:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Επιτέλους!!!!!!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Κούλα και οι φίλες της, εφόσον έστρωσαν τις ψάθες και έβαλαν την ομπρέλα θαλάσσης, έβαλαν αντηλιακό. Αρχικά έκαναν ηλιοθεραπεία αλλά σε κάποια στιγμή η Κούλα κάηκε από τις καυτές ακτίνες του ήλιου και γι’ αυτό μπήκε στην αρκετά κρύα θάλασσα. Το παράδειγμα της ακολούθησαν και οι φίλες της.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Όταν χόρτασαν το κολύμπι και τις βουτιές τα κορίτσια, εκτός από την Κούλα που δεν ήξερε κολύμπι και καθόταν στα ρηχά, βγήκαν έξω και σκουπίστηκαν με τις πετσέτες. Αργότερα αποφάσισαν να παίξουν </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">beach</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">volley</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">αλλά τελικά κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το βόλλεϊ ήταν επίπονο και όχι διασκεδαστικό, επειδή πατούσαν πάνω στις καυτές πέτρες και δεν μπορούσαν να κινηθούν με ευκολία. Γι’ αυτόν τον λόγο είπαν να αναβάλλουν το βόλλεϊ για κάποια άλλη φορά και να πάνε σε μία ταβέρνα για να δειπνίσουν.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Αφού χόρτασαν και από φαγητό μάζεψαν την ομπρέλα και τις ψάθες και πήραν τον δρόμο της επιστροφής.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Στο ξενοδοχείο έφτασαν απόγευμα, εφόσον αντί για </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">GPS</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">προτίμησαν και πάλι την Κούλα. Σημασία είχε ότι διασκέδαζαν αλλά και ότι περιηγήθηκαν στην δυτική πλευρά του νησιού ενώ η Δροσιά βρισκόταν στην ανατολική. </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Μετά από μια εξαντλητική μέρα και αφού έκαναν μπάνιο στο ξενοδοχείο κατά τις 8 το βράδυ πήγαν στο εστιατόριο, που βρισκόταν στην πίσω αυλή. Τότε η Κούλα τις πρότεινε να κάνουν μια βόλτα έτσι ώστε να γνωρίσουν λίγο καλύτερα το νησί.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Κατά την διάρκεια της βόλτας τους είδαν πολλά μαγαζιά αλλά και πολλούς ανθρώπους. Ψώνισαν, γέλασαν, διασκέδασαν και κάθισαν για λίγο στην πλατεία της πόλης. Ακόμα πήγαν σε ένα κλαμπάκι και τελικά κατά τις 2 το βράδυ αισθάνθηκαν κουρασμένες και γύρισαν στο ξενοδοχείο. Έτσι τέλειωσε και η δεύτερη μέρα των διακοπών. Τους είχαν απομείνει άλλες τρεις.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Πρωί της τρίτης μέρας, για την ακρίβεια μεσημέρι, και τα κορίτσια ξύπνησαν με διάθεση για μια μέρα γεμάτη διασκέδαση. Εφόσον είχε τελειώσει η ώρα που σέρβιραν το πρωινό τα κορίτσια αγόρασαν το πρωινό τους από τον διπλανό φούρνο και ανέβηκαν στο αυτοκίνητο με προορισμό την παραλία του Λαγανά.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Καθώς κατευθύνονταν στην αμμουδιά, τους σταμάτησε μια οργάνωση που προστάτευε αυτό το είδος των χελωνών και τις ενημέρωσε πως έπρεπε να αποχωρήσουν από την παραλία πριν από την δύση του ηλίου, επειδή τότε εμφανίζονταν οι χελώνες. Η Κούλα εκτός των άλλων ήταν και ζωόφιλη και γι’ αυτό τους διαβεβαίωσε ότι θα ακολουθούσαν τις συμβουλές τους.</span></div><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><br clear="all" /> </span> <br />
<div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Κεφάλαιο 3<sup>ο</sup></span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><sup><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;"> </span></sup></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Η Κούλα σε κίνδυνο!</span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></b></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Κούλα ύστερα από αυτήν την ενημέρωση κατευθύνθηκε προς την παραλία όπου υπήρχαν ήδη τοποθετημένες ξαπλώστρες και ομπρέλες.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Να επιστρέψουμε τις ομπρέλες και τις ψάθες στο αμάξι. Δεν θα μας χρειαστούν. ενημέρωσε τις φίλες της.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Επιστρέφοντας η Κούλα παρατήρησε πως πιο κάτω υπήρχαν θαλάσσια ποδήλατα, με τα οποία μπορούσαν να πάνε στα βαθιά της θάλασσας και να δουν θαλάσσιες χελώνες. Όλα τα κορίτσια συμφώνησαν και έτσι νοίκιασαν ένα για τις θαλάσσιές τους εξορμήσεις.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Μπροστά, στα πηδάλια, κάθισε η Κούλα και μια από τις τέσσερις φίλες της. Πέρασαν 20 λεπτά και η Κούλα τις ανακοίνωσε πως κουράστηκε και τότε άλλαξε θέση με μια φίλη της. Πέρασαν άλλα 10 λεπτά και:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Μια χελώνα κορίτσια! φώναξε η Κούλα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Όλες γύρισαν και είδαν μία πελώρια χελώνα να βρίσκεται δίπλα στο θαλάσσιο ποδήλατό τους.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Κούλα βγάλε φωτογραφία την χελώνα! την παρακίνησαν οι φίλες της.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Δεν μπορώ από εδώ θα πάω πιο κοντά. είπε</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Και τότε για να βγάλει μια φωτογραφία έσκυψε τόσο πολύ που τελικά ακούστηκε ένα πλουφ! Ήταν η Κούλα που είχε πέσει στην θάλασσα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Δεν ξέρω κολύμπι! είπε η Κούλα</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Πιάσου από το χέρι μου! της παρότρυνε μια φίλη</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Όμως η Κούλα εκείνη τη στιγμή είχε <<παγώσει>>. Δεν ήξερε τι να κάνει. Ήταν έτοιμη για τα χειρότερα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Κεφάλαιο 4<sup>ο</sup></span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Η διάσωση</span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;"> </span></b></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τα κορίτσια βλέποντας την Κούλα να τα έχει <<χάσει>> τρομοκρατήθηκαν. Μη ξέροντας τι να κάνουν είδαν από μακριά κάποια αγόρια να κάνουν και εκείνα θαλάσσιο ποδήλατο.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Βοήθεια! Βοήθεια! Η φίλη μας έπεσε στην θάλασσα και δεν ξέρει κολύμπι! πήρε το θάρρος και είπε ένα κορίτσι.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τότε ένα από τα αγόρια βούτηξε και κατευθύνθηκε προς το μέρος της Κούλας. </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Πρέπει να είναι κολυμβητής. υπέθεσε η Κούλα που μισοέβλεπε ανάμεσα από τα κύματα το αγόρι να καταφτάνει με μεγάλη ταχύτητα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Λίγη ώρα σιωπής και ύστερα:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Σ’ έπιασα! ακούστηκε το αγόρι που είχε πιάσει την Κούλα και την είχε ανεβάσει στο ποδήλατο.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Κούλα τότε άρχισε να βήχει, είχε πιει πολύ νερό άλλωστε την ώρα που ήταν στην θάλασσα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Είσαι καλά; ρώτησε το αγόρι</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ναι πολύ καλύτερα από εκεί! Ευχαριστώ! απάντησε η Κούλα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Πώς σε λένε; την ρώτησε το αγόρι.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Κούλα. είπε</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ήταν η πρώτη φορά που αισθανόταν την καρδιά της να χτυπά τόσο δυνατά. Αυτό δεν οφειλόταν φυσικά στο ατύχημα που είχε. Αυτός ο χτύπος διέφερε από κάθε άλλο χτύπο. Ήταν όπως τον χτύπο που έχεις όταν βρίσκεσαι σε αμηχανία, όπως τον χτύπο του έρωτα. </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ύστερα από λίγο συνέχισε:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Εσένα πως σε λένε;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Σπύρο. απάντησε το αγόρι με ένα χαμόγελο. Αλήθεια πώς έπεσες στην θάλασσα;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Στη συνέχεια η Κούλα του διηγήθηκε τι είχε μεσολαβήσει ενώ ταυτόχρονα τα κορίτσια έκαναν πηδάλι. Μετά από λίγα λεπτά βρέθηκαν και πάλι στην αμμουδιά και γεμάτη χαρά η Κούλα ανακοίνωσε πως δεν θα έμπαινε ποτέ σε θάλασσα τόσο βαθιά, ειδικά με ποδήλατο.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Λοιπόν Κούλα ελπίζω να τα ξαναπούμε! Χάρηκα για την γνωριμία. είπε ο Σπύρος και με ένα χαμόγελο έφυγε.</span></div><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><br clear="all" /> </span> <br />
<div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Κεφάλαιο 5<sup>ο</sup></span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;"> </span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Ο έρωτας της Κούλας</span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;"> </span></b></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ερωτεύτηκα! ανακοίνωσε στα κορίτσια η Κούλα</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τα κορίτσια μπερδεμένα ανέβηκαν στο αυτοκίνητο και της είπαν ότι θα το συζητούσαν στο ξενοδοχείο.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Καθώς βρίσκονταν στον δρόμο για το ξενοδοχείο η Κούλα κοιτούσε σαν να ήταν χαμένη σε έναν άλλο κόσμο. Οι φίλες της παρ’ όλες τις προσπάθειες που κατέβαλλαν δεν κατάφεραν τίποτα. Μόνο όταν έφτασαν στο δωμάτιο και ρώτησε μία:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Για πες λοιπόν τί έγινε με τον Σπύρο; Ξεκίνησε να μιλάει.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Είναι από εδώ και είναι ένα χρόνο μεγαλύτερός μου!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Και σπουδάζει ιατρική, ε ;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ναι, σπουδάζει ιατρική! Στο Λονδίνο!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Το ακούσαμε! Και εμείς ήμασταν μαζί σου αν θυμάσαι. απάντησαν όλες μαζί.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Α ναι. Το είχα ξεχάσει.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Και τί θα κάνεις;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι που μένει.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Αύριο πρωί πρωί θα τον επισκεφτούμε τότε!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Αλήθεια; Κορίτσια είστε πραγματικές φίλες.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Καληνύχτα, αύριο έχουμε να ξυπνήσουμε νωρίς.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Καληνύχτα! Ευχήθηκε η Κούλα και με το που έκλεισε τα μάτια της την πήρε ο ύπνος.</span></div><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><br clear="all" /> </span> <br />
<div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Κεφάλαιο 6<sup>ο</sup></span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Η συνάντηση Κούλας-Σπύρου</span></b></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Πρωί πρωί της τέταρτης μέρας των διακοπών ακούστηκε μια φωνή:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Άντε κορίτσια ξυπνήστε! 8 πήγε! </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ήταν η Κούλα που από τον ενθουσιασμό της είχε ήδη ντυθεί και τραβούσε τις φίλες της να σηκωθούν απ’ το κρεβάτι.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Πέρασε ένα μισάωρο και η Κούλα δεν άντεχε άλλο:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Άντε κορίτσια ακόμα να ετοιμαστείτε;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Φύγαμε! της ανακοίνωσαν τα κορίτσια και η Κούλα ησύχασε.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τα κορίτσια αφού μπήκαν στο αυτοκίνητο ρώτησαν την Κούλα:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Πού είπες πως μένει;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Στις Αλυκές!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Οκ σε 10 λεπτά το πολύ θα έχουμε φτάσει!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">10 λεπτά ησυχίας. 10 λεπτά ατελείωτα ακολούθησαν. Η καρδιά της Κούλας χτυπούσε όλο και περισσότερο. Ήξερε ότι σε λίγο θα βρισκόταν κοντά του. </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Εδώ μένει! Ακούστηκε η Κούλα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ωραία! Κατέβα ντε τι περιμένεις; Την παρακίνησαν τα κορίτσια.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η Κούλα πήρε μια βαθιά αναπνοή και:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Καλή τύχη Κούλα! Είμαστε μαζί σου! Της ευχήθηκαν.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Αυτά σκεφτόταν η Κούλα. Παράλληλα ο Σπύρος βρισκόταν στο δωμάτιό του όταν κοίταξε από το παράθυρο:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ωχ, η Κούλα! Τι να κάνω τώρα; Δεν προλαβαίνω να φύγω! Θα ανοίξω την πόρτα και ας γίνει ότι είναι να γίνει!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><<Ντρινννννννννν>> ακούστηκε το κουδούνι της πόρτας του σπιτιού του Σπύρου.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Αργεί να ανοίξει την πόρτα. Σκέφτηκε η Κούλα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τότε όμως από εκεί που δεν το περίμενε, ο Σπύρος άνοιξε την πόρτα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Επ, τι κάνεις; Πώς κι από δω;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Σκέφτηκα πως θα είχες λίγο χρόνο να με ξεναγήσεις στο νησί. Τί λες;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Εμ, ναι γιατί όχι; Περίμενε μόνο να πάρω τα κλειδιά του αυτοκινήτου.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Οκ!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Με μία αστραπιαία κίνηση ο Σπύρος πήρε τα κλειδιά από το τραπέζι ενώ σκεφτόταν: </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="height: 147px; margin-left: 111px; margin-top: 23px; width: 255px;"><img alt="Επεξήγηση με σύννεφο: Τί να με θέλει άραγε; Πάντως δεν πιστεύω να ήρθε μόνο για βόλτα." height="147" width="255" /></span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><img align="left" alt="cartoon_boy.gif" height="195" hspace="12" width="167" /><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"></span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Έτοιμος. Λοιπόν; Πάμε;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ναι. Πού θα με πας; Αχ πάμε στην παραλία όπου πρωτογνωριστήκαμε;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Εεεε ναι. Είπε ο Σπύρος ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Κάτι δεν πάει καλά! Για κάποιον άλλο λόγο ήρθε. Όμως για τι;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Περάστε! Είπε ο Σπύρος όταν άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και η Κούλα ανταπέδωσε με ένα χαμόγελο.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Μπήκε και ο Σπύρος στο αμάξι και η Κούλα άνοιξε το ραδιόφωνο.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Δεν πιστεύω να σε πειράζει; Ρώτησε η Κούλα που είχε βάλει έναν σταθμό με ερωτικά τραγούδια και τα σιγοτραγουδούσε.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Όχι, καθόλου. Είπε ο Σπύρος ενώ είχε αρχίσει να υποψιάζεται ότι η Κούλα μάλλον τον είχε ερωτευτεί.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Έφτασαν στην παραλία του Λαγανά και η Κούλα αναφώνησε:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Να ‘μαστε πάλι!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Κούλα πάω να πάρω καφέ θέλεις τίποτα;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ναι θα ‘θελα ένα </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">milkshake</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Απορώ αυτό το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">milkshake</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> το είχε και στο χωριό της; Σκεφτόταν ο Σπύρος ενώ κατευθυνόταν προς μια καφετέρια.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><img align="left" alt="423.jpg" height="219" hspace="12" width="293" /><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Τώρα τί να κάνω; Σκεφτόταν η Κούλα που είχε μείνει στην παραλία. Πρέπει να κάνω κάτι για να του δείξω πως τον αγαπώ. Το βρήκα! Είπε χαρούμενη η Κούλα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpFirst"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Αυτή η καρδιά είναι ο τρόπος με τον οποίο θα του δείξω πως αισθάνομαι κάτι! Σκέφτηκε.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ήρθα! Ε Κούλα τί είναι αυτό; </span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Σπύρο θα σου μιλήσω ειλικρινά. Από τη μέρα που σε γνώρισα σε σκέφτομαι συνέχεια! Αυτός είναι ένας τρόπος για να σου δείξω την αγάπη μου!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ναι Κούλα μου νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε γιατί μάλλον παρεξήγησες μερικά πραγματάκια!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Όπως; Τί δεν σου άρεσε η καρδιά; Θα σου φτιάξω κι άλλες! Πολλές!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Δεν με απασχολεί η καρδιά που έφτιαξες.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> - Ε τότε τί;</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Κοίτα επειδή σε έσωσα δεν σημαίνει πως τα φτιάξαμε! Δεν λέω είσαι καλή, χρυσή αλλά….</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Αλλά τί; Δεν σου αρέσω;</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ακόμα είσαι μικρή και πας σχολείο. Εγώ σπουδάζω στο Λονδίνο. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Θα παρατήσω το σχολείο. Αυτός ο έρωτας ποτέ δεν θα πεθάνει.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Εκτός αυτού Κούλα η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσεις. Συγγνώμη αλλά δεν μου άφησες άλλο περιθώριο.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Και στο ποδήλατο που ήμασταν και μιλούσαμε; Όταν μου είπες που έμενες μου έκλεισες το μάτι. Γιατί;</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Α εκείνο λες; Είχε ήλιο και δεν μπορούσα να δω καλά. Λυπάμαι αν το παρεξήγησες.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Δηλαδή δεν με θέλεις;</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Όχι. Εξάλλου έχω ήδη σχέση με μια Ρούλα.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Τί Κούλα τί Ρούλα; Παράτα τη και εγώ θα σε συγχωρήσω που πήγες με άλλη!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Κούλα σύνελθε! Δεν σε θέλω πως το λένε; Σε τι γλώσσα θες να σου το πω; </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">I don’t want you! We are over!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-No we aren’t.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">- Θα συνεχιστεί πολύ αυτό; Αντίο!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Όχι, μη φεύγεις ανυπέρβλητε έρωτά μου!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Κούλα είναι απλώς μια εμμονή. Θες την ιατρική μου συμβουλή; Πάνε σπίτι με το καλό, βγες έξω και γνώρισε κανένα στην ηλικία σου και που θα τραβάει την ίδια τρέλα με σένα! Αντίο!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Κι αν δεν πιάσει;</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Πάρε αυτό το κουτάκι με τα χάπια και πιες τα όλα μαζεμένα. Θα αισθανθείς πολύ καλύτερα! Αντίο! Ή αν προτιμάς</span><span style="color: black; font-size: 20pt; line-height: 115%;"> </span><span class="yiv1734647890apple-style-span"><span lang="DE" style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%;">au</span></span><span class="yiv1734647890apple-style-span"><span lang="DE" style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></span><span class="yiv1734647890apple-style-span"><span lang="DE" style="color: black; font-size: 14pt; line-height: 115%;">revoir</span></span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Είχε φύγει. Η Κούλα το είχε πάρει απόφαση. Παρά τις μάταιες προσπάθειές της να τον μεταπείσει εκείνος έφυγε. Σκέφτηκε:</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Το γαϊδούρι!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Τότε κάλεσε ένα ταξί και επέστρεψε στο ξενοδοχείο.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Τί έγινε; Τί σου είπε;</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Μου είπε ότι ακόμα και αν βλέπει όλο το μέλλον του στα μάτια μου πως δεν μπορούμε να ‘μαστε μαζί, γιατί μου αξίζει κάποιος καλύτερος.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Και εσύ; Τί έκανες;</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Του είπα ‘’</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">M</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">ωρό μου </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">bye</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">’’ και του τραγούδησα ‘’τα περαστικά μου παλιέ έρωτά μου και στην αγκαλιά μου μην έρθεις ξανά. Τα περαστικά μου και πίνω στην υγειά μου. Σ’ έχω ξεπεράσει και είμαι καλά!’’</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Και εκείνος;</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Έφυγε και ένα δάκρυ κυλούσε στο μάγουλό του.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Α ρε Κούλα όλοι σέρνονται στα πατώματα για χάρη σου!</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ε</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">καλά</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">! I’m fabulous! I know that! </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Είπε η Κούλα από ντροπή στις φίλες της.</span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><div class="yiv1734647890MsoListParagraphCxSpLast"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"> </span></div><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;"><br clear="all" /> </span> <br />
<div class="yiv1734647890MsoNormal"><br />
</div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Κεφάλαιο 7<sup>ο</sup></span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;"> </span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;">Το τέλος αυτής της πονεμένης ιστορίας</span></b></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><b><span style="font-size: 16pt; line-height: 115%;"> </span></b></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Πλέον είχε φτάσει η μέρα της αναχώρησης. Η Κούλα ήταν λυπημένη κι ας προσπαθούσαν οι φίλες της να ανατρέψουν αυτή τη κατάσταση, χωρίς να ξέρουν τον λόγο. Αυτή άλλωστε είχε παρατήσει τον Σπύρο, όπως τις είχε πει. Αφού μάζεψαν τα πράγματά τους πήγαν στο λιμάνι. Μετά από πολλές ώρες ταξιδιού τελικά έφτασαν στο σπίτι τους η καθεμία.</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Η μαμά της Κούλας κατάλαβε πως κάτι είχε η κόρη της, παρ’ όλα αυτά απέφυγε να την ρωτήσει τι είχε πάθει. Δεν ήταν όπως τις άλλες φορές που έπαιρνε ένα κακό βαθμό στο σχολείο. Ήταν κάτι πιο έντονο. Κάτι που η μαμά της αποφάσισε να την αφήσει να το ξεπεράσει μόνη της. Όποτε προσπαθούσε να ενδιαφερθεί συνέβαινε το ακόλουθο:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Κούλα παιδί μου είσαι καλά;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Go away! Leave me alone!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Ό,τι πεις παιδί μου!</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Από τότε η Κούλα κάθε φορά που κρατούσε στα χέρια της το κουτάκι με τα χάπια και άκουγε το τραγούδι ‘’Είναι καλοκαίρι και κρυώνω’’ , ένα τραγούδι με βαθύ νόημα, θυμόταν εκείνη την ημέρα. Σκεφτόταν μάλιστα να ακολουθήσει τη συμβουλή του Σπύρου . Παρ’ όλα αυτά σκεφτόταν:</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">-Κι αν κάποια μέρα γυρίσει και με ψάξει απεγνωσμένα;</span></div><div class="yiv1734647890MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%;">Ο Σπύρος απ’ την άλλη είχε βρει την ησυχία του. Είχε γυρίσει στο Λονδίνο όπου συζούσε με την Ρούλα. Από εκείνη την ημέρα αποφάσισε να μην επισκεφτεί ποτέ ξανά την Ζάκυνθο. Πίστευε πως ήταν ένα μέρος που θα του θύμιζε για πάντα εκείνη την παρανοϊκή ημέρα.</span></div><div align="center" class="yiv1734647890MsoNormal" style="text-align: center;"><i><u><span style="font-size: 24pt; line-height: 115%;">ΤΕΛΟΣ</span></u></i></div></div><div class="contentbuttonbar msgview clearfix" id="contentbuttonbarbottom"><form action="compose?&.rand=2048695510" id="showMessageFormbottom" method="POST" name="showMessageForm"><input name="mid" type="hidden" value="1_2756_AEBn+FcAALiQTXT/SAhRRSnRz/0" /><input name="enc" type="hidden" value="auto" /><input name="rich" type="hidden" value="1" /><input name="startMid" type="hidden" value="0" /><input name="filterBy" type="hidden" value="" /><input name="fid" type="hidden" value="Inbox" /><input name="sort" type="hidden" value="date" /><input name="order" type="hidden" value="down" /><input name="externalPopServer" type="hidden" value="" /><input name="mcrumb" type="hidden" value="xp7qQH/FFT5" /><input name="ymcjs" type="hidden" value="1" /><input name="uc" type="hidden" value="1" /><input name="pSize" type="hidden" value="25" /><input name="nextMid" type="hidden" value="1_1991_AEZn+FcAAUc2TXQPzwgG7xjavW0" /><input name="prevMid" type="hidden" value="" /><input name="m" type="hidden" value="1_2756_AEBn+FcAALiQTXT/SAhRRSnRz/0,1_1991_AEZn+FcAAUc2TXQPzwgG7xjavW0,1_1224_AE9n+FcAAFsrTXPiXwFOKxCFYxg,1_622_AE1n+FcAATy3TXDctAV7CzCvXiM,1_22_AEVn+FcAALbOTW/ouA65/WHc2ts" /><input name="cmd" type="hidden" value="mask" /><span class="btn clearfix split"></span><br />
<span class="btn clearfix" style="display: none;"><input id="1826195416bottom_reply_all" name="action_msg_replyall" style="display: none;" type="submit" value="Απάντηση σε Όλους" /></span><span class="btn clearfix"></span></form><form action="showMessage?mid=1_1991_AEZn%2BFcAAUc2TXQPzwgG7xjavW0&fid=Inbox&sort=date&order=down&startMid=0&filterBy=&.rand=2048695510" method="POST" name="showMessageForm"><input name="fromMsgButtonAction" type="hidden" value="1" /><input name="mid" type="hidden" value="1_1991_AEZn+FcAAUc2TXQPzwgG7xjavW0" /><input name="startMid" type="hidden" value="0" /><input name="filterBy" type="hidden" value="" /><input name="fid" type="hidden" value="Inbox" /><input name="sort" type="hidden" value="date" /><input name="order" type="hidden" value="down" /><input name="externalPopServer" type="hidden" value="" /><input name="mcrumb" type="hidden" value="xp7qQH/FFT5" /><input name="ymcjs" type="hidden" value="0" /><input name="uc" type="hidden" value="1" /><input name="pSize" type="hidden" value="25" /><input name="nextMid" type="hidden" value="1_1991_AEZn+FcAAUc2TXQPzwgG7xjavW0" /><input name="prevMid" type="hidden" value="" /><input name="m" type="hidden" value="1_2756_AEBn+FcAALiQTXT/SAhRRSnRz/0,1_1991_AEZn+FcAAUc2TXQPzwgG7xjavW0,1_1224_AE9n+FcAAFsrTXPiXwFOKxCFYxg,1_622_AE1n+FcAATy3TXDctAV7CzCvXiM,1_22_AEVn+FcAALbOTW/ouA65/WHc2ts" /><input name="cmd" type="hidden" value="msg.spam" /><input name="spamMid" type="hidden" value="1_2756_AEBn+FcAALiQTXT/SAhRRSnRz/0" /><input name="spamCleanupPeriod" type="hidden" value="30" /><span class="btn clearfix"></span></form><form action="showMessage;_ylc=X3oDMTBvMTN0dDlhBF9TAzM5ODM1NTAyNwRhYwNtdkZsZE1zZw--?mid=1_1991_AEZn%2BFcAAUc2TXQPzwgG7xjavW0&fid=Inbox&sort=date&order=down&startMid=0&filterBy=&.rand=2048695510" method="POST" name="showMessageForm"><input name="fromMsgButtonAction" type="hidden" value="1" /><input name="mid" type="hidden" value="1_1991_AEZn+FcAAUc2TXQPzwgG7xjavW0" /><input name="startMid" type="hidden" value="0" /><input name="filterBy" type="hidden" value="" /><input name="fid" type="hidden" value="Inbox" /><input name="sort" type="hidden" value="date" /><input name="order" type="hidden" value="down" /><input name="externalPopServer" type="hidden" value="" /><input name="mcrumb" type="hidden" value="xp7qQH/FFT5" /><input name="ymcjs" type="hidden" value="0" /><input name="uc" type="hidden" value="1" /><input name="pSize" type="hidden" value="25" /><input name="nextMid" type="hidden" value="1_1991_AEZn+FcAAUc2TXQPzwgG7xjavW0" /><input name="prevMid" type="hidden" value="" /><input name="m" type="hidden" value="1_2756_AEBn+FcAALiQTXT/SAhRRSnRz/0,1_1991_AEZn+FcAAUc2TXQPzwgG7xjavW0,1_1224_AE9n+FcAAFsrTXPiXwFOKxCFYxg,1_622_AE1n+FcAATy3TXDctAV7CzCvXiM,1_22_AEVn+FcAALbOTW/ouA65/WHc2ts" /><input name="cmd" type="hidden" value="msg.move" /><input name="moveMid" type="hidden" value="1_2756_AEBn+FcAALiQTXT/SAhRRSnRz/0" /><select class="dropdown" id="bottom_move_select1826195416" name="bottom_move_select" style="display: none; float: left; visibility: visible; width: 125px;"><option selected="selected" value="">Μετακίνηση...</option></select><span class="btn clearfix bmenu"></span></form></div></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-7585841727676090512011-03-06T18:24:00.000+02:002011-03-06T18:24:43.204+02:00Διαγωνισμός Μαρτίου για συγγραφή ιστορίας!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div id="center"> <div id="page-header"> <h2>Γράψε, μη φοβάσαι!</h2></div><div id="page-content"> Οι καλύτερες ιστορίες θα δημοσιευτούν στην ιστοσελίδα του Μικρού Αναγνώστη, στη θεματική ενότητα Μικρός Συγγραφέας καθώς και στην παιδική ηλεκτρονική εφημερίδα <a href="http://www.kidpress.gr/">kidpress.gr</a> και οι νικητές θα κερδίσουν δώρα, προσφορά της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε., Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου.<br />
<blockquote> Θέμα:<br />
Έχεις ποτέ υπάρξει εσύ ή κάποιος φίλος σου θύμα εκφοβισμού στο σχολείο, στο παιχνίδι, στο φροντιστήριο; Γράψε μας τις εμπειρίες σου και νίκησε το φόβο! <br />
<h4></h4></blockquote><br />
<blockquote><h4>Γράψε την ιστορία σου, </h4></blockquote><blockquote><h4>αν θέλεις εικονογράφησέ την </h4></blockquote><blockquote><h4>και στείλε τη σε εμάς έως 31/3/2011 </h4></blockquote><blockquote><h4>με το ταχυδρομείο στη διεύθυνση: </h4></blockquote> Προς<br />
" Μικρό Αναγνώστη"<br />
Εθνικό Κέντρο Βιβλίου <br />
Αθανασίου Διάκου 4<br />
11742 Αθήνα<br />
<br />
Μπορείς ακόμα να χρησιμοποιήσεις e-mail (<a href="mailto:info@mikrosanagnostis.gr">info@mikrosanagnostis.gr</a>) ή την παρακάτω φόρμα.<br />
<br />
<form action="emailsend.asp" id="form2" method="get" name="contactForm"> <input name="subject" type="hidden" value="mikrosanagnostis.gr - New message" /> <b>Ονοματεπώνυμο</b><br />
<input id="pname" name="pname" tabindex="1" type="text" /> <br />
<b>Ηλικία</b><br />
<input id="age" name="age" tabindex="2" type="text" /> <br />
<b>E-mail</b><br />
<input id="email" name="email" tabindex="3" type="text" /> <br />
<b>Το παραμύθι σου</b><br />
<textarea cols="45" id="message" name="message" rows="5" tabindex="4"></textarea> <br />
<input id="send-button" name="send-button" src="http://www.mikrosanagnostis.gr/library/assets/btn-submit.gif" tabindex="7" type="image" value="Αποστολή" /> <input id="cancel-button" name="cancel-button" src="http://www.mikrosanagnostis.gr/library/assets/btn-cancel.gif" tabindex="6" type="image" value="Άκυρο" /> <br />
</form><br />
Περιμένουμε να σε διαβάσουμε, μικρέ συγγραφέα!<br />
<br />
ΟΠΟΙΟΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΤΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΕΚΕΒΙ (www.ekebi.gr ) ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΚΑΙ ΝΑ ΨΑΞΕΙ ΤΗ ΣΤΗΛΗ: ΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΕ!!!<br />
</div></div><div id="bottom"> </div></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-50567352980226336262011-03-06T18:07:00.000+02:002011-03-06T18:07:36.418+02:00Σοφία Τόσιου " Η Μετάνοια"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: justify;"> Πολύ παλιά, σε μια μακρινή επαρχία του βασιλείου της Γαλλίας, ζούσε μια οικογένεια πάρα πολύ πλούσια. Μια οικογένεια που με τα χρήματα της θα μπορούσε να αποκτήσει μέχρι και μια ήπειρο!</div><div style="text-align: justify;"> Η οικογένεια αυτή ήταν ενός ανθρώπου πολύ υπερόπτη και αλαζόνα. Η γυναίκα του είχε ακριβώς τον ίδιο χαρακτήρα με αυτόν. Τα δυο μικρότερα παιδιά τους ήταν ακριβώς τα ίδια ... αλλά το μεγαλύτερο παιδί τους ήταν ένα τίμιο κορίτσι. Ήταν αξιοπρεπής, γλυκομίλητη, καθόλου κακομαθημένη, λες και δεν άνηκε σε αυτήν την οικογένεια. Στην πραγματικότητα, ντρεπόταν για τους δικούς της και ήθελε να τους αλλάξει...</div><div style="text-align: justify;"> Ο πατέρας και η μητέρα της δεν της έδιναν σημασία, γιατί αυτή περιφρονούσε τα πλούτη τους και τους έλεγε συνεχώς πως θα 'πρεπε να αλλάξουν την συμπεριφορά τους. Να γίνουν γενναιόδωροι, σεμνοί, καλύτεροι άνθρωποι. Μα τα λόγια του κοριτσιού, αν και σοφά, δεν έβρισκαν ανταπόκριση. Η προσπάθεια της ήταν μάταιη... Η καημένη... Έμενε κλεισμένη στον εαυτό της, προσπαθώντας να σκεφτεί πως θα κάνει τους γονείς της να καταλάβουν το πόσο λανθασμένη ήταν η συμπεριφορά τους...</div><div style="text-align: justify;"> Τα χρόνια πέρασαν, η οικογένεια συνέχισε να ζει με τον ίδιο τρόπο. Τότε ξέσπασε λοιμός στο βασίλειο. Οι άνθρωποι πέθαιναν ο ένας μετά τον άλλο. Εκτός από όλες τις άλλες συμφορές είχε δημιουργηθεί και μια τεράστια οικονομική κρίση. Οι άνθρωποι έχαναν τις περιουσίες τους. Αποτέλεσμα: πόνος, αδικία, κακό...</div><div style="text-align: justify;"> Κάπως έτσι ξεκίνησε η τιμωρία της πλούσιας οικογένειας. Ο αλαζόνας άνδρας και η άκαρδη γυναίκα του άρχισαν να χάνουν γρήγορα τα πλούτη τους. Ληστές, διεκδικητές απειλούσαν καθημερινά το παλάτι και ην περιουσία τους. Οι γονείς και τα δυο μικρότερα παιδιά τους έχασαν τα λογικά τους. Δεν ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Μέχρι τη στιγμή που μεγαλύτερη κορη τους προσβλήθηκε από το λοιμό...</div><div style="text-align: justify;"> Ήταν βαριά άρρωστη. Ετοιμοθάνατη. Η υπόλοιπη οικογένεια δέχτηκε έντρομη και το δεύτερο χτύπημα. Οι γονείς άρχισαν να τρελαίνονται. Άρχισαν να συνειδητοποιούν πόσο λάθος έκαναν μέχρι τότε. Πάσχιζαν για να γίνει καλά η κόρη τους. Θα έκαναν τα πάντα γι' αυτήν. Ήταν η πρώτη φορά που ενδιαφέρονταν πραγματικά για το παιδί τους. Η θλίψη τους ήταν αβάσταχτη: θα έχαναν το παιδί τους και θα έμεναν στο δρόμο.</div><div style="text-align: justify;"> Τότε η μητέρα αποφάσισε να επισκεφτεί έναν γέροντα. Αυτός ήταν άνθρωπος του Θεού. Γνώριζε το λάθος και το σωστό. Πολύς κόσμος τον επισκεφτόταν για να πάρει συμβουλές ή και μόνο την ευχή του. Ένιωθαν ανακουφισμένοι όταν τον άκουγαν και συχνά έβρισκαν λύσεις σε θέματα που τους απασχολούσαν. </div><div style="text-align: justify;"> Η μητέρα, λοιπόν, έχοντας απελπιστεί από τις συμφορές, τον επισκέφτηκε. Του ζήτησε τη συμβουλή του, καθώς ήθελε με κάθε τρόπο να σώσει την κόρη της. Τρομερά φοβισμένη και μετανιωμένη θα έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της. Ο γέροντας, αφού άκουσε τα προβλήματα της, της είπε πως θα έπρεπε να αλλάξει συμπεριφορά. Να μετανοήσει πραγματικά. Να μοιράζεται τα υλικά αγαθά και τα χρήματα που είχε με τον υπόλοιπο κόσμο. Επίσης, θα ήταν καλό να κάνει ελεημοσύνες, να μη την ενδιαφέρει μόνο ο πλούτος και να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού.</div><div style="text-align: justify;"> Όλα όσα της είχε πει ο γέροντας, η μητέρα τα απομνημόνευσε λέξη προς λέξη, συλλαβή προς συλλαβή. Έτρεξε γρήγορα να τα πει στον άνδρα της. Οι δυο άνθρωποι μετάνιωσαν βαθιά. Πήραν τα άλλα δυο παιδιά τους και άρχισαν να προσεύχονται με πόνο ψυχής, για να σωθεί το κορίτσι. Ορκίζονταν κλαίγοντας ότι δε θα γυρνούσαν στα παλιά.</div><div style="text-align: justify;"> Άρχισαν να μοιράζουν στους φτωχούς ό,τι τους είχε απομείνει. Είχαν ξεχάσει τα λούσα. Το μόνο που τους είχε απομείνει ήταν λίγο ψωμί για να τρώνε. Ζούσαν σύμφωνα με όσα τους είχε πει ο σοφός γέροντας. Και μια μέρα το θαύμα έγινε. Η κόρη τους θεραπεύτηκε Όλη η οικογένεια ευχαριστούσε το Θεό, και Τον ευγνωμονούσε για την καλοσύνη Του. </div><div style="text-align: justify;"> Από τότε η οικογένεια έμαθε να ζει διαφορετικά. Έδινε όσα είχε σε συνανθρώπους τους που δεν είχαν. Οι γονείς έμαθαν να αγαπούν όλα τους τα παιδιά το ίδιο. Να στερούνται γι' αυτά. Τα δυο παιδιά ακολούθησαν το παράδειγμα της αδερφής τους. Όλη η οικογένεια έγινε πολύ ταπεινή. Και κάποια στιγμή κατάφεραν να αποκτήσουν και όλη την περιουσία που είχαν χάσει.</div><div style="text-align: justify;"> Ο πατέρας και η μητέρα έτσι άρχισαν να χτίζουν εκκλησίες, ορφανοτροφεία. Το φιλανθρωπικό τους έργο ήταν πολύ μεγάλο. Σιγά σιγά έγιναν γνωστοί σε όλο τον κόσμο για την καλοσύνη και τη μεγαλοψυχία τους. Συνέχισαν να ζουν έτσι μέχρι το τέλος της ζωής τους, ευγνωμονώντας πάντα το γέροντα που τους βοήθησε και το Θεό που τους λυπήθηκε και τους συγχώρεσε.</div><div style="text-align: justify;"> </div></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-64200747345771852972011-03-06T16:54:00.000+02:002011-03-06T16:54:03.556+02:00Γίνε και συ φίλος της Λέσχης Βιβλιομάγων!!!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Η Λέσχη Αναγνωσης του 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσών σας καλεί να γίνετε φίλοι της!<br />
<br />
Είμαστε μια ομάδα από αγόρια και κορίτσια της Β' και της Α' Γυμνασίου που αγαπάμε τα βιβλία και μας αρέσει να φτιάχνουμε δικές μας ιστορίες!!!<br />
Σ' αυτό το blog θα μπορείτε να διαβάζετε τις ιστορίες μας και να παρακολουθείτε τις δράσεις της ομάδας μας!<br />
Περιμένουμε με αγωνία τα σχόλια και τις προτάσεις σας!!!<br />
<br />
Οι "Βιβλιομάγοι" του 3ου Γυμνασίου</div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-66095791167551933412011-03-06T16:35:00.000+02:002011-03-06T18:08:50.575+02:00Κυριακή Πασχούδη "Η Καραμελένια Περιπέτεια"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;">ΚΑΡΑΜΕΛΕΝΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ </span></b></span> <span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b></b></span> <br />
<div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><u><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;">Κεφάλαιο 1</span></b></span></u> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>Μια φόρα και έναν καιρό σε μια μακρινή χώρα, στη χώρα των μάγων και των ξωτικών, του Αϊ Βασίλη, των νεραϊδών, των καλικατζάρων και των ζαχαρωτών υπήρχε μια μικρή πόλη. Η Ζαχαρούπολη! Η Ζαχαρουπόλη μπορεί να ήταν μικρή αλλά τόσο σημαντική για όλο τον πλανήτη. Εκεί παρασκευάζονταν τα ζαχαρωτά και τα γλυκίσματα των Χριστουγέννων για όλες τις χώρες της Γης. Η παρασκευή των ζαχαρωτών άρχιζε από τα μέσα του καλοκαιριού. Τα ξωτικά και οι νεράιδες ήταν επί ποδός καθ’ όλη τη διάρκεια της παραγωγής των ζαχαρωτών ώστε να μην πάει τίποτα στραβά. Οι νεράιδες πέρναγαν κάθε τόσο για να ελέγξουν τα μηχανήματα, ενώ τα ξωτικά μέτραγαν και ξαναμέτραγαν τις παραγγελίες. Στη συνέχεια φορτώνονταν σε μεγάλα χρωματιστά φορτηγά με πολύχρωμα λαμπάκια τα όποια οδηγούσαν μάγοι και ταξίδευαν σε όλα τα μέρη της Γης.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Η Ζαχαρούπολη έκτος από εργοστάσια ήταν γεμάτη από μικρά κουκλίστικα σπιτάκια. Τα σπιτάκια ήταν φτιαγμένα από τραγανό μπισκότο σοκολάτας και βανίλιας. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με χρωματισμένη σαντιγί, ενώ οι σκεπές ήταν φτιαγμένες από μαύρη κουβερτούρα. Οι ζαρντινιέρες των παραθύρων ήταν φτιαγμένες από καραμέλα. Ακόμη τα σπίτια ήταν διακοσμημένα με χρωματιστές καραμέλες και ζελεδάκια σε διάφορα σχέδια. Τα πολύχρωμα σπιτάκια βρίσκονταν στην νότια μεριά της πόλης, ενώ τα εργοστάσια στη βόρεια.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> <span lang="EN-US">T</span>α εργοστάσια έπιαναν μεγαλύτερη έκταση από τα σπίτια μιας και υπήρχαν πολλά. Μπροστά από τα εργοστάσια υπήρχε μια καραμελένια κορδέλα με μια σοκολατένια ταμπέλα που έγραφε: «Απαγορεύετε η είσοδος σε καλικατζάρους». Το πρώτο εργοστάσιο ήταν αυτό των ζαχαρωτών μπανανών. Ήταν σε σχήμα μπανάνας, βαμμένο με κίτρινη σαντιγί και είχε πολλά ασύμμετρα παράθυρα από όπου φαίνονταν τα μεγάλα μηχανήματα. Το αμέσως επόμενο εργοστάσιο ήταν το εργοστάσιο των σοκολατένιων μπισκο-των το οποίο έβγαζε μια απέραντη μυρωδιά φρεσκοψημέ-νων μπισκότων. Ακόμη υπήρχε το εργοστάσιο των χρωματιστών ζελεδιών που ήταν ένα κτίριο σε σχήμα σφαίρας, ενώ πάνω του ήταν κολλημένα πολύχρωμα ζελεδάκια. Επίσης αυτό του ροφήματος σοκολάτας όπου παράγετε το ρόφημα σοκολάτας για όλο τον κόσμο γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό και μεγάλο. Επιπλέον υπήρχε το εργοστάσιο των καραμελένιων μπαστουνιών με κόκκινη και άσπρη καραμέλα, τα οποία παράγονται σε πολύ μεγάλες ποσότητες. Καθώς και πολλά αλλά εργοστάσια όπως αυτό των καραμελωμένων φρούτων και αυτό των μπισκότων βανίλιας. </span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><u><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;">Κεφάλαιο 2</span></b></span></u> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Πλησίαζαν Χριστούγεννα και όλα κυλούσαν με ταχύτατους ρυθμούς στην Ζαχαρούπολη. Οι νεράιδες ανεβοκατέβαιναν στους ορόφους των εργοστασίων, ενώ τα ξωτικά μέτραγαν και ξαναμέτραγαν τις παρτίδες των γλυκών.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Την καθημερινότητα των νεράιδων και των ξωτικών καθώς και όλης της Ζαχαρούπολης τάραξε ένα απρόσμενο γεγονός. Καθώς η νεράιδα Λίλα περνούσε δίπλα από το μηχάνημα παραγωγής χρωματιστών καραμελένιων μπαστουνιών διαπίστωσε πως τα μπαστουνάκια δεν είχαν πια κόκκινες ρίγες!!! Τρομαγμένη τρέχει κατευθείαν στο μηχάνημα χρωματισμού μπαστουνιών και καταλαβαίνει πως το κόκκινο χρώμα έχει τελειώσει. Τότε βγάζει μια κραυγή γεμάτη φόβο. Συγκεντρώνει όλες τις νεράιδες και τα ξωτικά και αρχίζει να περιγράφει το περιστατικό:</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> -Είναι πρωτάκουστο! Έχει να συμβεί πάνω από χίλια χρόνια! Άρχισε να μουρμουρίζει.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Μα τι έχει να συμβεί χίλια χρόνια?! Ρώτησε μια κοκκινομάλλα νεράιδα.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Αυτό που συμβαίνει !!! Απάντησε αγανακτισμένη η Λιλά.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Τι συνέβη???!Είπαν με μια φωνή νεράιδες και ξωτικά.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Τελείωσε το κόκκινο χρώμα χρωματισμού μπαστουνιών!!!!!</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Τι?? Κραύγασαν οι νεράιδες.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Πως έγινε αυτό?? Είπαν απορημένα τα ξωτικά.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Δεν ξέρω. Φαίνεται πως δεν θα μπορέσουμε να παράγουμε την μεγάλη παραγγελία των Χριστουγέννων!! Απάντησε η Λίλα.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Κάτι θα σκεφτούμε…. Απάντησε ένα κοντό ξωτικό.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>Μετά από αρκετή ώρα μια φωνή έσπασε την ησυχία.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Το βρήκα. Φώναξε ένα ψηλό ξωτικό με πολύχρωμα ρούχα και πεταχτά αυτιά που λέγονταν Τζιν. Θα πάμε στην Καραμελούπολη και θα φέρουμε κόκκινη καραμέλα!!!!!</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Μην λες ανοησίες Τζιν. Πως θα μπορέσεις να πας στην Καραμελούπολη? Η Καραμελούπολη είναι τόσο μακριά και έχουμε τόσο λίγο χρόνο. Απάντησε ένα γέρικο ξωτικό.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Εγώ μπορώ να το κάνω!!!!!!! Είπε με αποφασιστικότητα ο Τζιν. Και όποιος θέλει να με βοηθήσει να σηκώσει το χέρι του.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>Τα αποτελέσματα όμως ήταν δυστυχώς πολύ άσχημα. Σήκωσαν χέρι μόνο δύο ξωτικά. Ένα παχουλό με κόκκινο κασκόλ που τον έλεγαν Τζέιμς και ένα μεγαλόσωμο με μπλε ρούχα που τον έλεγαν Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Ωραία. Απάντησε ο Τζιν. Θα ξεκινήσουμε αύριο το πρωί. Θα σας περιμένω έξω από το εργοστάσιο.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>Το βράδυ κύλισε δύσκολα για τα τρία ξωτικά μιας και είχαν πολύ άγχος για το ταξίδι.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> <u>Κεφάλαιο 3</u></span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>Το πρωί, όμως έφτασε γρήγορα για τα τρία ξωτικά. Έτσι οι πρώτες ακτίνες του ήλιου βρήκαν τον Τζιν μισοκοιμισμένο σε ένα μανιταρο-κάθισμα έξω από το εργοστάσιο. Σε λίγο ακουστικέ ο ήχος από τα παπούτσια του Τζέιμς και του Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Καλημέρα. Είπε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Καλημερούδια. Είπαν αγουροξυπνημένα ο Τζέιμς και ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Λοιπόν ξεκινάμε? Ρώτησε ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Ναι, βέβαια Απάντησε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Οι τρεις μικροί μας φίλοι ταξίδεψαν για ώρες. Πέρασαν από μεγάλες πεδιάδες βανίλιας και ψηλά βουνά παγωτού, ώσπου έφτασαν μπροστά από μια πινακίδα.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Και τώρα τι κάνουμε? Ρώτησε αγανακτισμένα ο Τζέιμς.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Θα ακολουθήσουμε το δρόμο που δείχνει η πινακίδα που γράφει προς Καραμελούπολη. Απάντησε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>Προχωρούσαν και προχωρούσαν ώσπου έφτασαν σε μία πόλη!!!</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Εδώ είναι η Kαραμελούπολη? Ρώτησε ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Δεν ξέρω! Ας ρωτήσουμε. Είπε ο Τζέιμς.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Συγνώμη, μήπως είναι εδώ η Καραμελούπολη?</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>- Α! Όχι εδώ είναι η Φραουλόπολη! Απάντησε ένας γέρικος μάγος.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Α!!!!!!! Το επιφώνημα των ξωτικών αντήχησε στη γύρω περιοχή.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Και τώρα τι κάνουμε??? Ρώτησε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Λέω να μείνουμε εδώ το βράδυ, γιατί είμαστε πολύ κουρασμένοι. Πρότεινε ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Εντάξει. Συμφώνησαν ο Τζιν και ο Τζέιμς.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;">Τα ξωτικά έφτασαν έξω από ένα μεγάλο φραουλοξενοδοχείο </span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Εδώ να μείνουμε!!!!!! Είπε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Μα, πρέπει να είναι πολύ ακριβό. Ανέφερε διστακτικά Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Και εμείς δεν έχουμε τόσα λεφτά. Συμπλήρωσε Τζέιμς.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Δεν πειράζει! Θα πληρώσω εγώ τα δωμάτια σας. Μην στεναχωριέστε! Είπε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>- Μπαίνουμε? Ρώτησε ο Τζιν. Τουρτουρίζοντας από το κρύο.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>Τα τρία ξωτικά μπήκαν γρήγορα μέσα και ζήτησαν τρία δωμάτια. Όμως το πρόβλημα ήταν ότι υπήρχε μόνο ένα δωμάτιο. Έτσι τα τρία ξωτικά αναγκάστηκαν να κοιμηθούν σε ένα δωμάτιο.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><u><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;">Κεφάλαιο 4</span></b></span></u> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Όλο το βράδυ τα ξωτικά δεν κοιμήθηκαν… Κοίταζαν και ξανακοίταζαν το χάρτη ώστε να βρουν την πιο σύντομη διαδρομή για την Καραμελουπολη.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Νωρίς το πρωί τα τρία ξωτικά ξεκίνησαν βιαστικά για την Καραμελούπολη, αφήνοντας πίσω τους το ζεστό φραουλοξενοδοχείο.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Μακάρι να βρούμε γρήγορα την Καραμελούπολη, γιατί τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και πρέπει να ετοιμαστεί γρήγορα η παραγγελία των μπαστουνιών. Ψιθύρισε Τιμ στο αυτί του Τζέιμς, ο οποίος κούνησε καταφατικά το κεφάλι του . Μετά από πολύ περπάτημα οι τρείς φίλοι έφτασαν μπροστά σε ένα εστιατόριο.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Δεν αντέχω άλλο! Πεινάω πολύ!!!!!! Φώναξε ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Τότε να μπούμε στο εστιατόριο. Πρότεινε ο Τζιν. Μα πριν προλάβει να τελειώσει την κουβέντα του ο Τιμ και ο Τζέιμς βρίσκονταν ήδη στο εστιατόριο.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Θα πάρω πατάτες, κεφτεδάκια, ρύζι, μουσακά, στιφάδο και για επιδόρπιο μια πουτίγκα και ένα σουφλέ σοκολάτας. Ο Τιμ έδωσε παραγγελία στο σερβιτόρο.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Συγνώμη, όλα αυτά είναι μόνο για σας???!! Ρώτησε απορημένα ο σερβιτόρος.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Ναι, γιατί. Είναι λίγα το ξέρω μα δεν πεινάω πολύ!!!!</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>Ενώ ο σερβιτόρος συνέχισε να τον κοιτά απορημένος.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Λοιπόν, σύμφωνα με το χάρτη πρέπει να πάμε βόρεια, μετά ανατολικά και μετά πάλι βόρεια…… Ανέφερε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Δηλαδή έχουμε ακόμη πολύ δρόμο? Ρώτησε ο Τζέιμς.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Δεν νομίζω, βέβαια πρέπει να βιαστούμε! Απάντησε ο Τιμ αρπάζοντας το χάρτη με τα λαδωμένα του χέρια.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Άντε πάμε τότε, γιατί μην ξεχνάτε το μέλλον των ζαχαρωτών μπαστουνιών είναι τα χέρια μας!!!</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Τα τρία ξωτικά πήγαν βόρεια. Παιρόντας τα αχνισμένα βουνά βρέθηκαν μπροστά από ένα μεγάλο καταράχτη, που δίπλα του είχε μια επιγραφή που έγραψε: «Προς Καραμελούπόλη» και έδειχνε την σπηλιά που υπήρχε πίσω από τον καταράχτη.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Πες τε μου τώρα πως πρέπει να περάσουμε τον καταράχτη για να φτάσουμε στην Καραμελούπολη???? Είπε ειρωνικα ο Τζέιμς. </b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Και όμως αυτό πρέπει να κάνουμε…… Του απάντησε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Φυσικά! Δεν κάναμε τόσο ταξίδι για να το κοιτάμε από έξω. Είπε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>Έτσι τα τρία ξωτικά αποφάσισαν να μπουν μέσα στην σπηλιά. Κατάφεραν όμως να μπουν μέσα μετά από πολύ ώρα, μιας και ο καταράχτης ήταν πολύ ορμητικός και τους είχε κάνει μούσκεμα. Όταν μπήκαν δεν πίστευαν στα μάτια τους. Είχαν φτάσει στην Καραμελούπολη!!!!!!!!</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><u><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;">Κεφάλαιο 5</span></b></span></u> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>Ήταν όλα τόσο όμορφα. Παντού κυριαρχούσε η μυρωδιά της καραμέλας. Τα σπίτια εδώ ήταν φτιαγμένα μόνο με καραμέλα, όπως και όλα τα κτίρια. Ενώ οι άνθρωποι μετακινούνταν με καμερολο-οχήματα. Ενώ ακόμη και τα παιδία φορούσαν ενδύματα από καραμέλα.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> -Ωραία, πάμε τώρα να βρούμε την κόκκινη καραμέλα και να γυρίσουμε γρήγορα πίσω….. Είπε ο Τζιν.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Όμως προς τα πού θα πάμε? Ρώτησε απορημένα ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Προς τα εκεί………… Είπε ο Τζέιμς δείχνοντας με το χέρι του ένα πραγματικά μαγευτικό κτίριο.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Το κτίριο ήταν κόκκινο και είχε μεγάλους καταράχτες από κόκκινη καραμέλα. Στο πάνω μέρος του υπήρχαν μεγάλα παράθυρα. Ενώ στο κάτω μέρος το κτίριο ήταν στολισμένο με πολύχρωμα σχέδια από χρώμα ζαχαροπλαστικής. Σε αυτό δούλευαν κοντά ξωτικά με κόκκινα ρούχα και μαύρα καπέλα.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Λέτε να μας δώσουν καραμέλα??? Είπε με απορία ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Γιατί όχι? Απάντησε ο Τζέιμς.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Φαίνονται ευγενικοί. Είπε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Η γνωριμία τους όμως με τα ξωτικά άλλαξε τη γνώμη τους γι’ αυτά.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Συγνώμη μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση? Ρώτησε ο Τζιν ένα ξωτικό που τον προσπέρασε βιάστηκα.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Τη αγένεια!!!!!! Ψιθύρισε ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Τώρα πως θα μάθουμε από πού θα πάρουμε καραμέλα? Είπε απελπισμένος ο Τζέιμς.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Θα πάμε μέσα στο εργοστάσιο και θα δούμε. Ανέφερε ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Μπαίνοντας μέσα το ξωτικά έμειναν άφωνοι με τα μηχανήματα. Ήταν τόσο μεγάλα και χρωματιστά που θάμπωσαν τα μάτια τους. Τα ξωτικά τους προσπερνούσαν χωρίς να τους δίνουν σημασία. Τότε οι τρείς φίλοι μας αποφάσισαν να βρουν μόνοι τους την μηχανή που παρήγε την κόκκινη καραμέλα. Περπατούσαν μέσα στους μεγάλους διαδρόμους για πολύ ώρα. Ώσπου μπήκαν σε μία αίθουσα διαφορετική από τις άλλες. Ήταν πιο μεγαλοπρεπείς και πιο μεγάλη από τις άλλες. Είχε πέντε χρυσές καμάρες από τις οποίες κρέμονταν πολύχρωμα στολίδια. Πριν προλάβουν όμως να καταλάβουν τι συμβαίνει βρέθηκαν περικυκλωμένοι από δέκα αγριεμένα ξωτικά.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Τι θέλετε εσείς εδώ? Κραύγασε ένα αγριεμένο ξωτικό.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Να εμείς….. Εμείς θέλαμε να πάρουμε κόκκινη καραμέλα! Είπε τρέμοντας ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Και γιατί παρακαλώ ήρθατε να πάρετε κόκκινη καραμέλα? Ή καλύτερα να κλέψετε κόκκινη καραμέλα? Τους ρώτησε ένα χοντρό ξωτικό.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Εμείς δεν θέλουμε να κλέψουμε τίποτα. Φώναξε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Τότε τι κάνετε εδώ και μάλιστα χωρίς τη συνοδεία κάποιου ειδικού ξωτικού.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Ήρθαμε από τη Ζαχαρούπολη για να πάρουμε κόκκινη καραμέλα μιας και τελείωσε η δική μας. Είπε ο Τζέιμς που ήταν πιο ψύχραιμος από τους άλλους.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Και εμείς γιατί να σας πιστέψουμε??? Είπε ένα ξωτικό πλησιάζοντας τον Τιμ, ο οποίος είχε γίνει πανί από το φόβο του.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Τι γίνεται εδώ??? Ακουστικέ μια δυνατή φωνή και ξεπρόβαλε από την πόρτα ο Άγιος Βασίλης.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Αυτά τα ξωτικά ήθελαν να κλέψουν κόκκινη καραμέλα! Πείρε το θάρρος και μίλησε ένα ξωτικό.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Μμ… Αλήθεια είναι??? Ρώτησε με βαριά φωνή ο Άγιος Βασίλης τον Τζιν, ο οποίος κάνει ένα βήμα μπροστά.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Όχι προς Θεού εμείς ήρθαμε από την Ζαχαρούπολη να πάρουμε καραμέλα μιας και μας τελείωσε η κόκκινη καραμέλα και επειδή δεν μας έδωσε κανείς σημασία αποφασίσαμε να την βρούμε μόνη μας. Είπε ξέπνοα ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Α! Εσείς είστε τα ξωτικά που έστειλαν από τη Ζαχαρούπολη? Μου έστειλε γράμμα η γλυκιά νεράιδα Λιλή για να σας γυρίσω πίσω εγώ. Φίλοι μου αυτοί είναι οι επισκέπτες που περιμέναμε. Είπε ο Άγιος Βασίλης με πλατύ χαμόγελο στα αγριεμένα ξωτικά.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Τα ξωτικά κοιτάχτηκαν απορημένα και ύστερα έπεσαν με φόρα πάνω στον Τιμ, τον Τζέιμς και τον Τζιν, οι όποιοι δεν πίστευαν στα μάτια τους.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Συγνώμη, τώρα μπορείτε να μας δώσετε καραμέλα? Είπε δειλά ο Τιμ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Τι δεν θα μείνετε μαζί μας για τα Χριστούγεννα?? Ρώτησε ο αρχηγός των ξωτικών.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Θα το θέλαμε πολύ μα δεν μπορούμε, ξέρετε από μας εξαρτάτε το μέλλον των καραμελένιων ζαχαρωτών μπαστουνιών. Είπε με καμάρι ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Σε παρακαλώ Άγιε Βασίλη σε παρακαλώ πείσε τους να μείνουν μαζί μας για τα Χριστούγεννα σε παρακαλώ!!!! Κλαψούρισε ένα μικροκαμωμένο ξωτικό ο Μπομπ.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Μπομπ, μακάρι να μπορούσαν να κάτσουν, μα έχουν πολύ δουλειά αλλά είμαι σίγουρος πως θα ξανάρθουν. Έτσι δεν είναι παιδιά? Είπε ο Αϊ Βασίλης.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Φυσικά! Απάντησε ο Τζιν.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Πριν όμως τελειώσει ο Τζιν την κουβέντα του τρία ξωτικά τους έφεραν ένα βάζο με καραμέλα.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Ορίστε.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Ευχαριστούμε! Είπαν ο Τζιν, ο Τιμ και ο Τζέιμς παίρνοντας το βάζο στα χέρια τους.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Λοιπόν ήρθε η ώρα να φύγουμε! Είπε ο Άγιος Βασίλης.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Ναι. Συμφώνησαν τα ξωτικά</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Αντίο. Είπαν τα ξωτικά του εργοστασίου.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Θα τα ξαναπούμε. Είπαν τα τρία ξωτικά ενώ ανέβαιναν στο έλκηθρο του Άγιου Βασίλη.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Έτοιμοι?? Ρώτησε ο Άγιος Βασίλης.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-ΝΑΙ!!!!!!!!! Φώναξαν τα ξωτικά, τα οποία τώρα πετούσαν δίπλα στο φεγγάρι.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Η διαδρομή ήταν μαγευτική πέρασαν πάνω από πολλές πόλεις .Είδαν το φραουλοξενοδοχείο και το εστιατόριο που έφαγαν καθώς και πολλά άλλα μέρη. Ενώ από μακριά αχνοφαίνονταν η ΖΑΧΑΡΟΥΠΟΛΗ!!!!!!!! Όσο το έλκηθρο πλησίαζε τόσο φαίνονταν πιο πολύ τα μπισκοτένια σπιτάκια και τα μεγάλα εργοστάσια φαίνονταν.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Οι φωνές των ξωτικών και των νεραϊδών που είδαν τους τρεις μικρούς μας φίλους να επιστρέφουν έφταναν ως το έλκηθρο και τα τρία ξωτικά θέλοντας να τους χαροποιήσουν σήκωναν το βάζο με την κόκκινη καραμέλα για να το δουν. </span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> Το έλκηθρο προσγειώθηκε με έναν βαρύ γδούπο και τα ξωτικά βρέθηκαν μέσα στο χιόνι κρατώντας πάντοτε το βάζο στα χέρια τους. Μετά όμως έγιναν όλα τόσο γρήγορα τα άλλα ξωτικά μαζί με τις νεράιδες έπεσαν πάνω τους, όλοι φώναζαν και χειροκροτούσαν, ο ουρανός είχε γεμίσει πυροτεχνήματα και τα τρία ξωτικά βρίσκονταν στα χέρια των ξωτικών του εργοστασίου και κατευθύνονταν προς το εργοστάσιο. Φτάνοντας εκεί η νεράιδα Λιλή τους περίμενε με ανυπομονησία.</span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Επιτέλους φτάσατε!!!!!!!! Είπε.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b>-Ορίστε το βάζο! Είπαν τα τρία ξωτικά.</b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;">Η νεράιδα Λιλή έβαλε την καραμέλα στο μηχάνημα και μετά από πολύ καιρό τα μπαστουνάκια είχαν ξανά κόκκινες ρίγες!!!!!! </span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> </span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-family: Calibri; font-size: large;"><b> </b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><span style="font-size: large;"><b><span style="font-family: Calibri;"> </span></b></span> </div><div class="yiv907967596MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;"><b><span style="font-family: Calibri;"><span style="font-size: large;"> </span><i><u><span style="font-size: 24pt;">ΤΕΛΟΣ</span></u></i></span></b><i><u><span style="font-size: 24pt; font-weight: normal;"></span></u></i></div><br />
<div class="contentbuttonbar msgview clearfix" id="contentbuttonbarbottom"><form action="showMessage;_ylc=X3oDMTBucXRndmxkBF9TAzM5ODM1NTAyNwRhYwNkZWxNc2dz?mid=1_22_AEVn%2BFcAALbOTW%2FouA65%2FWHc2ts&fid=Inbox&sort=date&order=down&startMid=0&filterBy=&.rand=1201020012" method="POST" name="showMessageForm"><input name="fromMsgButtonAction" type="hidden" value="1" /><input name="mid" type="hidden" value="1_22_AEVn+FcAALbOTW/ouA65/WHc2ts" /><input name="startMid" type="hidden" value="0" /><input name="filterBy" type="hidden" value="" /><input name="fid" type="hidden" value="Inbox" /><input name="sort" type="hidden" value="date" /><input name="order" type="hidden" value="down" /><input name="externalPopServer" type="hidden" value="" /><input name="mcrumb" type="hidden" value="1Vuv7eZc9IE" /><input name="ymcjs" type="hidden" value="0" /><input name="uc" type="hidden" value="1" /><input name="pSize" type="hidden" value="25" /><input name="nextMid" type="hidden" value="1_22_AEVn+FcAALbOTW/ouA65/WHc2ts" /><input name="prevMid" type="hidden" value="" /><input name="m" type="hidden" value="1_622_AE1n+FcAATy3TXDctAV7CzCvXiM,1_22_AEVn+FcAALbOTW/ouA65/WHc2ts," /><input name="cmd" type="hidden" value="msg.delete" /><input name="deleteMid" type="hidden" value="1_622_AE1n+FcAATy3TXDctAV7CzCvXiM" /></form></div><div id="mg_footer"><br />
<div id="RS2"></div></div></div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-17795520602604163622011-03-02T14:03:00.001+02:002011-03-02T14:03:42.313+02:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn4OJZEPlQpETY21o7O2X3XGTQc5mWkD771qo3-NLaf4KSWcLKC0_PBkua3Ok71jpWdlXbuRQfiGFf6cd3NdYg-S2_THd5-jxKKuXqxuXa7PAiqGGCxbK5QnPdKUk_yqgH58lQjE1DcL-t/s1600/alfavitari+%25CE%2591%25CE%259B%25CE%25A6%25CE%2591%25CE%2592%25CE%2597%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn4OJZEPlQpETY21o7O2X3XGTQc5mWkD771qo3-NLaf4KSWcLKC0_PBkua3Ok71jpWdlXbuRQfiGFf6cd3NdYg-S2_THd5-jxKKuXqxuXa7PAiqGGCxbK5QnPdKUk_yqgH58lQjE1DcL-t/s320/alfavitari+%25CE%2591%25CE%259B%25CE%25A6%25CE%2591%25CE%2592%25CE%2597%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2599.jpg" width="247" /></a></div><br />
</div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9002905587130426694.post-60895102453531086032011-03-02T14:02:00.000+02:002011-03-03T09:34:42.304+02:00Λέσχη Βιβιλομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Η Λέσχη Βιβλιομάγων είναι μία ομάδα ανάγνωσης του 3ου Γυμνάσιου Γιαννιτσών που αποτελείται από μαθητές της Α΄και της Β΄ Γυμνασίου. Ο ιδιοκτήτης του blog Στράντζαλης Βαγγέλης.</div>Λέσχη Βιβλιομάγων 3ου Γυμνασίου Γιαννιτσώνhttp://www.blogger.com/profile/09941103354823579301noreply@blogger.com1